Vrijdag 23 augustus

Sonderborg - Augustenborg

Afstand 11,3 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,4 knopen.

02:34 uur gevaren

Laatste keer opstaan op de boot, laatste keer ontbijt, laatste keer alles... Beetje sentimentele dag. Maar ook trots op onze prestatie! Zonder problemen naar St Petersburg en terug en er enorm veel plezier aan beleefd.

Rond 10 uur varen we weg voor de laatste 12 mijl. De wind komt uit ZO. Ideaal! We genieten van de zon, de wind, de boot en van elkaar. Af en toe kijken Paul en ik elkaar aan met een blik van tevredenheid. Wij hebben samen iets beleefd dat we de rest van ons leven meedragen. De vader-zoon relatie is veel dieper en nog mooier geworden. Anders ook. Het gegeven dat je samen iets deelt dat niet veel mensen ons nadoen. Alle gastenvlaggetjes hangen weer als een mooi lint aan de mast. Bij ieder vlaggetje horen veel verhalen. Wij kennen ze! Om 1 uur varen we Augustenborg binnen. We worden enthousiast ontvangen door Anders, de havenmeester. Een geweldige vent die vertrouwen uitstraalt. Even een broodje en dan inpakken. Er past heel veel in een Toyota Yaris. Das handig. Daarna poetsen. Paul de buitenkant en ik de binnenkant van de boot. Na een halve dag hard werken glimt de boot als nooit tevoren. Nog even wat afspraken maken met Anders, o.a. over de reparatie van het landvastoog. Komt allemaal goed belooft hij. Ik geloof hem. Om half 6 stappen we in de auto en rijden we weg. Wat zit een autostoel eigenlijk lekker. Ik moet wel even slikken zeg... Paul ook... en weer even die blik. Aan 3 maanden zeilen is nu echt een eind gekomen.

Taco

Donderdag 22 augustus

Bagenkop - Sonderborg

Afstand 32,4 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,0 knopen.

06:31 uur gevaren

Om half 8 wordt er luid op de boot geklopt. Ik stuiter uit bed, trek een broek aan en stap het felle zonlicht in naar dek. De havenmeester met 350 Deense Kronen. Jippiieeeeee... mooi begin van de dag. Wel een beetje vroeg, zeker omdat ik gisteravond met Paul flink heb zitten doorzakken en van plan was om toch een beetje uit te slapen. Nou ja, dan maar een bak sterke koffie. Het is prachtig weer aan het worden. Korte broekenweer. Ik denk dat ik deze 3 maanden zo’n 80% van de tijd in korte broek heb doorgebracht (gerelateerd aan het weer mensen...). En das toch wel erg prettig. De broek kunnen we wel soep van koken denk ik... Om half 10 gooien we los voor wat weer een motordag belooft te worden. Zoals voorspeld geen wind. We kabbelen rustig voort en Britney steert er lustig op los. Niets spannend onderweg, geen tuimelaars, geen zeehonden en geen zeemeerminnen:). Tussen de middag bakt Paul een lekker eitje. Daarna neemt Paul de boot over en gaat de rest van de bemanning op het voordek liggen tukken. Na een uurtje word ik wakker, begint het zowaar te waaien en heeft Paul de zeilen al staan. En waar komt de wind vandaan? Juist, de richting waar we al minstens 6 weken op wachten: Zuidoosten. Met de wind in de rug leggen we de laatste 10 mijl af van vandaag. Wat een heerlijkheid en wat een vreemde gewaarwording om de wind weer eens achter te hebben. En dat de laatste 10 mijl van onze reis. Ok, morgen mogen we er nog 15 waarvan de laatste 5 mijl naar het Zuidoosten en dus weer even tegen om onze nieuwe ‘thuisfjord’ in te varen. Om 4 uur leggen we aan in Sonderborg, een stukje onder onze thuishaven Augustenborg. Deze laatste avond gaan we lekker uit eten in de stad. Nu weer uitbuiken in de kuip. Ik realiseer me dat dit het laatste verslag is dat ik op deze manier schrijf. Morgenmiddag in de haven opruimen en morgenavond weer naar huis rijden. Het volgende verslag komt dus pas op zijn vroegst zaterdag op de site als ik weer thuis ben. Nou ja, aan alles komt een eind en voor alles is er weer een nieuw begin!

Naast het allerlaatste verslag van morgen zal ik de site de komende tijd verrijken met onze verzamelde gegevens: de realisatie. Daarnaast heb ik nog wat leuke ideeën die binnenkort op de site komen. Blijven bezoeken!

Taco.

Woensdag 21 augustus

Nysted - Bagenkop

Afstand 46,3 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,7 knopen.

09:52 uur gevaren

Er moest vandaag flink gevaren worden! Om 7 uur dus uit de veren. Raadselachtig dat ik dan vanzelf wakker wordt. We hadden geen wekker gezet. De kerkklokken van Nysted die ieder uur luiden, helpen wel! Snel de trossen los en meteen op pad. Ontbijten tijdens het varen. We hebben wat sompige-niet-te-eten kadetten die er op het plaatje zooo lekker uitzagen. Nou ja, wegspoelen met koffie! De wind is niet de beloofde ZW, maar pal West. Weer net niet bezeild zeg maar. Op een haar na! En ook nog eens wat zwakjes. Omdat we flink wat mijlen te gaan hebben, besluiten we om de geplande koerslijn te blijven volgen. Dus een combi van grootzeil en motor. Door de voortgang vangt het grootzeil weer wind en lopen we nog best aardig. Britney de steerautomaat zoomt er lustig op los! Wij hangen wat rond, lezen, luieren, eten nog wat sompige-niet-te-eten kadetten met bifiworstjes als beleg. Die moeten tenslotte ook op! Zo’n 10 mijl voor aankomst draait de wind toch nog naar ZW. Motor dus uit en genua erbij. Heerlijk! De zon schijnt volop. We moeten om de zuidpunt van het eiland Langeland heen om naar de haven in Bagenkop te komen. Deze zuidpunt bestaat uit steile kliffen van tientallen meters hoog. Mooi gezicht! Ik bekijk het al van verre vanaf het voordek. Ik zie de golven onder ons door rollen en bedenk me dat we met iedere golf die we passeren een golf dichter bij onze eindbestemming komen. Vreemd gevoel. Misschien moet ik maar een boek gaan schrijven:).

Iets voor 6 uur varen we de haven in. Zeg maar recreatiepark. Om de hele haven heen staan huisjes in de typisch Deense stijl. En het is er nog druk ook. Erg gezellig. Voor we aanleggen gaan we nog even diesel tanken. 500 Kronen in de automaat en tanken maar. Na 150 kronen even pauze om de reservevaatjes te pakken die allemaal leeg zijn en weer verder tanken...tanken...niets dus. Ding doet het niet meer. 350 Kronen verdwenen, toch zo’n 50 Euro. Geen probleem, er hangt een telefoonnummer bij de pomp. Ik bellen...: welcome to this voicemail...blablabla. U can’t leave a message. Hmmm... ik begin me nu toch enigszins te irriteren. Beetje maar...:). Nou, eerst maar aanleggen. Meteen naar de havenmeester om m’n geld terug te vragen. Sorry sir, the dieselpomp doesnt belong to the harbour and we have a lot of problems with the dieselpomp... Grrrrrrrrrrr... Rook uit mijn oren! Heel fijn, ben ik nu mijn geld kwijt?, probeer ik nog netjes met ingehouden stemmetje. Nou, als het goed is neemt de havenmeester contact op met de dieselpompbeheerder en krijgen we morgen ons geld terug. We zullen zien. Ik heb deze keer niet 1, maar 2 havenbiertjes nodig om mijn temperatuur weer op een aanvaardbaar niveau te brengen. En de stemming stijgt weer, want Therese vindt ergens in een hoekje van onze voorraadkist nog een blik babi-pangang. Feest weer compleet. Net lekker gedoucht en nu chillen in de kuip. Morgen de laatste echte etappe, 30 mijl. Voorspelling: windstil. Ach, alles went. Volgens Paul niet erg, want was er wind geweest, dan hadden we die tegen gehad! Tenslotte vrijdag nog een mijl of 10 naar Augustenborg. Ik denk dat ik thuis maar snel naar de kapper moet.

Taco

Dinsdag 20 augustus

Vordingborg - Nysted

Afstand 40,5 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,6 knopen.

08:53 uur gevaren

Vanmorgen uiterst disciplinair om 8 uur uit de veren. De zon dreigt door te breken, dus mooi weer! De wind is pal west, klein tikje noord. Dat betekent weer uren motoren om Lolland te ronden voordat we naar Langeland kunnen zeilen. Das geen lolletje! We hebben geen zin in weer een motordag en omdat er na vandaag ZW wind wordt voorspeld, besluiten we een alternatieve route te doen. We pakken de smalle vaarroute tussen Lolland en Falster naar het Zuiden. Bij vetrek zien we nog een paar zeehonden liggen, weliswaar op grote afstand, maar toch. Tussen de eilanden door is het erg leuk zeilen, we komen o.a. langs Nykobing, passeren 2 beweegbare bruggen die direct voor ons open gaan en een vaste brug. Enorm slalommen tussen de betonning door die prima is! De wind hebben we achter-ruim-half. Heerlijke vaardag dus van zo’n 40 mijl. Tussen de middag maakt Therese een warme maaltijd die er heerlijk in gaat. Uiteindelijk komen we om 6 uur aan in Nysted, een leuk Deens stadje. We steken de boot soepeltjes in zijn achteruit aan de kade, zodat we uit de wind liggen. Dit keer hoefde er niemand het water in...:). Hemelsbreed zijn we niet veel dichterbij ons eindpunt gekomen, maar we hebben een mooie zeildag gehad en we hebben een prima uitgangspositie om morgen naar Bagenkop op Langeland te zeilen bij de verwachtte ZW wind. Nu maar hopen dat de voorspellingen uitkomen, anders wordt het motoren want we moeten nu door. Nu weer lekker in de kuip, terwijl er een broodje rookworst in de over staat te warmen!

Maandag 19 augustus

Rodvig - Vordingborg

Afstand 29,7 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,4 knopen.

06:46 uur gevaren

Voor de laatste vaardagen van ‘de reis’ moeten we nog even ons oude ritme zien vast te houden. En das toch wel een uitdaging. Vanmorgen toch gelukt! 8 Uur paraat, ontbijtje en half 9 de trossen los. Weinig wind en de wind die er staat hebben we tegen. Zo waren ook de voorspellingen, dus geen verrassingen. 30 Mijl op de motor. Omdat we door allerlei smalle geultjes varen, blijft Britney de stuurautomaat de hele dag in bed. Lekker een boek lezen ofzo voor de schipper is er dus niet bij. Tergend langzaam kruipt het nu toch wel ietwat saaie landschap aan ons voorbij (niets ten nadele van Denemarken, maar we zijn nu toch wel verzadigd na alles wat we hebben gezien). En dan is het toch weer zover! Tuimelaars, weliswaar op enige afstand maar we zien ze duidelijk door het water snijden. En alsof dat nog niet genoeg is, zien we een paar uur later een stuk of 5 zeehonden op rotsen liggen. Das dan wel weer leuk! Na deze enerverende zaken varen we om half 4 Vordingborg binnen. Na een havenbiertje en/of -wijntje het stadje ingegaan en lekker uit eten geweest. Vandaag was het bewolkt, nu is de zon doorgebroken en genieten we in de kuip met een bak koffie. Morgen even kijken hoe de wind staat, op basis daarvan kijken we via welke kant we Langeland gaan passeren. 

Taco

Taco heeft het druk gehad, dat lezen jullie wel. Dit in tegenstelling tot mij, Therese. Ik ben inmiddels een paar dagen aan boord. Inmiddels geacclimatiseerd en volop aan het genieten. Nog wel het meest van het feit dat ik herenigd ben met mijn lieve echtgenoot Taco en Paul. Ik ben trots op ze en blij dat ik na een warm onthaal deze week mee kan. Om dit gerealiseerd te krijgen heb ik veel moeten regelen, zowel thuis als op mijn werk maar ik kreeg van alle kanten medewerking. Het is fijn om zulke lieve mensen om me heen te hebben.  

Vandaag heerlijk gevaren, schoonheidsslaapje gedaan en vanavond niet gekookt zoals jullie al hebben gelezen. Lekker relaxen dus. Nu zit ik nog buiten in het zonnetje, lekker kopje thee erbij en een goed boek. Super.

Therese 

Zondag 18 augustus

Rustdag Rodvig

Voor vandaag was er al slecht weer voorspeld. Harde wind tegen en regen. Toen we om 9 uur wakker werden was dit ook zo! De regen tikte op de boot. Nog eens even goed naar de planning gekeken, vastgesteld dat het ook niet erg is als we zaterdag naar huis gaan en vervolgens afgesproken om vandaag in Rodvig te blijven liggen. Kan Therese mooi a-klimatiseren en wij haar daarbij helpen:). Tussen de vele buien door wat inkopen gedaan en verder vooral gelezen en bijgekletst. Vanmiddag via een live stream op internet Heerenveen met 4-2 zien verliezen van Heracles. Balen! Vanavond heeft Therese onder onze aanmoedigingen gekookt. Ze haalt pannen en  lepels tevoorschijn die wij in geen 3 maanden hebben gezien. Dat resulteert in een heerlijke pan nasi en een enorme afwas. Ik merk dat ik nog steeds last heb van mn buik. Volgens Therese een voedselvergiftiging. De avond voor ik ziek werd, hebben we kippenpoten gegeten. De anderen hadden er geen last van. Nou ja, in ieder geval val ik mooi af want ik eet ongeveer de helft van wat ik normaal eet:).

Vanavond met elkaar foto’s bekijken. Leuk om te zien dat iedereen het goed heeft gehad. Morgen moeten we varen. Zal groot deel motoren worden want er komt een zacht briesje uit het... Zuidwesten. Pffff... overigens draait ie komend weekend naar het Oosten. Precies de wind waar wij al met smart 1 1/2 maand op wachten en die nu komt op het moment dat we in Augustenborg aanleggen. Nou ja, wat is een reis zonder heroïsche verhalen over verwaaid liggen, harde wind tegen en afzien. Mooi toch! Ik ben een blij mens.

Taco

Zaterdag 17 augustus

Smygehamn-Rodvig (Denemarken)

Afstand 36,12 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,7 knopen.

07:45 uur gevaren

Vandaag staat er 35 mijl op het programma, naar het rendez-vous punt in Rodvig. Alweer vroeg op: half 8. Snel ontbijten met een pak nieuwe crackers die we in Stockholm hadden gekocht. Blijkt bij openen gewoon een brok cracker te zijn, zo droog als een stuk hout en niet eetbaar. Hebben wij weer (sorry Annemarie S...:)). Dus nog maar wat droog brood van gister weggekouwt en doorgespoeld met een flinke mok Nescafe koffie. Paul is inmiddels ook gewoon aan de zwarte koffie, wel een snufje suiker. Om kwart over 8 op de motor weg. Geen wind nog helaas, wel veel mist. Omdat het toch wel een gedenkwaardige dag is, knopen we direct na vertrek alle gastenvlaggetjes van de landen waar we de afgelopen maanden hebben gezeild aan elkaar en hijsen we ze als een moois slinger in de mast. Het zijn er 10 incl Nederland. Ik krijg er toch wel even een brok van in mn keel. Wat een reis hebben we gemaakt. En dit is toch de laatste dag dat Paul en ik met zijn 2-en zijn. Een voorrecht om dit met je zoon/vader te kunnen doen. We hebben allebei van (bijna:)) iedere seconde genoten! 

Die mist hebben we eerder gehad in Zweden. Probleem nu is wel dat we een drukke traffic lane, die tussen Zweden en Denemarken over moeten steken. En daar varen alle vracht- en passagierschepen overheen. Het zicht is te slecht om een veilige zichtmarge te hebben. Maarrrr... gelukkig hebben we AIS. Met stip het beste stukje innovatieve apparatuur aan boord. Met AIS zien we alle, maar dan ook alle vracht- en passagierschepen op ons navigatiescherm, inclusief richting en snelheid. We zijn de hele reis geen enkel commercieel schip, ok 1 vissersboot, tegengekomen die geen AIS signaal uitzond. Door het scherm (de Ipad) in de gaten te houden, laveren we op een zeer veilige manier op de motor door de traffic lane naar de andere kant: Denemarken. Wel indrukwekkend varen: een hele gladde, stroperige zee, mistbanken, stilte, en dan ineens duikt er een vrachtschip op, die we natuurlijk allang op de AIS hadden gezien. Opeens roept Paul verschrikt: Paaaa, kom snel... ik duik de kajuit uit de kuip in... En ja hoor, ze zijn er weer. De Tuimelaars die we op de heenreis bij Gadser zagen zwemmen zijn er nu weer (waarschijnlijk andere trouwens... :)). We hebben er wel een stuk of 10 gezien, eerst op grote afstand en daarna ook vlak voor de boot. Paul ziet er een die los van het water komt en door de lucht springt. We zijn niet in staat om scherpe foto’s te maken. Op een of andere manier maakt het zien van deze gracieuze dieren een grote indruk op ons. Een passende afsluiting van ons samenzijn! Om 4 uur varen we de haven van Rodvig in. We liggen aan de kade. Gezellig hier. Paul en ik douchen en halen boodschappen. Om half 7 is het dan zover. Therese rijdt de parkeerplaats op met Henriet en Eric. Mooi moment, na al die maanden. Snel aan boord en heel veel verhalen over en weer. Paul kookt voor de hele club lekkere wraps. Rond 11 uur vertrekken Eric en Henriet en zitten we nog buiten lekker te kletsen.

Taco

Vrijdag 16 augustus

Allinge (Bornholm) - Smygehamn (Zuidelijkste puntje van Zweden)

Afstand 51 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,3 knopen.

09:43 uur gevaren

Uit de ijzeren greep van Bornholm...

Het is 5.30AM. Ik ben wakker en ik staar naar het plafond (met dank aan Guus). Ik denk: ‘het is nu of nooit, anders liggen we voor eeuwig vast op Bornholm... Half 6 slaapt het eiland nog en verwacht het nog geen vertrekkers’. We sluipen ons bed uit, de hemel is al wat oranje gekleurd van de zonsopkomst en we lopen voorzichtig op onze sokken naar het toilet. We ontsteken geen licht en zetten nog geen koffie. Alles om het eiland niet wakker te maken en het te wijzen op ons vertrek. Om 6 uur glijden we met een zacht gangetje de haven uit. Overigens zijn we niet de enigen, met z’n 5-en proberen we het magische eiland te ontvluchten. De zee is mooi glad en helemaal blij hijsen we de zeilen en glijden we door de zonsopkomst. Zodra we de luwte van het eiland verlaten, ontdekt het eiland onze ontsnapping. De wind draait weer in de verkeerde richting en de golven zijn weer hoog. Het water spat over de boot. Vervolgens stort Bornholm ook nog een flinke regenbui over ons heen. Maar we zetten door. We zijn nu al zo ver buiten en... ja hoor, het lukt. We zijn buiten bereik van dit magische eiland dat ons een week heeft vastgehouden en die zeker niet de meest briljante week van onze reis is geweest. Eenmaal op volle zee buigt de wind weer naar het beloofde Zuiden, iets West nog erin. Best wel hard in de ochtend, dus weer een rif in het grootzeil en een half ingerolde genua. Omdat het een lange reis is van ruim 50 mijl al snel ‘Britney Steers’ installeren zodat wij weer iets kunnen relaxen. Half 6 is voor ons natuurlijk geen tijd... Paul wat slapen, ik wat dommelen en de boot ploegt door het water met de stuurautomaat. Geweldig ding, zo’n automaat. Naarmate de dag vordert neemt de wind iets af zodat uiteindelijk alle zeilen vol in de wind staan. De zon breekt door en we hebben een fantastische zeildag! Dat is lang geleden. Tussen de middag een ‘gewoon’ wit broodje kaas. Paul vraagt: wat is dat, een gewoon broodje? Om 4 uur leggen we aan in Smygehamn. Omdat het de laatste avond is dat Paul en ik samen zijn, spreken we af lekker uit eten te gaan. In opperbeste stemming stappen we om 5 uur op de kade, na ons havenbiertje. Nou, geen drol te doen dus... Alleen een soort snackbar met kleffe patat en een enorme hamburger. Toch maar gaan zitten en ach, het vult en we hebben het gezellig met het bepraten van allerlei randfiguren die er ook wat zitten te eten en/of drinken. En we bespreken de vele hoogtepunten van deze reis. Het klooster toen we auto huurden, de disco in Vergi, Gdansk, Talinn, St Petersburg natuurlijk, Helsinki, borrelen met de Russen in Hanko, Stockholm... teveel en er schieten ons steeds nieuwe belevenissen te binnen. Vanavond natuurlijk even met de doek door de boot. Morgen komt ‘de vrouw’ en dan moet het netjes zijn (valt gelukkig nogal mee...). En wat een geweldige vrienden hebben wij. Het spreekwoord ‘een goede buur is beter dan een verre vriend’ gaat hier voor ons niet op. Eric en Henriet Schram, die in Noord Denemarken wonen, hebben Therese aangeboden om haar op te halen in Augustenborg (waar Therese dan haar auto zet zodat we over een week naar huis kunnen) en haar naar Rodvig op Sjaelland te brengen waar Therese dan morgenavond aan boord komt. Kost ze gewoon een weekend en allemaal liefdewerk. Echt helemaal goud, deze mensen! Overigens zijn er meer mensen die hebben aangeboden haar te brengen. Super! Voor alle duidelijkheid: het aan boord komen van Therese zat al even in de planning en is vooral bedoeld om weer wat te klimatiseren naar het thuiskomen toe en lekker te genieten van een weekje varen met z’n drieën. Zo nog eff kaarten met Paul, want er is dus echt niets te doen hier.

Taco

Donderdag 15 augustus

Allinge - Allinge (Bornholm)

Afstand 10,4 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,3 knopen.

02:23 uur gevaren

In de ijzeren greep van Bornholm...

Wat een lange toch hebben we gehad en toch niets opgeschoten. ‘s Ochtens rond acht uur ons nest uit. De wind is nog steeds ongunstig (tegen) en het waait 17 a 22 knopen. Maar ja, we willen weg! Rustig aan gedaan en m’n vader heeft een rif in het zeil gezet voor vertrek. Eenmaal weggevaren op niet al te veel zeil komen we er achter dat het toch iets harder waait dan we dachten, in de beschutting van het eiland valt de golfslag mee en we varen toch door. Op de open zee gaat het pas echt te keer en we vinden het niet een fijne koers om 40 mijl aan te houden. Daarnaast is m’n pa nog niet helemaal fit omdat hij ziek is geweest. We besluiten dan ook na iets meer dan een uur om te keren en weer naar Allinge op Bornholm terug te gaan. Inmiddels hebben we die haven wel gezien -_-. Ik kijk op de windmeter en de wind is nog meer toegenomen tot 24 knopen dus de golven groeien ook nog met sommige van wel een meter of 3. Eenmaal weer terug in de haven aangekomen ligt er nog een Nederlander die ook is teruggekeerd van open zee omdat zijn dochtertje ziek werd (we waren dus niet de enigste). In de haven maar weer lezen en ging me vader meteen snurken. We zijn de dag wel doorgekomen en hebben nu een lekker pizzaatje in de oven en gaan vanavond nog ff een drankje doen in de hoop dat we morgen dan eindelijk kunnen vertrekken. Er is wind uit het Zuiden voorspeld en dat kunnen we gebruiken. Om zaterdag op Sjaelland te zijn voor de komst van Therese moeten we morgen 50 mijl afleggen!

Paul

Aanvulling op woensdag 14 augustus

Met 3 mannen gedurende 3 maanden op een kleine oppervlakte leven, waarbij ieder zijn eigen, soms moeilijke, karakter heeft, is een hele uitdaging. Als je vervolgens een kleine week verplicht op een plek bent, waar je eigenlijk zo snel mogelijk weer vandaan wilt, maar dat door ziekte, harde wind en golven niet kunt en dat terwijl de eindhaven op een dag of 5 zeilen afstand ligt, bouwen de spanningen zich op. Er was daarom ook voor komende zaterdag een bemanningswissel gepland: Alfred zou van boord gaan en Therese, mijn partner, zou aan boord komen in een nog af te spreken haven op Sjaelland. Gisteravond bleek helaas dat komende zaterdag te ver weg is en dat er per direct iets moest gebeuren. Alfred is daarom vandaag met de veerpont naar Sassnitz vertrokken en naar huis afgereisd. Het valt rouw op ons dak, dat dit zo vlak voor de finish nog gebeurt. Er rust geen zegen op Bornholm. Toch behoorlijk ziek geweest, ik ben nog steeds niet volledig fit en flinke stormen, zowel in letterlijke als in figuurlijke zin. Paul en ik gaan uiteraard samen door en we, maar vooral Therese zelf, proberen alsnog te regelen dat Therese zaterdag aan boord kan komen in Rodvig, Sjaelland. En dat is dan wel weer heel gaaf en iets om naar uit te kijken!!

Taco

Dinsdag 13 en woensdag 14 augustus

Stond in het vorige verslag nog dat we de 13e zouden vertrekken, inmiddels is de situatie weer helemaal anders, helaas. Na het schrijven van het verslag had ik het koud...en warm...en koud... Ik ben 2 dagen behoorlijk ziek geweest en we liggen nog steeds op Bornholm. Ik ben nooit ziek en juist nu slaat het noodlot toe. Enorm balen, vooral omdat gister een mooie zeildag was. Vandaag was er al een stormwaarschuwing uitgegaan dus dat zou toch al geen zeildag worden. Ik heb dus vooral in bed gelegen en sprintjes getrokken naar het toilet waar we gelukkig vlakbij lagen. Alfred heeft gelezen, gister nog een fiets gehuurd en vandaag gewandeld. Paul is al in zijn derde boek bezig. En dat is dan wel weer gaaf, omdat hij eigenlijk nooit leest: vader en zoon naar Spitsbergen van Ben Hoekendijk sprak hem erg aan. Overigens ook in een Victoire 933! Nu leest hij Row with the flow van Ralph Tuijn die solo over de Indische Oceaan is geroeid. Het kan altijd gekker... En natuurlijk hebben de heren mij uitstekend verzorgd. Verder toch wel wat verveling omdat het ook nog eens regent. De vele reservedagen die we hadden zijn we nu in hoog tempo aan het verstoken. Hopelijk krijgen we ergens een gunstige wind zodat we in 1 keer een flinke afstand kunnen afleggen. In principe redden we het makkelijk met de tijd, we hoeven pas volgend weekend in Augustenborg te zijn. Maar dan moet er ook niet veel meer tegen gaan zitten! De laatste loodjes zijn ook op deze reis het zwaarst, maar ja, dat hoort ook bij zo’n reis. 

Taco

Zondag 11 en maandag 12 augustus

Verwaaid op Bornholm, Allinge.

Verwaaid zoals dat heet. De voorspellingen waren 5, 6, 7 uit het Westen. Niet lekker om daar tegenin te moeten zeilen. Dus lekker op Bornholm gebleven. We liggen in een beschut haventje midden in het dorp Allinge. Een heerlijk dorp, met winkeltjes langs de kade en mensen die gezellig langslopen. Je hebt hier niet in de gaten hoe het op zee tekeer gaat. Qua planning nog geen probleem gelukkig dat we verwaaid liggen...

Zondag fietsen gehuurd. Hartstikke dom natuurlijk met die harde wind (alleen mijn mening hoor... :)), maar ja, we willen toch wat. Bornholm, zo bleek al snel, is een bijzonder heuvelachtig eiland. In het begin ging ik nog stoer tekeer, maar na 10 kilometer verzuurde ik bij de start van iedere heuvel. Zo noem ik het dan heel stoer. Uiteraard is het gewoon een gebrek aan conditie. 2 Maanden niet gefietst natuurlijk en daarvoor ook niet heeeel veel. Paul en ik kozen dan ook voor de verkorte route van een kilometer of 20 en Alfred is nog een extra blokje om gegaan. Wel nog met elkaar een oude ruïne bezocht met mooie vergezichten. In de haven opgeknapt met een heerlijk ijstje. Vandaag begonnen met het plunderen van de supermarkt. We liggen er nog geen 100 meter vanaf, dus met winkelwagen en al naar de boot. We kunnen het wel weer even uitzingen met onze voorraad voor de komende 2 weken. Helaas ook hier geen vacuüm of in blik verpakt vlees. Daarna is Alfred een heeeeel eind gaan wandelen en hebben Paul en Taco de bus gepakt naar Ronne, de hoofdstad van Bornholm. De busrit was een toeristische route op zich. We hebben de hele noordelijke helft van het eiland gezien. In Ronne even rondgeslenterd. Dat stelt niet zoveel voor. Het dorp waar wij liggen is veel meer te beleven. Vervolgens net te laat voor de bus terug, dus bijna een uur wachten op de volgende bus. Paul heeft vandaag een errug leuk petje gekocht. Zie foto! Vanavond de boot weer klaar gemaakt, want morgen gaan we verder. Onze windvoorspellers (windguru, windfinder, A4-tje op havenkantoor en mijn magische blauwe kastje: de Wetterinfobox) beweren dat het morgenochtend tijdelijk minder hard waait. Wind uit W-ZW, dus het wordt hoog aan de wind zo ver mogelijk naar het westen, weer aan de Zweedse kust. Wellicht Ystad, maar we kijken hoe westelijk we kunnen komen.

Taco

Zaterdag 10 augustus

Utklippan - Allinge (Bornholm)

Afstand 51 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,6 knopen.

10:59 uur gevaren

Het weerbericht belooft vandaag als voorlopig laatste dag met een wat kalme wind, 2 a 3 uit het westen. Precies goed om relaxed naar het Deense eiland Bornholm te zeilen. De wind gaat smiddags wat naar het Zuidwesten, dus we besluiten vroeg te vertrekken. Half 7 staan we op. Tot onze verbazing zijn wij zelfs aan de late kant, want de meeste boten zijn al weg. Daarom was iedereen dus met de kippen op stok. Nou ja, wij verlaten om 7 uur de haven voor een trip van ruim 50 mijl. De windkracht 2 a 3 is er niet. Het is simpelweg windstil. De motor dus aan en Britney Steers de boat (de stuurautomaat, grapje uit een boek van Ben Hoekendijk die met een Victoire 933 naar Spitsbergen is geweest...).

De zon brandt lekker, dus we hangen al snel in korte broek in de kuip, op het voordek en alle andere plekken die een boot maar heeft. Al lezend kruipt ons scheepje naar Bornholm. De zeilen staan ook omhoog om ieder zuchtje wind maar te benutten. Tussen de middag gaat ons laatste 4-pack Unox Hamburgers in de pan. Met enige emotie nemen we de laatste hap. Die dingen zijn nergens anders te krijgen. Op! In de middag gaat het toch nog iets waaien, maar niet uit het westen, uit het Zuidoosten! Dat hadden we moeten weten, dan hadden we de Zweedse kustlijn blijven volgen. Nou ja, Bornholm lijkt ons wel errug leuk en onze pilot (boek vd Vleut) belooft ons een idyllisch haventje met een leuk dorp. Rond half 6 schuiven we de haven in en er is nog precies 1 plekje voor ons. Ze wisten zeker dat we komen! En idyllisch is het. Heerlijk land, Denemarken. We liggen midden in een gezellig dorpje, winkeltjes en restaurants om ons heen. We weten ons te bedwingen, gaan braaf boodschappen doen en Paul schotelt ons weer een heerlijke maaltijd voor met vlees, gebakken aardappels, en diverse groenten... We zitten lekker buiten in de kuip met een slobberwijntje. Wanneer we verder kunnen is de vraag. De komende week gaat het heel stevig waaien uit het westen, meer dan 20 knopen (5 a 6 Bft). Met de wind achter geen punt, maar 8 a 10 uur hoog aan de wind is dan geen pretje. Gelukkig hebben we nog wat dagen te gaan. We vinden wel we nu maar langzaam opschieten. De wind waait continu uit de verkeerde hoek en is of te hard of bijna 0. Dan duren de laatste loodjes best lang. Nou ja, hoort er ook bij!

Taco

Vrijdag 9 augustus

Verwaaid op mijn favoriete eiland. Afgelopen nacht heeft het stevig gestormd, wel vlagen met 45 Knopen wind. Dat is 8 Bft. De boot lag te stuiteren aan de landvasten. De golven waren vanmorgen nog zodanig dat we besluiten om vandaag op Utklipan te blijven. Ik ben er blij om, ik vind het een geweldig eiland.

Gister lagen we hier met 10 boten: 2 Nederlanders, een Zweed, een Pool en 6 Duitsers. Toen we aankwamen was er nog niets en niemand. Vanmorgen vertrokken er 7 boten, de meesten richting Zweden met wind mee en een paar grotere boten tegen de golven in, richting Bornholm. Utklipan is een eiland, eigenlijk 2, gescheiden door water. In omtrek misschien 100x100 meter. Je kunt met een roeibootje van de ene naar de andere kant varen. 2 Eilanden met niets, alleen kale rotsen, wat gras, een vuurtoren, een cafeetje en een woonhuis. We liggen aan een betonnen kade, die begrenst wordt door rotsen. Aan de andere kant nog wat rotsen en dan alleen maar zee. Het waait nog steeds flink, de golven zijn hoog, de zee breekt op de rotsen en witte vlokken schuim vliegen over de rotsen. Soms, heel soms, kom ik op een plek die mij raakt. Waarom weet ik niet eens. Een plek waar er iets met mij gebeurt. Een plek waar ik lijk terug te keren naar de essentie, de puurheid van het leven. Waar ik anders ga denken. Waar allerlei complexe problemen die mij bezig houden, reduceren tot kleinigheden.  Voor mij is dat dit eiland. Ik zou hier zo een week willen liggen, misschien wel een maand, alleen. Als een soort van bezinning. Elke dag een wandeling over de rotsen, uitkijken over de zee, genieten van de stilte en ook luisteren naar de wind, het ruisen van de zee, de vele vogels. Het niet hoeven praten of uitleggen. Ik snap waarom mensen die veel meegemaakt hebben zich soms een tijdje terugtrekken om terug te keren naar de essentie van het bestaan. Iedereen zou een eiland voor zichzelf moeten hebben.

Vandaag is dit mijn en ons eiland. Paul is de hele dag op pad, klimt over de rotsen, roeit van de ene naar de andere kant en maakt enorm veel foto’s van de zee, de rotsen en de vele vogels. Ik lees wat, loop wat en zit wat op een rots die uitkijkt over de zee en het eiland. We raken aan de praat met onze Nederlandse achterbuurman, een solozeiler uit Andijk. Hij ligt ook verwaaid. Met pensioen en iedere zomer aan het zeilen in deze wateren. Om jaloers op te worden. In de loop van de dag komen er weer nieuwe boten binnen. Eentje is een Nederlandse motorboot, een Aquanaut, met een Amerikaanse vlag. Daar moet ik meer van weten. Het Amerikaanse echtpaar vertelt dat de boot ‘s winters in Sneek ligt en zij in Amerika zijn en dat ze er zomers op wonen en rondvaren door Europa. Zo doen ze dat al jaren. Als ik vertel dat ik vlak bij Sneek woon en dat Alfred een Fries is, is het ijs gebroken en zijn we opeens ‘best friends’. They love Friesland. We zijn de hele middag aan de praat, drinken biertjes op hun Aquanaut en gaan met zn allen, dus inclusief de Nederlandse achterbuurman, uit eten in het cafe. Met alle roeibootjes naar de overkant roeien, want daar is het cafe. Paul roeit de Amerikanen. De havenmeester is tevens kok, en hij tovert een heerlijke maaltijd op tafel. Alles is voor de Amerikanen ‘amazing, wonderfull en awesome’. Alle Nederlandse koeien worden uit de sloot gehaald, van de elfstedentocht tot en met de de Spaanse bezetting. Erg gezellig dus. Als we terugkomen bij de boot blijken we Duitsers langszij te hebben die we op de heenreis ook ontmoet hebben. Dus ook weer even bijpraten. Blijkbaar is het voor iedereen erg vermoeiend, want men gaat hier met de kippen op stok. Paul vindt een mooie plek voor een kampvuur, dus ge-3-en beëindigen we de avond rond een flink kampvuur op een rots. We kijken uit over zee en zien boven ons een prachtige sterrenhemel. Met de gitaar erbij en een glas slobberwijn kan ons verblijf op dit mysterieuze eiland niet meer stuk. Ik heb mijn moment weer.

En lees vooral ook nog even het slot dat ik aan het verhaal van woensdag heb toegevoegd.

Taco

Donderdag 8 augustus

Afstand 23 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,5 knopen.

4:09 uur gevaren

Startpunt: Kristianopel (zuidoost zweden)

Eindpunt: Utklippan (nog zuidoostelijker zweden)

Na het ontbijt snel vertrokken uit Kristianopel. Er staat een goede oostenwind en wij moeten naar het zuiden en later nog wat zuidwest. Ideaal voor deze trip en bovendien waren de voorspellingen een aantrekkende wind, draaiend naar het zuiden en later naar het westen. Vandaag stond de tocht naar Utklippan op het programma, wat een goede uitvalsbasis is voor de oversteek naar Bornholm, die voor morgen gepland staat. 

Toen we net onderweg waren begon het te regenen, dus de zeilpakken maar weer eens uit de mottenballen gehaald. Na ca. anderhalf uur werd het weer droog en met een flinke snelheid vlogen we naar Utklippan. De vuurtoren was al vanaf een flinke afstand te zien en vanaf het eiland dat in the middle of nowhere ligt, is het vaste land nog net te zien. Het eiland, zijn eigenlijk twee eilandjes, doormidden gesneden door een vaargeul, waarin een haventje gegraven/gehakt is in het noordereiland. Beide eilanden bestaan vrijwel volledig uit rotsen en op het zuidereiland bevindt zich zelfs een restaurantje. Het vervoer van het ene naar het andere eilandje, moet je geheel zelf verzorgen. Daarvoor bevinden zich op beide eilandjes een aantal roeibootjes, waarmee je zelf kan oversteken. Paul heeft zijn lichaamsbeweging voor deze dag wel gehad, want hij is wel een keer of 6 7 overgestoken. Daar kan geen krachthonk tegenop. 

Naast een vuurtoren, een restaurant en toiletgebouwen, bevinden zich op de beide eilandjes vrijwel uitsluitend vogels. Grote aantallen meeuwen, sterns, eenden, maar ook zwaluwen en scholeksters. Er zouden volgens de borden ook zeehonden moeten zijn, maar die waren er vandaag niet, want anders hadden we ze zeker gezien. Verder leven er op het eiland een aantal paddensoorten. Die liepen vanavond over de steiger. Het waren er tientallen vlak bij de boot. 

Er lopen door het schaarse gras wat paden over de eilanden, maar het lopen gaat vooral door van de ene naar de andere rots te stappen of springen. Het ronden van een eiland duurt ongeveer 3 kwartier, dus na anderhalf uur, heb je de volledige kustlijn van beide eilanden gezien. Het eiland is blijkbaar razend populair bij onze oosterburen, want om 6 uur liggen wij er met 6 andere boten, allemaal Duitsers. Later op de avond komen er nog wat Zweden en een Nederlandse meneer, helemaal alleen. Hij komt achter ons liggen, dus we hebben onze eigen Nederlandse hoek. De wind trekt aan en vanavond is het zuidwest 8Bf.

Alfred

Woensdag 7 augustus

Morbilanga, Oland - Kristianopel

Afstand 21,8 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,5 knopen.

04:50 uur gevaren

De voorspellingen waren: weinig wind, uit alle richtingen. Dat klopte deze keer precies. Rond kwart over 9 vertrekken we met geen zuchtje wind. Op alle boten wijzen de windmeters een andere kant op. Nu hoeven we maar 22 mijl, dus maakt niet uit. Gezellig op de motor en Truus de stuurautomaat aan het roer. Het is mooi weer en we lezen lekker een boekje. We zijn door de bemanning van de Skuum getipt om naar Kristianopel te gaan. Het ligt mooi op de route, dus dat doen we dan ook. Rond 1 uur begint het toch te waaien, eerst uit ZO en daarna uit ZW (of was het omgekeerd...). Op een gegeven moment waait het zelfs 20 knopen. Nog lekker een uurtje zeilen dus. Om half 3 varen we de haven binnen. Gelukkig nog plek zat, want er kunnen misschien 20 boten liggen. Het is een goede tip geweest van de Skuum, want het is hier erg leuk. Een soort dorpsplein voor de haven, rode houten vakantiehuisjes die gehuurd kunnen worden en een schattig dorpje erbij. Op de kade staat een kanon precies op onze boot gericht. Wel even gecheckt of ie nog in gebruik is... Het ‘Duitsland’ gehalte is hier wat hoog. Zeker de helft van de boten komt uit Duitsland. We besluiten vrede te sluiten met ze en binnen no-time zitten we bij de Duitse buren aan de borrel. Niet zoals bij de Russen met veel eten erbij, maar gewoon een keurige snaps uit een schoon glas ipv uit een koffiemok. Geen gelal, maar een keurig gesprekje op een schone, reine, grosse boot. Geen Nederlanders hier en dat vinden wij dan ook wel weer leuk. Een enorm grappige havenmeester die als een gek staat te roepen aan de wal zodra er een boot binnenkomt om aan te geven waar ie moet gaan liggen. Vervolgens gaat de boot toch vaak ergens anders liggen en dat vindt ie dan ook wel weer ok. Vanavond lekker eten in een klein cafe aan de haven. Na het eten komt de gitaar ook uit mijn bed. Ik slaap als enige in een tweepersoons, ok, 1 1/2 persoons bed in de punt. Ik aan de ene kant en mijn gitaar aan de andere kant. Ik ben nog niet begonnen met spelen of de Duitse buurman zit ook met een gitaar in zijn hand. Samen spelen we ‘house of the rising sun’ en vervolgens beurtelings hij een Duitse en wij een Nederlandse of Engelse meezinger. Erg gezellig. Ook op andere boten en op de kant wordt er meegezongen. Rond 10 uur schalt er opeens een trompet uit weer een andere boot. Door de weidsheid klinkt en galmt het prachtig. We zijn er stil zijn. Na afloopt applaudisseert de haven en keert de rust terug.

Taco.

Dinsdag 6 augustus

Afstand 25 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,9 knopen.

5:01 uur gevaren

Startpunt: Borgholm (Oland)

Eindpunt: Morbylanga (Oland)

Vanochtend bij het opstaan waren de plannen nog onduidelijk. Varen of een dagje in Borgholm blijven. Genoeg te doen in Borgholm, dus geen straf om een dagje te blijven. Bij het opstaan bleek de wind echter gunstig om verder te trekken, dus besloten om verder te varen. Even afscheid genomen van de Zweedse buren, waarvan er één Fred Dolman bleek te heten. Zijn ouders waren afkomstig uit Hoorn en hij sprak nog redelijk Nederlands, terwijl hij geboren en getogen is in Zweden. 

De zee tussen het vaste land en het eiland Oland werd steeds smaller en midden op het eiland is een lange brug tussen het vaste land en het eiland. Het was allemaal net bezeild, en na enkele uren, kwamen we bij de brug bij Kalmar aan. Kalmar zag er vanaf het water aardig uit, (mooi kasteel aan het water), maar gezien de gunstige wind en het nog vroege tijdstip besloten wij door te varen. Na ongeveer een half uur, viel de wind weg en toen even later de wind weer opstak, was hij zodanig gedraaid, dat we precies tegenwind hadden. Met nog ongeveer 20 mijl te gaan naar Kristianopel en flinke windkracht tegen, besloten we het voor gezien te houden en nog een nachtje te verblijven op het eiland Oland, dat wordt alweer de vierde nacht. De afgelopen 3 dagen waren door de weersomstandigheden relatief korte etappes, maar dat was geen probleem gezien de afstanden, die wij de eerste dagen na het vertrek uit Stockholm hebben gevaren.  De komende dagen zijn de vooruitzichten, wat betreft de wind, ook wisslend en mogelijk kunnen wij pas vrijdag de oversteek naar Bornholm (eiland ten zuiden van Zweden, maar behorend bij Denemarken) wagen. De wind lijkt dan west te worden, waardoor wij de oversteek van ca. 100 km goed kunnen maken.

Wij verwachtten in Morbylanga niet al teveel aan te treffen, maar het was toch nog een aardig dorpje, met wat winkeltjes en een supermarkt. Vanavond heb ik mijn avondvierdaagse op Oland afgemaakt. Elke avond een wandeling van anderhalf tot 2 uur gemaakt door de natuurgebieden op het eiland. De intocht was minder spectaculair dan ik bij de avondvierdaagse in Nederland gewend ben. Het eiland is zeer geschikt voor wandelen, maar meer nog voor fietstochten. Je komt hier dan ook erg veel fietsers tegen. Als vakantie-eiland is het eiland in het buitenland niet erg bekend. Je komt hier (met uitzondering van in de jachthavens en op de kamper-plaatsen) uitsluitend Zweden tegen. Het seizoen loopt hier alweer op zijn eind. De Zweedse schoolvakanties zijn afgelopen en de meeste gezinnen zijn alweer naar huis. Je merkt dat duidelijk aan de drukte in de straten en op het strand. Ook de jachthavens liggen niet vol, al zijn de meeste plaatsen in de kleine jachthaven van Morbylanga, waar we nu liggen wel bezet.

Alfred

Maandag 5 augustus

Sandvik - Borgholm, Oland

Afstand 14 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,2 knopen.

03:20 uur gevaren

Nou, wat valt er over deze dag te vertellen. Zelfde patroon als gister. We zitten helemaal in ons ritme van rond 8 uur opstaan, ontbijten, pleiten. Half 10 brandt de zon ons de haven uit en we hijsen de zeilen. De wind zit ook in een vast ritme momenteel. Zodra we de zeilen hijsen, valt de wind weg. Een spiegelgladde zee met een hete zon. De motor dus weer aan en rustig naar het zuiden poekelen. We willen naar Borgholm, de hoofdstad van het eiland Oland. Het is een echt eiland, lijkt op Vlieland. Zomers zo’n 50.000 mensen en in de winter niet meer dan 3000. Erg leuk. Rond 1 uur leggen we aan. Vervolgens gaat het weer waaien, maar dit terzijde... Er blijkt een strand te zijn naast de haven, dus zelfs ik te water in deze hitte en aansluitend lekker een tukje. Vanmiddag het stadje doorgelopen. En inderdaad 90% gericht op toerisme. Vanavond heb ik een overgezonde, van veel groente en vlees voorziene pan nasi gemaakt. Het is tenslotte maandag!

Het is niet heel druk in de haven. Vandaag zijn de scholen in Zweden weer begonnen. Het hoogseizoen is dus in feite voorbij. We liggen naast 2 stoere zeebonken, die zeilen op een houten sloepje, gebouwd in 1880. Inderdaad: 1880! Iedere 10 minuten zet een elektrische pomp water overboord, want het ding lekt toch wel aardig geloof ik. Het zijn liefhebbers. Geweldig, een scheepje van 130 jaar oud. Het is een meter of 8 lang. Terwijl ik dit schrijf ligt de ‘ Gerdny’ 2 meter van me af. Wat zal zo’n bootje al veel hebben meegemaakt. Nou ja, als onze boot ook zo lang meegaat, hoef ik voorlopig nog geen nieuwe. De RuitenTroef heeft als bouwjaar: 1986. Scheelt 106 jaar. De wind wordt de komende dagen een lastige. Vooral uit het Zuidwesten, en dat is nou net de kant die wij op moeten. We moeten nog zo’n 300 a 400 mijl, ligt een beetje aan de route die we nemen, en hebben nog 2 1/2 week de tijd met nog een reserveweek als het echt helemaal niet lukt. Normaal gesproken tijd genoeg. Het is erg leuk hier, dus misschien blijven we wel een dagje liggen. 

Taco

Zondag 4 augustus

Nabbelund - Sandvik, Oland

Afstand 23,8 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 3,9 knopen.

06:08 uur gevaren

Een strak blauwe hemel bij het wakker worden. Das een mooie traktatie. Rond half 9 aan een lekker ontbijt, met vruchtenyoghurt die op moet. Rond kwart over 9 vertrekken we. De dikke Duitse buurman van 120 kilo+ zit ons weg te kijken vanuit zijn zetel in de kuip. Gister keek hij ook al hoofdschuddend toe dat wij als eigenwijze Hollanders met de kont naar de wat wilden liggen. Lijntje aanpakken ho maar. Hij was sowieso niet blij dat wij tijdelijke buren werden omdat hij volgens mij graag in zijn blote kont op zn bootje zit en gister dus een minuscuul zwembroekje aan moest trekken dat verstopt zat tussen zijn vetrollen. Na ons vertrek kan hij weer in zijn blote kont gaan zitten denk ik dan. We vetrekken op de motor over een prachtig binnenmeertje, door een supersmal vaargeultje naar de open zee. Ik vind het heerlijk dat we de scheren hebben verlaten en weer op volle zee kunnen zeilen. Geen land zien, uren lang dezelfde koers en uiteindelijk een lieflijk haventje binnenlopen. Wat is er nog mooier dan dat!

Buitengaats hijsen we de zeilen en gaan we met een heerlijk gangetje van 5 knopen met ruime wind over zee. We volgen de kustlijn en hebben geen route uitgezet. We zien wel waar we uitkomen. Na een klein uurtje is de pret helaas voorbij en valt de wind weg. Omdat het mooi weer is, blijven we nog een paar uur dobberen. Alfred gaat zwemmen en zwemt (deze keer) sneller dan de boot. Na 2 uur dobberen met een snelheid tussen 0 en 2 knopen, zijn we het zat en starten we de motor. We moeten dan nog 15 mijl naar de volgende haven: Sandvik. Weer 3 uur op de motor dus. Die houdt zich de hele reis al uitstekend. Af en toe wat olie bijvullen en verder nog geen moment problemen gehad. Aftikken:). 5 Mijl voor de haven gaat het weer waaien en gaan de zeilen nog even omhoog voor het laatste uurtje. Rond 3 uur leggen we aan in een sfeervol haventje. Een paar scheepjes en nog 1 Nederlands stel met een enorme kudde kinderen. Lekker rondgehangen en een loopje gemaakt. Vanavond lekker zalm eten in het havenrestaurantje. Eindelijk betaalbaar! Nu lekker uitbuiken in de kuip met een bak koffie. Een hele drukte op de kade met dagjesmensen en camperbewoners. Naast de haven is een grote camperkampeerplaats. Blijft vreemd hoor, die plekken. Op een grote asfaltvlakte of grintvlakte of wat anders steenachtigs staan de campers zo dicht tegen elkaar aan dat de deur aan de zijkant net open kan. Iedereen zit op een klapstoeltje naast, voor of achter de camper. Thats it. Nou ja, zij zullen ook wel zo denken over bootjesmensen. Vlak naast elkaar en altijd op water. Ieder zijn ding! Zo’n 50 meter voor de boot is een openlucht kerkdienst aan de gang. Best lekkere muziek. Helaas in het Zweeds, dus niet te volgen. Ik ben geen trouwe kerkganger, tenzij ik zelf orgel moet/mag spelen. Deze reis raak ik wel erg onder de indruk van de schoonheid van de schepping. Wat zit de wereld mooi in elkaar en wat lopen er veel mooie mensen rond. Ik geniet daarvan! Dat dit niet allemaal ‘vanzelf’ tot stand is gekomen staat voor mij vast. Vanavond zelf maar weer wat muziek produceren op de gitaar.

Taco

zaterdag 3 augustus

Afstand 44,4 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,2 knopen.

8:33 uur gevaren

Startpunt: Visby (Gotland)

Eindpunt: Nabbelund (Oland)

Vanochtend bij het opstaan was het windstil, dus we konden rustig aandoen. Tijdens het ontbijt begon het al wat te waaien. De wind zou vandaag gunstig zijn voor de oversteek van Gotland naar Oland. Op zich hadden we best nog een dagje in Visby willen blijven. Een alleraardigst stadje helemaal omringd door een stadsmuur. De weersvoorspelling voor de komende dagen geven aan dat er niet al te veel gerekend hoeft te worden op wind (windkracht 0 of 1), dus besloten te vertrekken. Na vertrek bleek het inderdaad al lekker te waaien, maar uit de verkeerde hoek. Er ontstond een discussie, waarvan ik jullie alle details zal besparen, maar het kwam er op neer dat we een “banaan” gingen varen. Dat betekent in ons jargon, dat we eigenlijk in de verkeerde richting beginnen, maar door het draaien van de wind, uiteindelijk toch op de bestemming aankomen. De banaan veranderde echter gaandeweg in een “slang”. Wat dat (volgens ons) betekent laat ik geheel aan je eigen fantasie over. Het begon steeds harder te waaien en bij aankomst op het noordpuntje van Oland, bleek dat we aankwamen in een haven waar nog 3 andere boten lagen. Wij waren tevens de laatste bezoekers. Bij de haven was ook weer een camperplaats, maar onze ervaring is inmiddels dat campers op de meeste haveloze plekken worden neergezet. De wind was inmiddels wel 5 Bf. Aangezien wij graag in de kuip zitten in de luwte van de kajuit en sprayhood, moest de boot met de achterkant aan de steiger komen. De voorkant moest dus aan de mooring (soort boei met een ring), waarna de achterkant naar de kant moest worden geduwd door de wind. Hier hadden wij al wat ervaring mee opgedaan in een eerdere haven (Hanko), dus dat zou nu zeker moeten lukken met een net nieuw aangeschafte aanleghaak. De haak was snel om de mooring gelegd, maar de boot kwam dwars op de mooring te liggen en weigerde met de achterkant naar de kant te drijven. De voorkant wilde wel, maar dat was niet de bedoeling, dus met man en macht proberen de boot andersom te duwen. 4.500 kilogram ongehoorzaam, kun je wel zeggen, want hij wilde niet. Na een minuut of 5 hadden we de boot dan toch in gareel, waardoor de achterkant toch naar de wal dreef. Net op dat moment slipte de haak van de mooring, waardoor wij dwars op de wind geen kant meer op konden. We dreven langzaam maar zeker naar een andere boot, waar wij moeite genoeg hadden om de boot af te houden.  Geen paniek, want het plan werd opgevat om naar de mooring te zwemmen, om de haak alsnog te bevestigen. Na enige discussie, bleek ik de vrijwilliger te zijn, die naar de mooring mocht zwemmen. Met de nieuw aangeschafte haak in een hand en zwemmen met de andere hand, tegen de wind en stroming in, naar de mooring gezwommen, haak bevestigd en toen weer naar de wal, op de steiger, om de landvast aan te pakken, te bevestigen en strak te trekken. Langzaam maar zeker kwam de boot los van de andere boot en op zijn plek te liggen. Jullie zullen begrijpen, dat dit de meest (en tot dusver ook de enige) mislukte aanlegpoging was van de reis, ondanks de prachtige en erg handige haak. Zonder kleerscheuren en geen schade toch aangelegd, een ervaring rijker. 

De haven bleek goedkoop, maar dat was ook geen wonder. Naast sanitair (toiletten en douches) is er helemaal niets in de buurt. Het is een oude vertrekplaats voor de veerboot, waarschijnlijk naar Gotland, maar die gaat al jaren niet meer vanaf deze plek. Er schijnt een klein dorpje op 3 km te zijn en een iets minder klein dorpje op 7 km. Niet bepaald loopafstand. Na het eten nog even gaan wandelen. Er bleek een groot natuurgebied vlakbij de haven te zijn. Veel bomen gezien en in de verte meende ik een troep wilde zwijnen te horen, maar ze kwamen niet dichterbij, dus niets gezien. Oland is een lang eiland vlak voor de Zweedse zuidoost kust, slechts verbonden met het vaste land door een hoge brug. Wij zullen de komende dagen tussen Oland en het vaste land varen en soms op Oland en soms op het Zweedse vaste land een haven zoeken.

Alfred

Donderdag 1 en vrijdag 2 augustus

Dalaro - Visby, Gotland

Afstand 102,4 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,1 knopen.

20:12 uur gevaren

Donderdagavond 22.00 uur.

Ik lig nog niet in bed. We liggen ook niet lekker in een haven aan een wijntje, we zwalken ook niet door een dorp of stad en zitten ook niet op een terras te genieten van de ondergaande zon. Laat ik de dag beginnen bij het begin.

We hadden woensdag al een lange tocht gepland naar Arkosund, een grote plaats aan de vaste wal van Zweden. Er was ons Noordwesten wind beloofd. Inderdaad, de wind waar we al een tijd met smart op wachten. We hadden een vroeg vertrek gepland, dus om 7 uur al het hoofd uit het dakluik om de wind te peilen. Afijn, zoals wel vaker is de beloofde wind er niet er waait er een straffe Zuidwester wind. Snel weer onder de dekens dus. Rond 8 uur toch maar uit de veren en ontbijten. Rond half 10 de trossen los met het idee van we zien wel hoe ver we komen. Eerste stuk op de motor, tegen de wind in. Het waait 4Bft, dus dat is geen succes. Het mooie van de Zweedse scheren ten opzichte van de Finse scheren is dat de eilanden verder uit elkaar liggen en dan er minder ondieptes zijn. In feite allemaal Snekermeren achter elkaar. We besluiten dus de zeilen te hijsen en te gaan kruisen tegen de wind in. Heerlijk, maar het schiet niet echt op. Rond 12 uur draait de wind toch iets naar het Noordwesten en is onze route bezeild. Jippieee... we lopen wel 6 a 7 knopen! Ook nog een paar zeehonden gezien. Nu is onze route zo, dat er 20 mijl na vertrek een haven is, en daarna een hele tijd niet. Afhankelijk van de wind kunnen we dan door naar Arkosund in het Westen, of het eiland Gotland in het Zuiden. Je begrijpt het al, we zeilen zo lekker en de zeldzame Noordwester wind is er, zonde om na 20 mijl een haven op te zoeken. We zeilen door en gaan voor Arkosund, dichterbij dan Gotland en net bezeild. Langzamerhand kruipt de wind toch weer meer naar het Westen, waardoor onze bestemming nu weer niet bezeild is. Het waait 5Bft, daar tegenin motoren is geen optie. Omdraaien om naar de 20-mijls-haven te gaan willen we ook niet. Gotland is prima bezeild. Pal naar het Zuiden, maarrr...nog wel 65 mijl te gaan om 16.00 uur. Dat betekent een nacht doorzeilen. Inderdaad, op dit moment zitten we midden op zee, zien geen land voor ogen, hebben we net een mooie zonsondergang gezien en trekken de buien om ons heen. Blijkbaar houdt een engeltje zijn vleugels boven ons hoofd:). Enorme golven trouwens, geen idee waar ze vandaan komen met deze een inmiddels weer vrijwel weggevallen wind. Erg onrustige vaart dus. Rond 19.00 weer een Sligro blik opengetrokken. We hebben er nog 4 volgens mij. Stoofvlees deze keer met rijst en een blik bonen. Helaas is de wind inmiddels helemaal weggevallen en varen we nu met een kalm gangetje op de motor. Rond 06.00 uur verwachten we in Visby, de hoofdstad van Gotland aan te komen. 

00.00 uur. Een kwartier na mijn vorige stukje begint het weer te waaien. Uit het Noordwesten. Helemaal goed, we zeilen dus weer. Alfred en Paul slapen, ik heb nu de wacht. Net nog even met Paul een zak wokkels soldaat gemaakt. De stuurautomaat houdt ons op de juiste koers. ‘sNachts zeilen is een bijzondere ervaring. Als ik achter me kijk, zie ik nog steeds een oranje gloed van de zon die is ondergegaan. Daar is het licht. Voor me is het donker. De nachten waarin het niet donker wordt rond St Petersburg hebben we helaas gehad. In de verte voor me zie ik 2 oranje lichten snel knipperen. Geen idee wat het zijn. Ze staan niet op de kaart. Als het goed is ga ik er precies tussendoor. Misschien een of andere aanloopgeul, maar ja, dan zou ie op de kaart staan. Verrassing dus. Als ik omhoog kijk, zie ik een onvoorstelbaar mooi schouwspel. Allereerst natuurlijk het toplicht boven in onze eigen mast: rood, groen en wit. Miljarden kilometers daarboven zie ik ontelbaar veel sterren. Het is onbewolkt. Ze lijken te dansen aan de hemel, maar dat komt door het rollen van de boot over de golven. Af en toe schiet er een vallende ster voorbij. Onder me heb ik 200 meter water. Ik voel me klein en nietig op ons bootje van 9,30.x3 meter. Ik vergeet bijna dat ik af en toe ook voor me moet kijken naar ander vaarverkeer. Op de boot zijn de kompassen verlicht, de windmeter, de marifoon en natuurlijk het navigatiescherm op de Ipad. Geen andere schepen in de buurt volgens de AIS. Het begint steeds harder te waaien en de golfhoogte neemt toe. Dat is te voelen aan de bewegingen van de boot. De golfen zijn niet te zien. Ik haal het grootzeil binnen op de tast, bind het aan de giek en we zeilen verder op de genua. Gaat prima. Rond half 2 kan ik even 2 uurtjes slapen en neemt Alfred het over. Hij heeft te maken met een aantal vrachtschepen waarvoor hij moet uitwijken. Gelukkig gaat het allemaal goed. 

19.30.

Om 5.00 uur smorgens leggen we aan in de jachthaven van Visby op het eiland Gotland. Lekker ons bed in en rond 10 uur weer opstaan. Daarna het stadje verkennen. Het is een oude vestigingsstad, de hoofdstad van het eiland. Verder wat luieren en boodschappen doen. Als we terugkomen met een tas vol Wrapspullen (Paul gaat weer koken), ligt de Skuum bij ons aan de steiger. Ook een Victoire, maar dan 12 meter. Deze mensen hebben we 5 jaar geleden ontmoet in Denemarken en zo af en toe hebben we contact gehouden. Zij hebben ons ook getipt over de haven in Augustenborg, waar we onze boot gaan achterlaten. Meteen een, twee, drie lekker biertje gedronken en geouweneelt. Erg gezellig! Dat zullen we wel vaker gaan doen als we elkaar in Augustenborg treffen. Zij hebben een Victoire uit 1989, bouwnummer 6. Bouwnummer 7 staat te koop. Hmmm...mooie boot:). We gaan nu lekker aan de wraps, Paul staat zich weer helemaal uit te leven in de keuken!

Taco.

Woensdag 31 juli

Afstand 24,5 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,2 knopen.

5:52 uur gevaren

Startpunt: Stockholm

Eindpunt: Dalaro

Na een aantal dagen Stockholm, was het vandaag weer hoog tijd om verder te trekken. Er resteren nog drie-en-een-halve week, dus we moeten weer verder. De wind was het eerste stuk gunstig, af en toe halve wind, soms wind in de rug en maar af en toe tegen. In de eilandenarchipel voor Stockholm, zijn het allerlei routes, waarbij wij voor een prachtige route, tussen hoge kliffen door hadden gekozen. Soms waren de doorgangen erg smal, met aan weerszijden bomen, alsof je door Gaasterland over de Luts zeilt. Doordat we een grote bocht moesten zeilen, kregen we na verloop van tijd de wind tegen. De wind nam toe, de bewolking ook en de regen dreigde. Aangezien we nog uren wind tegen voor de boeg hadden, besloten wij een haven op te zoeken. Dit werd Dalaro, waar we in een mooie jachthaven aanlegden, geholpen door een havenmeester met twee jonge assistenten. Er was enige paniek, want de een vond dat we er nog wel bij konden, terwijl een andere een andere mening was toegedaan. In de sterk toenemende wind, werden we aan een soort buitensteiger gelegd. Dit beviel ons maar matig en toen we zelf hadden besloten om dan toch maar naar een andere haven te varen, kregen we een andere plek toegewezen. Blijkbaar hadden ze in de gaten dat we niet erg tevreden waren met de plek. 

Keurig aangelegd de kap over de kuip getrokken en toen begon het ook meteen te regenen, waarna het ook een paar uur achter elkaar bleef regenen.

Ons toch maar even tussen de buien door gemeld bij de havenmeester. Betaald, weer een flink tarief, en welkom geheten. Bij het afscheid wilde de havenmeester in zijn beste Engels nog een aardig woordje zeggen, waarbij hij ons hartelijk bedankte dat wij zoveel wilden betalen voor een ligplek. Waarschijnlijk bedoelde hij iets anders, maar het klonk erg komisch. Vervolgens het stadje in geweest voor boodschappen en macaroni gemaakt.

Vanavond heb ik nog even een flinke wandeling gemaakt door een natuurgebied in de buurt van de jachthaven. Het was een soort parklandschap met veel open gebied, gecombineerd met dichte bossen. Wat opvalt tijdens de reis, dat gelijksoortige dieren in verschillende gebieden, soms een geheel andere grootte hebben. Vooral bij kikkers is dit opvallend. In Suriname heb ik kikkers gezien, die je met twee handen moest vasthouden, hier zijn kikkers zo klein als een strontvlieg. In Estland had ik al kleine kikkers gezien, maar hier zijn ze nog kleiner. Het zal te maken hebben met het korte seizoen voor een kikker, waarbij hij zijn hele groeicyclus in veel minder tijd moet doen. Strontvliegen zijn hier overigens net zo groot als in Nederland en bovendien even talrijk aanwezig. Slakken zijn hier juist weer heel groot, met enorme huisjes op de rug. Ze zijn hier wit en bijna doorzichtig.

Morgen afwachten wat de wind gaat doen, maar dat zal waarschijnlijk een lange zeildag worden.

Alfred

Maandag 29 en dinsdag 30 juli

Stockholm!

De verwachtingen waren hoog gespannen. Veel verhalen gehoord van Finnen over deze mooie stad en over de toegankelijkheid van de Zweden in Stockholm. We zagen onszelf al helemaal zitten op de terrassen met live muziek en gezellige mensen. Maandag hebben we onze groep van 3 weer opgesplitst. Alfred is vooral de historische kant van Stockholm gaan onderzoeken en Paul en Taco meer het centrum met alle winkels die daarbij horen. Om 6 uur op een rendez-vous punt afgesproken om daarna gezamenlijk te eten en de avond door te brengen in het centrum.

Stockholm is een grote stad. Veel groter dan Helsinki. Een werkelijk enorme hoeveelheid winkels ook. De ene winkelstraat gaat over in de volgende en parallel lopen er dan ook nog diverse winkelstraten. En daarnaast om de zoveel 100 meter een enorm overdekt winkelcentrum van minstens 3 verdiepingen. Pfffuuuwww... alles wat je maar zou willen kopen is te koop in alle maten, kleuren en vormen. Vooral op het gebied van modern design puilen de winkels uit. Paul zag een mooie kaarsenstandaard, design spul, wij vragen wat ie kost en zonder blikken of blozen vertelt de verkoper dat de kaarsenstandaard 4700 Kronen, ofwel 500 Euro, moet kosten. En dat is dus ook Stockholm: onbetaalbaar! Sieraden, souvenirs, kleding: erg mooi maar onbetaalbaar voor ons gewone stervelingen. Ongeveer de helft van alle winkels zijn trouwens souvenirwinkels. Ze verkopen allemaal hetzelfde. En daarnaast is er om de winkel een restaurant of cafe. Bier is net als in Helsinki 7 Euro op een terras, maar fris en zelfs koffie is bijna net zo duur. Toch puilen de terrassen uit en wordt er veel bier gedronken. Trouwens, wel in de Helli Hanssen winkel (Zweeds zeilmerk) een erg mooie fleece gescored uit het aanbiedingenrek... :)

Inmiddels bekijken we de steden vanuit verschillende gezichtspunten die we dan later met elkaar bespreken. We kijken naar de stad zelf: de gebouwen, kerken, paleizen, historische dingen en natuurlijk de winkels. Daarnaast kijken we naar de mensen: hoe makkelijk kunnen we contact leggen en in gesprek raken en als derde kijken we ook naar de uitgaansmogelijkheden. Laatste niet onbelangrijke punt is het prijsniveau. Erg leuk om dat dan aan boord weer met elkaar te bespreken. Qua gebouwen enzo scoort Stockholm redelijk. Na St Petersburg is er niets dat ook maar in de buurt komt, maar het ziet er mooi uit en Alfred rapporteert een ruime voldoende op dit punt. Wat de mensen betreft waren de verwachtingen hoog gespannen. Maar tot onze verbazing en verrassing zijn de mensen in Stockholm enorm op zichzelf. In Finland werden we op ieder terras en bij wijze van spreken op iedere straathoek door iemand aangesproken. Als we vertelden dat we uit Nederland kwamen, hadden we meteen een leuke conversatie. In Stockholm hebben we helemaal niemand gesproken. Verreweg de meeste mensen lopen met oortjes in of een koptelefoon op met hun Phone te bellen of muziek te luisteren. Zelfs in een Starbucks was de bediening terwijl we aan het bestellen waren, aan het bellen met de telefoon tegen het oor geklemd. IT en geautomatiseerde processen heeft Stockholm in haar greep. Tijdens het bestellen van een hamburger kon dat via een scherm of via je eigen mobiel. Toen wij gewoon aan de balie bestelden werden we aangekeken van: kan je niet via de terminal bestellen en betalen? Gaat blijkbaar 1 minuut sneller. Ook in het restaurant waar we gingen eten verliep alles te procesmatig. Eerst moesten we in een soort wachtruimte plaatsnemen met een apparaat dat zou oplichten zodra er een tafeltje vrij was. Toen dat gebeurde werden we door iemand naar een tafel gedirigeerd en daarna kwam iemand anders de bestelling opnemen. Wel lekker gegeten trouwens. Wat we hier enorm missen is de kneuterigheid die we in Polen en de Baltics hadden: iemand in halfbakken Engels uitleggen wat je wilt hebben, bediening die geduld heeft en echt de tijd voor je neemt, die naar je lacht als we het niet snappen, uitlegt wat er op de kaart staat in voor ons niet begrijpelijke taal en waar je met gewoon geld kunt betalen. Niets van dat alles in Stockholm. Na het restaurant nog op zoek gegaan naar gezellige terrasjes. Maar waar je ook komt, niemand die je groet, die ook maar de indruk geeft een gesprek te willen voeren en geen gezellige live-muziek zoals in Helsinki. Snel weer naar de boot dus met de tram. Ook zoiets: geen idee waar je een kaartje kunt kopen. De machinist zit i een afgesloten hokje en wijst alleen naar achterin instappen. De tram reed trouwens weg voor de neus van 2 mensen die nog aan kwamen sprinten, terwijl het laat was en dat nog geen 30 seconden zou hebben gekost. Voor ons is Stockholm ‘over the top’. Te efficiënt georganiseerd, klinisch, afstandelijk mensen die haast hebben, die niet bezig zijn met hoe ze eruit zien... Mooie gebouwen dus maar qua mensen en uitgaan echt een zware onvoldoende. En over het prijsniveau zullen we het maar niet hebben. Ik hoop niet dat ik hiermee iemand tegen de schenen schop, maar wij vinden dit opmerkelijk en opvallend voor deze stad! Vandaag begon de dag met het uitzwaaien van onze Deense vrienden, die we al vanaf Haapasaari op veel plekken hebben ontmoet. Gisteravond toch nog een biertje gedronken met een van de bemanningsleden. De enige vrouw aan boord, de mannen lagen al in bed... Zij zeilen in 1 keer naar Gottland, zo’n 130 mijl. Wij knippen in dagtochten. We hebben de tijd. We gaan ze dus vast niet meer zien. Daarna naar het Vasa museum geweest naast de haven. Hier ligt een Zweedse oorlogsbodem, gebouwd in 1625 en ontworpen door 2 Nederlanders. Toen de trots van de Zweedse marine. Helaas heeft het schip slechts 3 mijl gevaren, toen is het gezonken door een constructiefout. Na 333 jaar op de zeebodem is het schip in 1962 naar de oppervlakte gehaald en is er een museum van gemaakt. Erg mooi! Vanmiddag nog even met Alfred door een deel van de stad gewandeld waar we nog niet waren geweest. We wilden ook nog even wat wijn halen, want niet alleen ons Campingaz was op. Wijn mag in Zweden niet worden verkocht in supermarkten. Wijn is daardoor nog moeilijker te vinden dan Campingaz! Na lang speuren een grote wijnwinkel gevonden en ook die voorraad weer aangevuld. Paul gaat zo weer een dineetje voor ons maken met karbonades, rijst, wokgroente en pindasaus. Het regent hier, maar het wordt weer mooi weer. 

Morgen weer snel verder in de hoop dat we op andere plekken wel die menselijke interactie vinden die we in andere landen wel hebben meegemaakt en die wij zo leuk vinden.

Taco

Zondag 28 juli

Vaxholm - Stockholm

Afstand 10,7 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 3,9 knopen.

2:45 uur gevaren

Rond 8 uur uit bed. Alfred heeft al gedoucht en bietst een thermoskan heet water bij de buren. Omdat de tijd weer een uur verzet is, voor ons gevoel een uur uitgeslapen. Heerlijk! Ontbijtje met wat Russische crackers, de kilo’s vliegen eraf. De bakker is te ver weg en de over doet het natuurlijk niet, nog steeds geen gas. Hopelijk vanavond wel... We liggen naast Nederlandse buren die we al in St Petersburg hebben ontmoet. Gezellig bijkletsen dus! Na het ontbijt nog even de vaatjes met diesel bijgevuld bij de plaatselijke Shell pomp. We hebben, naast de tank van 30 liter, 5 10-liter vaatjes mee om bij te kunnen vullen als er geen pomp in de buurt is. We tanken bij de ‘autopomp’. Scheelt 15 cent per liter met de ‘water-dielselpomp. Volgens de buren is de autopomp biodiesel en krijgen we nu micro-organismen in onze tank. Nou ja, we zullen zien... altijd al een aquarium willen hebben.

Om half 10 vertrekken we voor de 10 mijl die we vandaag af moeten leggen naar het centrum van Stockholm. Het waait slapjes, maar wel uit de goede richting. We hebben de tijd, dus geen motor aan en al dobberend glijden we naar Stockholm. Alfred en Paul onderweg nog te water, ik beman de boot. We worden ingehaald door de Nederlandse buren. Onderweg komen we langs prachtige huizen op rotsen in de buitenwijken van Stockholm. Het is prachtig weer! 

Rond 1 uur komen we aan in de Wasahamnen. Zouden ze hier alleen crackers verkopen? Nee dus, een prachtige haven op een eiland vlak bij het centrum van Stockholm. Wel de duurste haven tot-nu-toe, ruim 30 Eurie. Volgens de verhalen en internet zou hier campingaz verkrijgbaar zijn...spannend... Zo niet, dan hebben we echt een probleem. Alfred loopt met een 2 gastankjes naar het havenkantoor. Ze lopen naar een opslagruimte, ik kan het live volgen vanaf de boot. En...jaaaaaa... deze haven blijkt als enige in de regio te beschikken over 11 gastankjes, die grif aftrek vinden bij de Nederlanders die met te weinig gas een reis ondernemen, zoals wij. Vaak is hij uitverkocht, nu dus even niet. Hij vertelt dat Nederlandse zeilers soms een dag omvaren om bij hem gas te halen. Normaal is campingaz niet verkrijgbaar in Scandinavië. Wij helemaal blij en meteen brood gebakken met hamburgers erop. De voorraad hamburgers slinkt, maar het feit dat we na een dag of 4 weer gas hebben, moeten we natuurlijk goed vieren!

Vanmiddag alvast een verkenning van de stad Stockholm. Heel erg mooi! Lang zoeken naar het toeristenbureau, maar we kunnen het niet vinden. Dan maar op de bonnefooi de komende dagen. We blijven hier tot woensdag. Vanavond boodschappen doen bij een supermarktje in buurt. De verkoopster is zo blij met onze uitgaven, dat we iets lekkers voor bij de koffie uit mogen zoeken. Wij als echte Nederlanders natuurlijk ook erg blij. Vanavond tovert Paul ons weer een heerlijke maaltijd voor, bereid met veel gas, op de boot gekookt. Heeft hij zijn roeping gevonden? Wie weet! Nu lekker in de kuip en vanavond zien we wel. We zien net ook de Denen weer aankomen die we al wel 5 keer eerder tegen zijn gekomen. Dat wordt een biertje vanavond. Hier liggen ook een stuk of 5 Nederlandse boten, maar ja, wij vinden het juist leuk om de mensen uit het land zelf te spreken. Nederlanders spreken we wel weer over een maand! Wel weer iets geleerd trouwens van een Nederlander: gister deed onze stuurautomaat opeens heel raar, zij stuurde alle kanten op, behalve de ingestelde. Ik bang dat ze het eindelijk zou begeven. Vandaag hoorde ik van die Nederlander dat we door een gebied zijn gevaren waar het magnetisch veld is verstoord en de kompassen (inclusief die van de stuurautomaat) niet meer werken. Een andere Nederlander zou zijn radar hebben verspeeld, nu lijkt me dat weer een sterk zeilersverhaal, maar ja, toch spannend. Niet dan? We zijn nu precies op 2/3 van de reis qua tijd en op 2/3 van ons budget. Als dat maar goed gaat, want Zweden is ongeveer 2x zo duur als de landen die we op de heenreis passeerden. Nog 4 weken onderweg!

Taco. 

Zaterdag 27 juli

Fejan - Vaxholm

Afstand 33,6 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,6 knopen.

7:21 uur gevaren

Gisteravond was een heerlijke avond. Prachtig weer, waardoor we tot 11 uur buiten hebben gezeten.  Omdat we er vandaag pas achter kwamen dat de klok weer een uurtje terug ging, hadden we alle tijd om naar Stockholm te varen. Niet dus. Net als gisterochtend weer mist, maar dan ook potdicht. Maximaal een meter of 50 zicht en hoewel er wel wind en een waterig zonnetje op doorbreken stond, bleef de mist hardnekkig hangen. Om ongeveer half 1 (Zweedse tijd) toch maar vertrokken. Het zicht was verdubbeld tot wel 100 meter en we wilden toch wel graag naar een volgende haven. Gelukkig hadden we een redelijke wind, dus we konden in ieder geval zeilen. Een voordeel daarvan is dat je andere boten aan hoort komen, doordat je zelf uiteraard nauwelijks geluid maakt. Tijdens de mist zat ik op het voordek, zoekend naar tonnen en boten. Af en toe even communiceren met het achterdek over de stand van zaken. Na een paar uurtjes in de mist turen, klaarde het langzaam maar zeker op. De zon brak goed door en het werd heerlijk weer. Een graad of 22. Er hing wel wat onweer in de buurt, maar dat trok langzaam maar zeker weg. Onderweg nog een zeehond gezien (pas onze eerste van Finland/Zweden) en om een uur of zes maar weer een haven opgezocht. Er zijn er niet zoveel in het gebied waar we vandaag voeren, dus wij vol enthousiasme naar binnen gevaren.  De haven was verdacht leeg, maar schijn bedriegt soms. Het bleek een particuliere haven te zijn. Een man op een bootje vertelde dat degene die de haven beheerde even een half uurtje weg was en dat we mogelijk nog naar een andere plaats zouden moeten verhuizen, maar dat er zeker plaats was voor ons. Dat idee hadden wij zelf ook al, want 80 procent van de plekken waren leeg. Wij vroegen de man naar de faciliteiten in de haven. Daar kon hij kort in zijn. Er was helemaal niets en de nabijheid van de haven ook niet. Een restaurantje in de buurt was er zeker niet en na enig zoeken vonden wij zowaar het sanitair, een WC. Wij hadden nog geen Zweedse kroon op zak en pinnen leek ons hier uitgesloten. 

Na ampel beraad in het scheepscomité, besloten om door te varen naar de haven in Vaxholm, waar volgens de geleerden wel allerlei faciliteiten worden geboden. Toch nog even twee uurtjes varen, maar zeker de moeite waard. Het is dan morgen nog een klein eindje varen naar Stockholm. Vaxholm is een leuk voorstadje van Stockholm. We hebben gegeten in een pizzeria (ik geen pizza, maar heerlijke spaghetti), want zelf koken zonder gas is onmogelijk.  Wij hopen de komende dagen campingaz te kunnen scoren. Na afloop even gekeken bij een rockband, die muziek van Tina Turner, AC/DC, Deep purple, etc. speelde. Ondertussen wifi, dus even whappen met het thuisfront.

Alfred

Vrijdag 26 juli

Rodhamn - Fejan

Afstand 33,5 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,0 knopen.

6:40 uur gevaren

Vandaag wakker geworden met een zicht van maximaal 50 meter. Wat was het mistig. We konden niet uitvaren omdat dat niet verantwoord was. Rond half 12 trok het weer een beetje bij en gingen we in overleg of we weg gingen. Om 12 uur zijn we ongeveer vertrokken. Helaas, het was windstil dus we moesten alweer motoren. Af en toe kwamen we weer in een mistbankje terecht maar dat was dan ook voor 20 a 40 minuten. Op een gegeven moment komen we weer een Nederlander van de kustzeilers tegen en daar varen we dan ook mee op, omdat zij AIS uitzenden (dan kan het vrachtverkeer die boot zien varen, dus ons ook). In een mistbank horen we een vrachtschip een mistsein geven, 1 lange hoorn en dan een minuut tussentijd. Nog geen vijf minuten later komt er dan ook een vrachtschip door de mist heen varen, een mooi gezicht. We hadden hem al gezien op onze AIS. Voor de rest van de dag was er niet zo veel bijzonders want we hebben de hele dag moeten motoren. Onderweg weer het gastenvlaggetje van Finland vervangen door die van Zweden. Eindelijk rond 7 uur aangekomen bij een jachthaventje.  Onze eerste Zweedse haven. Een haventje van nix maar toch erg leuk. Gelukkig is er ook een restaurantje aanwezig dus kunnen we daar tenminste eten, want we hebben nog geen nieuw gas gevonden. Me vader heeft net de diesel weer bijgevuld dus we kunnen er morgen weer tegen aan. Het is nog ongeveer 40 mijl naar Stockholm dus we komen morgen of overmorgen aan in Stockholm en dan kan het feest beginnen.

Paul

Donderdag 25 juli

Sommaron - Rodhamn

Afstand 33 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,4 knopen.

7:31 uur gevaren

Wederom het ritueel: 8 uur staan we op, ontbijten en rond 9 uur vertrekken we. Gelukkig was de buurvrouw bereid om een keteltje water voor ons te koken. Dus toch koffie! Het eerste deel van de route gaan naar het Noordwesten, het tweede deel naar het Zuidwesten. En wat denk je: smorgens waait de wind uit Noordwest, gelukkig heel zwak, en ‘s middags uit Zuidwest. De hele dag dus op de motor. Zo mooi als we de wind hadden op de heenreis, zo verkeerd waait ie op de terugreis. Wel weer een erg mooi gebied met smalle geultjes en grote, hoge rotsen. Indrukwekkend! Zoals al in eerdere verslagen staat, zeilen we min of meer op met een stel Denen die we vanaf Haapasaari overal onderweg tegenkomen. Zo ook vandaag. Het valt niet te plannen, maar op exact hetzelfde moment komen we elkaar op een kruitpunt van vaarroutes tegen. Zij komen uit een andere richting en gaan dezelfde kant verder als wij. Wat een toeval! Gezellig tijdens het varen weer even bijgekletst. Nog geen uur later komen we ook nog 3 Nederlandse jachten tegen van de Kustzeilers, waar we bij lagen in St Peterburg. Die waren we in Hanko ook al tegen gekomen. Blijkt dat 1 van de drie jachten gister op een rots is gelopen, waardoor hij nu lekkage heeft bij de kiel. De boot moet op de kant voor inspectie, maar waar is nog even de vraag. Rustig aan dus. We prijzen ons gelukkig dat we nog geen enkele vorm van pech hebben gehad. We horen de laatste dagen net iets te vaak over boten die op rotsen lopen. Goed oppassen dus. Rond 5 uur varen we weer een superleuk haventje binnen. We waren al getipt door een stel Finnen gisteren. Klopt ook helemaal. In een kleine fjord, tussen de rotsen. Het ligt er erg vol, op 1 steiger na. Wij daar liggen, blijkt die alleen voor leden te zijn. Maarrrr... we mogen blijven liggen. Mooiste plekje van de haven, alleen de buren zeggen niets. Omdat we geen gas hebben, zitten we de hele dag al te fantaseren over poedersoep van koud water, een koud blik gehakt met tomatensaus en wat crackers erbij. We hebben Paul uitgelegd wat het is om zonder warm eten te moeten leven. Haha, gelukkig kunnen we eten in het haventje. 1 Gerecht: zelf gevangen gerookte zalm. Uiteraard bijzonder lekker. Voor het eten liepen Paul en ik nog even een rondje over het eiland, op zoek naar een wc. Komen we uit bij een klif waar een stel Zweden zitten. We raken aan de praat en binnen no-time zitten we met zn allen aan een tafel te eten. Het blijkt een band te zijn die optreedt op een rockfestival in de buurt. Erg gelachen en gezellig gekletst. De keyboard man van de band blijkt vroeger in Europe te hebben gespeeld... (the final coutdown). Heel leuk allemaal. Nu zitten we zonder koffie op de boot, dus maar snel aan de borrel. Morgen steken we het laatste stukje over naar het vaste land van Zweden en dan is het nog een dag of 2 naar Stockholm.

Taco

Woensdag 24 juli

Borsto - Sommaron

Afstand 38 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,5 knopen.

8:00 uur gevaren

Om 8 uur staan we op met een strak blauwe hemel. Heerlijk, meteen de korte broek aan. Ontbijten en om 9 uur de trossen los. De eerste uren kunnen we aardig zeilen, een zwakke halve wind. We besluiten de route te verleggen, zodat we de hele dag kunnen zeilen en niet hoeven te motoren. Maar, helaas, zoals ons de laatste weken zo vaak overkomt draait de wind tussen de middag naar het Noordwesten en hebben we um weer teugen. Motoren dus. Tussen de middag trakteert Alfred ons op tosti’s. Rond 2 uur trekt de wind ook nog eens aardig aan en stampen we tegen hoge golven in. Na bestuderen van de kaart beluiten we de route opnieuw te verleggen. Dit keer zijn we de wind wel te slim af en kunnen we de laatste 8 mijl heerlijk zeilen. Rond 5 uur zeilen we een mooi haventje binnen tussen de rotsen. Twee steigers en wat palen en moorings op willekeurige plekken in het water om de boot met de punt naar de wal aan vast te leggen. Er is zelfs een restaurant. Een schnitzel kost helaas al 23 Euro, dus we (lees Paul) koken weer zelf. Heel andere prijzen dan in Polen en de Baltics, waar we voor nog geen 10 Euro pp uit eten konden. Geeft niets, de prachtige natuur maakt het helemaal goed. Ok, koken dus...en dan...gebeurt het. Iets waar we al een week bang voor zijn, gebeurt 2 minuten voor einde kooktijd van de rijst: gas op! En niet alleen deze tank, maar alle 3 onze tanks inmiddels. Ramp! We zijn vertrokken met 2 tanks waarvan we niet wisten hoeveel er nog in zat en 1 volle tank. Te weinig dus. Hopelijk kunnen we in Stockholm aan Campinggaz komen en anders maar ander gas. Iemand nog tips? De rijst heeft de hulpvaardige buurvrouw verder gekookt en inmiddels ook een keteltje koffiewater voor een avondbakie. Dat wordt dus geen koffie morgen. Hmm...niet goed voor mijn humeur geloof ik...:) Vanavond druk: verslag maken, douchen, afwassen, diesel bijtanken (we hebben 50 liter in vaatjes extra mee, erg handig), route voor morgen doornemen, gitaar spelen... drukke vakantie hoor... :). Tijd voor weer een bakkie...oops...dan maar een biertje!

Taco

Dinsdag 23 juli

Afstand 34 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,6 knopen.

6:04 uur gevaren

Startpunt: Hanko

Eindpunt: Borsto

Vanochtend waaide het nog erg hard, dus na ampel beraad, het vertrek nog even uitgesteld. Om kwart over 11 vertrokken, met nog een heel stevige noordenwind. Hier hadden wij op gerekend, dus er was een route gepland, waarbij wij de meeste stukken zeilend konden doen. Terwijl wij vertrokken, waren de overige Nederlanders nog aan het overleggen over vertrektijd en route. We werden uiteraard wel uitgezwaaid. ‘s Ochtends nog even gesproken met een paar Denen, die we overal steeds tegenkomen. Ze waren op de laatste trip naar Hanko hard op een rots gevaren, maar waren met de schrik vrijgekomen. We hoorden ook van een van de Nederlandse boten, die we in St Petersburg waren tegengekomen, dat ze in Tallinn op de rotsen waren gevaren, waarna de boot total loss schijnt te zijn. Erg sneu natuurlijk en daaruit blijkt dat je op moet blijven passen met de soms smalle passages, goed op de belangrijke boeien moet letten en bovenal wat mazzel moet hebben. Als je in Nederland vastloopt zit je meestal in de modder, hier is het over het algemeen een rots die je raakt en die geeft natuurlijk niet mee.

We voeren vandaag door het oostelijk deel van de Aland-arhipel. Deze archipel ligt bij de ingang van de Botnische golf (zee-engte tussen Finland en Zweden). Het bestaat uit duizenden eilandjes en er lopen allerlei routes tussen deze eilanden door. De eilanden stijgen nog steeds, sommige eilanden jaarlijks gemiddeld 1 centimeter. Een zelfbenoemd Deense deskundige verklaarde de stijging door de grote druk ontstaan door kilometers dik ijs tijdens de ijstijd, waarna de druk langzaam na het smelten is afgenomen, hetgeen de stijging van de grond mogelijk maakt.

Vanochtend was het nog guur, maar in de loop van de middag trok het open en aan het eind van de middag was het heerlijk zonnig. De temperatuur vloog ook weer omhoog. Als je de voorspellingen mag geloven, staat ons nog meer prachtig weer te wachten. Doordat we pas later vertrokken, konden wij ondanks de flinke snelheid, niet de gehele geplande route varen. Na ruim 30 mijl, stond er een haventje op de kaart en deze hebben wij opgezocht, vooral omdat de wind ging liggen en 15 mijl motoren, ons niet aantrekkelijk leek. Het is werkelijk een idyllisch haventje, waar ongeveer 20 boten kunnen liggen. We werden direct geholpen door een vriendelijke Fin, die het tijdens het aanleggen echter aan de stok kreeg met onze Deense buurman. De Deen was niet zo gesteld op de in zijn ogen erg bemoeizuchtige Fin, die volgens hem een beetje de havenmeester speelt. Zo zie je maar, dat ook in dit soort paradijselijke omstandigheden er onenigheid over niets kan ontstaan. Het weer was zo lekker, dat ik nog even een duik in het nog wel frisse water heb genomen. De Deense buurtjes hadden een thermometer in het water hangen en het water bleek 15 graden te zijn. Het eten bestond vanavond uit stoofvlees van de Sligro, met rijst en boontjes. Een eenvoudige, maar voedzame maaltijd, met veel enthousiasme klaargemaakt door Paul.

Hier is naast deze haven helemaal niets. Er staan een paar huizen op het eiland, er is een steiger, waar je het havengeld in een bakje moet doen (ze rekenen waarschijnlijk op enige sociale controle), en verder niets. Er was zelfs geen verbinding te krijgen met een telecomprovider, waardoor wij niet eens een sms konden versturen of krijgen. Achteraf bleek de haven achter een grote rots te liggen, waar het telecomsignaal niet doorheen kwam, want boven op de rots hadden wij wel contact. De dames en kids zijn vandaag weer thuis gekomen na een heerlijke vakantie op Samos. Wij wilden natuurlijk graag weten of de reis goed is verlopen. Er bleek naast de ca. 15 huisjes, wel een soort bibliotheekje te zijn, waar je boeken kan achterlaten en zelf een boek kan meenemen. 

Alfred

Maandag 22 juli

Hanko: uitrusten en verwaaid liggen.

Vandaag in Hanko gebleven. De plaats in het uiterste Zuidwesten van Finland, van waaruit we richting Zweden gaan via de Aland Archipel. Gisteravond toch nog een avond flink met een stel Russen doorgezakt. Ze zagen ons gitaar spelen en we moesten perse bij ze aan boord komen. Een groep van 5 mannen op een jachtje van 8 meter. 2 Russen spraken Engels en de rest deed net alsof. Aardig wat wodkaatjes genuttigd en getoost op alles wat je maar kunt bedenken, waaronder zelfs ons volledige Koningshuis en de Russische Tsaren. En natuurlijk hebben wij ze een flesje berenburg gegeven. Als Russen drinken, wordt er ook gegeten. De ene warme hap na de andere verscheen in de kuip, er werd nog een tafel ook uitgeklapt, dus met ingetrokken benen, 8 mannen en een tafel in de kuip van een bootje van 8 meter. Erg gezellig en vanmorgen een beetje rustig aan gedaan. We hebben verder een groot deel van de dag besteed aan het plannen van de route naar Stockholm die tussen duizenden eilandjes, variërend van een kaal rotsblok tot een bewoond eiland ter grote van Texel, doorgaat. We hebben zo’n 180 mijl af te leggen tot Stockholm. De route loopt behoorlijk kris-kras. We verwachten zo’n 4 a 5 dagtochten nodig te hebben om in Stockholm aan te komen. Onderweg zijn er bij de eilandjes legio aanlegplaatsen en jachthaventjes. Waarschijnlijk geen Wifi, dus het wordt even wachten op onze volgende verhalen.

Uren wezen plannen dus, verder boodschappen gedaan en de voorraden aangevuld. Lekker rondgeslenterd, boekjes gelezen en veel ge-ouwehoerd. We liggen met de kont naar de wal aan het begin van een steiger, dus we maken veel praatjes met mensen die langs lopen, de meeste Finnen. Nederlanders zijn erg populair in Finland. Zodra we roepen dat we uit NL komen is het al snel: ‘ooo...thats interesting...’ en een uur later kunnen we weer door:)

Vanavond heerlijk gegeten. Paul heeft vanmiddag al boodschappen gedaan bij de supermarkt, eigen recept, en heeft lekker voor ons gekookt. Karbonades, gebakken aardappels, worteltjes en wat versiering. Niets voor mij eigenlijk, maar toch errug lekkerrr!

Spannend of de wind morgen afneemt en naar het Noordoosten doordraait zoals voorspeld. Dan kunnen we verder en anders liggen we nog een dag in Hanko. Ook geen straf!

Nu weer aan de babbel en straks nog even de website updaten.

Taco

Zondag 21 juli

Afstand 36 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,6 knopen.

7:51 uur gevaren

Startpunt: Elisaari

Eindpunt: Hanko

Vandaag om 9 uur vertrokken vanuit het lieflijke haventje van Elisari. Beetje achteraf gelegen en nergens op de kaarten of route vermeld, dus uitsluitend bevolkt door Finnen, die bekend zijn in dit gebied. Toevallig stond het haventje aanbevolen in een boek (Van der Vleut), dus konden wij het ook vinden. De hele dag tussen de Scheren doorgevaren. Je vraagt je dan misschien af wat scheren zijn. Dat zijn allerlei eilandjes met daartussen zee-engten en soms smalle vaarwegen. Onze Finse buurman, met wie we gisteravond een praatje maakten, gaf aan dat de Finnen het zelf de Finse archipel noemen (maar dan op z’n Fins, dus niets van te verstaan). Voor mijn gevoel is dat een veel betere omschrijving van het gebied. Het is van tevoren wel een heel geplan, want er zijn vele vaarwegen in het gebied, sommige lopen dood, maar op een flink aantal is ook gewoon doorgaand verkeer mogelijk, maar dan wel op verschillende diepten. Zo zijn er doorvaarten, waar iedereen doorheen kan, maar ook doorvaarten voor boten met een geringe diepgang. Wij zitten daar een beetje tussenin, maar kunnen niet alle vaarwegen gebruiken, omdat we met al die rotsen ook wat reserve in willen bouwen. Je plant dus van tevoren al precies waar je langs wilt en mag dan ook geen afslag missen. 

Onderweg zagen wij een tweetal meeuwen een grote roofvogel aanvallen. Deze roofvogel had een enorme spanwijdte, dus wat ons betreft leek het een zeearend en dat zal het mogelijk ook geweest zijn. Er leven namelijk volgens een door ons geraadpleegde deskundige, zeearenden in dit gebied, het best te herkennen door onrustige meeuwen?!?!?. Wij zijn uiteraard geen vogelkenners en aan boord hebben wij ook geen documentatie. Er staan echter foto’s op internet, dus als het niet waar is, dan zal dat wel door een oplettende kijker (en lezer) worden gemeld bij de reacties.

Aangekomen in Hanko, werden we na het aanleggen meteen aangesproken door andere St Petersburg-gangers (van de groep van 30 van de vereniging voor kustzeilers) die ons hadden zien binnenkomen. Er blijken er nog meer in Hanko te zijn. Zo kom je dus steeds weer “bekenden” tegen tijdens de reis en dat is ook erg leuk. Heb je een beetje aanspraak in de havens. Hanko blijkt een gezellige haven, met een gigantisch aantal plezierjachten. Alle jachten die van west naar oost of omgekeerd reizen, moeten hier bijna wel langs en leggen meestal ook aan. Er zijn twee heel grote passantenhavens. We hebben onszelf vanavond even getrakteerd op een bordje patat met kebab bij het havenrestaurant. We hebben in het havenrestaurant ook weer internet en konden dus contact opnemen met het thuisfront, dat overigens momenteel nog op Samos in Griekenland verblijft. Ze hebben het er erg naar de zin en komen dinsdag weer thuis. Morgen blijven wij waarschijnlijk een dagje in Hanko, omdat er windkracht 4 tot 5 is voorspeld met mogelijkheid tot zwaarder weer. Dan is het niet fijn om op open zee te varen en de voorspellingen voor de rest van de week zijn gunstiger, dus een dagje extra in Hanko. Het is geen Helsinki, maar lijkt wel een gezellig plaatsje, dus dat is bepaald geen straf

Alfred

Zaterdag 20 juli

Helsinki - Elisaari

Afstand: 44 mijl

Gemiddelde snelheid: 5,0 Kts

8.46 uur gevaren

Helsinki, tot ooit! En dan bedoel ik echt niet alleen de mooie oude gebouwen, kerken en parken maar vooral de mensen die we hebben ontmoet. Alfred en ik zijn 2 avonden uit geweest in een soort van ‘passage’ met zo’n 10 kroegen. Paul niet, want die vond het alleen maar ‘oude mensen’ en nog oudere muziek. Beide avonden een gave band en daarna nog een soort van disc jockey. En zo gaat het in Finland de hele zomer en tot in de vroege uurtjes. Die zomer duurt ongeveer 100 dagen en dan is het ook elke avond feest. Erg handig: vrijwel alle Finnen spreken Engels. Het leggen van contact gaat vanzelf en voor je er erg in hebt, sta je een hele avond met wildvreemden te ouwehoeren. Erg leuke mensen, een verademing na het toch ietwat benauwende Rusland. Veel geleerd: Finnen uit het Oosten bedriegen de boel, Finnen uit het Westen zijn messentrekkers en extreem nationalist, Finnen uit het Zuiden zijn de rijke aso’s en Finnen hebben een hekel aan Zweden en Russen. En daar kan het dus een hele avond over gaan. Dit even ter informatie:).

Enigszins gammel na 2 avonden stappen om half 9 uit bed en kwart over 9 de haven uit. De wind is Noordwest en dat is mooi. Vrijwel de hele dag kunnen zeilen door een prachtig gebied met scheren, rotsen, smalle vaartjes en open vlaktes. Zonnetje erbij en af en toe een flinke wolk voor de zon. Omdat de wind uit het Noorden komt is het wel erg koud. Alsof we in de herfstvakantie aan het zeilen zijn. Maar ja, op kou kunnen we ons kleden, dus we zijn lekker ingepakt. En natuurlijk reddingsvesten om, want met al die kleding te water is niet handig. Tussen de middag duikt Paul weer in de keuken en verrast ons met stokbroodjes met gesmolten kaas en salami. Lekkerrr! Paul staat de laatste weken continu in de keuken. Hij verzorgt de lunch en, als we op de boot warm eten, ook het avondeten. En lekker. Met de zooi die we aan boord hebben weet hij toch telkens weer wat lekkers te bereiden. 

We varen al vanaf Haapasaari (weet je nog:)) op met een Deens schip, die we telkens weer tegen komen. Zij zijn op weg naar, hoe kan het anders, Denemarken. Om kwart over 8 vanmorgen vertrokken zij. Vlak voor onze geplande haven halen we ze in. Erg leuk! We spreken af om bij elkaar in een haven te gaan liggen en een biertje te doen. In ons pilotboek wordt een haven beschreven waar je gewoon naartoe moet gaan als je er in de buurt bent. Een haven tegen een grote rotswand aan met een houten steiger ervoor. Wij daarheen en over de marifoon met de Denen afgesproken. De route ernaartoe leidt door telkens smaller wordende vaartjes. Met riet aan de zijkant, dus een zandbodem. Geen risico bij vastlopen. Wel erg gaaf. We varen langzaam op de motor door de vaartjes. Plots ontvouwt zich een klein meertje waarin de haven ligt. Prachtig. Alleen maar Finnen, toeristen kennen dit blijkbaar niet. Als we omkijken zijn de Denen verd(w)enen. Geen reactie op de marifoon. Toch gezonken? Vast niet, maar ze zijn ons niet gevolgd. Inmiddels liggen we tegen de houten steiger en is Paul macaroni met goulash aan het maken. Vanavond weer even lekker op de gitaar en morgen op naar Hanko, het uiterste puntje van Finland van waaruit we richting Zweden gaan.

Taco

Donderdag 18 en vrijdag 19 juli

Helsinki

De eerste dag Helsinki meteen alle kleren en vieze onderbroeken gewassen. Na alles schoongemaakt te hebben zijn we Helsinki gaan bezoeken en de toerist uit gaan hangen. Bij een informatie tentje dingen dingen gevraagd en uitleg gekregen over wat er allemaal te doen is in de stad. 

We hebben een dagkaartje gekocht voor de tram en zijn er ook meteen ingestapt. Onze eerste uitstapplaats na ongeveer een uur was bij het Olympisch stadion van de olympische spelen van 1952 in Helsinki. Aan het stadion gebouwd was een uitkijktoren en daar zijn we natuurlijk in geklommen. Eenmaal boven een uitzicht over de hele stad wat erg mooi was. Weer terug naar de tram en ondertussen een supermarkt ingedoken om ff een lekker broodje te scoren. Met de tram naar een  kerk die gebouwd is in een grot. Hij was op zich wel mooi maar niet veel bijzonders. 

In de middag met een veerboot naar een eilandje. Op het eiland was een fort gebouwd ter bescherming voor Helsinki.  Lopend terug naar de boot bepalen wat we gaan eten. Taco en Alfred gaan voor de taco’s en nachos op de ruiten troef. Uiteindelijk hebben we heelijk gegeten en zijn we nog even op stap gegaan. We zijn naar een leuke passage geweest en 3 biertjes gehaald, 21,- euro voor 3 biertjes niet bepaald goedkoop maar het was wel gezellig. Ik ben eerder terug naar de boot omdat ik het een beetje ouwe meuk vond daar. De twee jongens hebben zich volgens mij wel vermaakt want die kwamen om half drie weer de boot op sjokken. 

Dag 2 in Helsinki 

Beddengoed voor het eerst gewassen. Het werd wel eens tijd naar die 6 weken. Rustig aangedaan  en daarna maar weer even kijken of er nog wat te doen is. Ik ben met me vader naar het grootste winkelcentrum van Finland geweest om wat spulletjes te bekijken. Rond 3 uur hebben we afgesproken met Alfred om naar de tall ships toe te gaan. Natuurlijk ligt de Eendracht er ook en zijn we daar dan ook op geweest en hebben een praatje gemaakt. Nog uren rond gelopen daar en zelfs een schip uit Oman dat is richting Arabië, schepen uit Mexico en Brazilie waren er ook en allemaal erg mooi om te bekijken. Als afsluiter van Helsinki zijn we nog lekker uit eten geweest. 

Paul

Woensdag 17 juli

Hastholmen - Helsinki

Afstand: 30 mijl

Gemiddelde snelheid: 4,4 Kts

6.41 uur gevaren

Helsinki: nog 30 mijl te gaan. Wind: pal tegen. Na de gebruikelijke rituelen dus om 9 uur de trossen los en de beuk erin. Motor aan, blik op oneindig en karren maar. We hebben in feite ook geen keus. We kunnen ons niet buiten de betonning begeven en gaan ‘ kruisen’, omdat er overal rotsen boven en onder water uitsteken. En als je die raakt heeft dat iets meer gevolgen dan een zandbank in de Waddenzee. Motoren dus wederom. Gelukkig heeft onze 13 Pk Volvo ons nog niet in de steek gelaten. Ook vandaag niet. Ik zou wel wensen dat we een paar Pk-tjes meer hebben om die 5000 Kg tegen de wind in te duwen. Op de open stukken steigeren we tegen de hoge golven op en maken we vrijwel geen voortgang, ongeveer 2 knopen (3,7 km/h), zodra we in de beschutting zijn van een eiland, hebben we even geen golven en maken we vaart, zo’n 5 knopen. We houden de moed erin en genieten van het onwijs mooie landschap. Naarmate we Helsinki naderen, zien we mooie villa’s opduiken tussen de bomen op de eilandjes. Dat is nog eens mooi wonen. Zo’n 5 mijl voor Helsinki hebben we nog een brug die voor ons open moet. Dat doet ie 2x per uur. En toevallig komen we op exact het juiste moment aanvaren en kunnen we zo door. Er zijn veel bootjes in Finland. Vooral motorbootjes die met een enorme gang langs ons heen spuiten en hoge golven opwekken. Ook veel zeilboten, de meesten zo’n 9 a 10 meter, dus we voelen ons hier helemaal thuis.

Na een kleine 7 uur worstelen tegen wind en golven bereiken we Helsinki. We liggen in een mooie haven. We blijven hier 3 dagen om de stad te bekijken en de was te doen.... Als het goed is draait de wind komend weekend naar het Noorden en dat zou errug mooi zijn. 

Taco

Dinsdag 16 juli

Kirmosund - Hastholmen

Afstand: 18 mijl

Gemiddelde snelheid: 4,5 Kts

4 uur gevaren

Het zit niet mee de afgelopen dagen. We moeten naar het Zuidwesten en de wind waait al dagen heel stevig uit het Zuidwesten. Tegen dus. Vandaag was ons NNW beloofd, maar rond 12 uur was de wind weer ZW. Daarom na 18 mijl afgemeerd in een haven waar we langs kwamen.

Om 9 uur verlaten we de haven. Het is daar zo rustig dat we al schrikken van een veertje dat aan dek valt. Niks te beleven en niet veel aan dus voor mij. Wat zeilen/motoren, en de combinatie van, we mooi zeg! We slalommen tussen honderden eilandjes door. Soms door hele smalle geultjes waarbij we aan weerszijden grote rotsblokken boven water uit zien steken. In deze smalle stukjes varen we mooi beschut. De zon schijnt en wat wolkjes huppelen met ons mee. Zodra we een stukje open water bereiken, grijpt de wind haar kans en komt dan met enorme vlagen over ons heen. Een keer zo krachtig (35 knopen volgens de windmeter) dat we enorm scheef gaan en de borden door de kajuit vliegen. Paul merkt er niets van. Die heeft vandaag bepaald dat het uitslaapdag is en slaapt overal doorheen. Zodra we een bochtje maken, moet de motor er weer even bij omdat het dan net niet bezeild is en bij een volgend bochtje kan de motor weer uit en de zeilen weer op. Druk varen zo en enorm uitkijken. Een keer zijn we opeens een eind uit de vaargeul. Gelukkig zonder gevolgen. We naderen het eind van deze serie eilandjes en krijgen een stuk open zee voor ons. Inmiddels staat de wind ZW. Tegen de wind in motoren op open water is mijn absolute allergie. Daarnaast liggen de broodjes al in de oven voor een lekkere lunch. Als door een wonder verschijnt er opeens een pittoresk klein haventje aan stuurboord. Dit gegeven kan geen toeval zijn en we besluiten unaniem (Paul is ook al een kwartier wakker) dat we hier aan gaan leggen. In ieder geval om te lunchen en verder zien we wel. De wind blijft helaas ZW en hard, dus we besluiten om hier te blijven. Helsinki is nog 29 mijl maar het is, als de wind zo blijft, een hele uitdaging om er te komen. Vanmiddag lekker geluierd en gelezen. Vanavond gezellig gegeten in een restaurantje naast de haven.

Taco

Maandag 15 juli

Afstand 32,5 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,5 knopen.

7:12 uur gevaren

Startpunt: Haapasaari

Eindpunt: Kirmosund

Vandaag om half 10 vertrokken, voor ongeveer 45 mijl. We hadden afgelopen nacht op het lieflijke eilandje Haapasari. gelegen. Als je dit eiland wilt beschrijven, begin je automatisch met wat er allemaal niet is. Naast vogels, heb ik geen enkel dier gezien, nog geen kip of konijn. Verder zijn er (uiteraard) geen auto’s, maar ook geen wegen en nauwelijks paden. Als je over het eiland loopt, heb je steeds het idee dat je bij iemand door de tuin loopt. Van “recht van overpad” hebben ze hier waarschijnlijk nog nooit gehoord, dus er komt geen rijdende rechter aan te pas om alle geschillen op te lossen. Gezien de rust op het eiland, zal er ook niet dikwijls ruzie zijn over dit soort zaken. Je ziet overigens ook nauwelijks mensen, terwijl er wel overal houten huisjes staan. De meeste zullen wel als vakantiewoning worden gebruikt. Er is geen elektriciteit en watervoorziening op de steiger en het toilet bestaat uit een stoel, met een hele grote bak eronder, waar de lokale groenten, waarschijnlijk van worden bemest. Je wordt geacht na gebruik een beetje compost toe te voegen, om stank tegen te gaan.

Wat er wel is wordt al gauw duidelijk. Er is een winkeltje (maar dicht om 4 uur als wij de boodschappen voor het eten zullen doen), een douanekantoor en een kerkje. Verder schijnt er een bibliotheek te zijn, maar die is zo vaak verplaatst (volgens de bordjes), dat wij geen idee hebben, waar hij momenteel is gevestigd, Ook niet zo belangrijk, want ons Fins is niet zodanig, dat je binnen een dag een boek uitleest.

Vandaag onze eerste dag in het kustgebied van Finland. Net als Zweden, bestaat het kustgebied van Finland uit een uitgestrekt gebied met duizenden eilanden en eilandjes. Ze noemen dit het scherengebied. Soms heb je alle ruimte om te zeilen, maar soms ook heel smalle doorgangen tussen ondiepten en eilanden door. We vertrokken met wind tegen (stevige noordwest en wij moesten …. je raadt het al naar het noordwesten). Niet getreurd, na anderhalf uur zouden wij onze koers verleggen naar zuidwest, dus lekker zeilen. Na anderhalf uur viel de wind weg en toen hij even later weer terugkwam was hij……, je raadt het alweer goed, zuidwest, dus weer pal tegen. Als je ca. 45 mijl moet, betekent dat moteren, moteren en nog eens moteren. Dat is niet de bedoeling van een zeilboot, dus verzin een list en ga op zoek naar een alternatief. Dat werd gevonden in de haven Hastholmen, die niet in de boeken staat, maar wel duidelijk een haven is volgens de kaart op de ipad. De ipad heeft ons tot dusver niet in de steek gelaten, en op de bewuste plek was inderdaad een haventje voor ca. 10 zeilboten en 10 motorbootjes. Hier konden wij zeilend komen, hebben aangelegd en zijn op onderzoek gegaan. Al gauw bleek dat de haven aan het begin van een gebied lag, waar een energiecentrale was gevestigd. Navraag leerde dat het een privé-haven was voor werknemers van de centrale, maar dat er een plekje was gereserveerd voor bezoekers. Dit plekje was nog vrij en dus voor ons. Het dichtstbijzijnde dorpje is 13 kilometer enkele reis, dus dat wordt lastig. Gelukkig hebben wij nog genoeg etenswaren aan boord, dus dat is geen probleem. Er is zelfs elektriciteit (wat wil je ook naast een centrale), maar onze campingstekker (3 punten) past niet, dus zit ik dit verslag te typen, terwijl ik op de steiger, naast het stopcontact zit. De accu van mijn PC was leeg. Verder is dit onze eerste landing op het vaste land van Finland. Het is hier allemaal natuur wat de klok slaat. Veel eilandjes, meertjes en uitgestrekte naaldbossen. 

Alfred

Zaterdag 13 en zondag 14 juli

St Peterburg - Haapasaari

Afstand: 96 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid: 4,7 knopen.

20:37 uur gevaren

Het is zat/zon middernacht, nog volledig licht en we zeilen met een kalm gangetje richting Finland. Van de drukte in St Petersburg naar de stilte en rust van de Oostzee. Wat een contrast.

Om 11 uur smorgens hebben we de grond gekust van St Petersburg en zijn we vertrokken uit de haven naar Ford Konstantin om uit te klaren. De windvoorspelling was zeer variabel. Zo’n beetje alle richtingen kwamen voor, behalve West. Dat was maar goed ook, want we hebben nu juist Oostenwinden nodig. En wat was de wind buiten: jawel, gewoon weer West. Op de motor dus.

Om half 3 precies waren we bij Ford Konstantin om uit te klaren. Weer een heel gedoe en we vreesden weer een lange wachttijd. Gelukkig wisten we nu wel waar we moesten aanleggen om geen schade op te lopen zoals op de heenweg. En tot onze verbazing werden we door 2 uiterst charmante dames geholpen. Eerst de douane, dus de controle van de goederen die we mee willen nemen en daarna de immigratiedienst die aan boord kwam om te kijken of we niemand in de kastjes hadden verstopt. Alles verliep uiterst vriendelijk en binnen 2 uur waren de 10 formulieren ingevuld, paspoorten bekeken en waren we weer 20 stempels rijker. Ik heb inmiddels een hele verzameling. Jammer dat deze mensen vrijwel geen Engels spreken, waardoor communicatie eigenlijk niet mogelijk is. Gelukkig doet mijn glimlach wonderen...ahum...:). Vlak voor vertrek kwam er ook nog een ‘hele hoge’  naar ons toe met veel strepen om te informeren of alles naar wens was verlopen. Keurig!

4 Uur vertrokken we dus weer voor de 80 mijl naar Finland. Een klein eilandje, Haapasaari. Helaas op de motor vanwege de westenwind. Rond 21 uur zijn we gepasseerd door zeker 5 enorme cruiseschepen, onderweg van St Petersburg naar Helsinki. Lang leve de AIS, daardoor konden we precies zien welke koers ze volgden en dus de juiste uitwijk kiezen. Vreemd, want ze gingen met een enorme boog zelfs buiten de vaargeul om ons heen. Misschien leuker voor het uitzicht van de passagiers:).

Rond 22 uur draaide de wind iets naar het Noorden en konden de zeilen omhoog. Nu zeilen we met een gangetje van zo’n 4 knopen en hebben we nog 48 mijl te gaan. Paul en ik zitten in de kuip, Het is nog lekker warm, zo’n 19 graden. Truus de stuurautomaat stuurt de boot en Alfred slaapt. Die mag het rond 3 uur overnemen. In Finland zetten we de klok weer een uur terug. Langer slapen dus. En zo kabbelen wij voort!

6.30 Finlandse tijd (5.30 NL tijd).

We zijn in Finland! Zojuist een gele ton gepasseerd, nummer 15 (zie de foto in album 5)  die de grens moet voorstellen. Dat moet dus ook echt op dat punt. Na het verlaten van de Traffic Lane in Rusland hebben we een vastgestelde route gevolgd waarvan niet afgeweken mag worden. Vlak voor de grens nog even opgeroepen door de Russische kustwacht en afscheid genomen. Wat een interessant land! Hele mooie en aardige mensen, maar vrijwel onmogelijk om echt contact te leggen omdat men de Engelse taal niet machtig is. Daarnaast zit men erg vast in allerlei processen en procedures van een veel te ouderwets systeem. Het voelt daarom op een of andere manier toch bevrijdend om nu in de Finse wateren te zeilen. Zojuist aangemeld bij de Finse kustwacht. Nu nog zo’n 9 mijl te gaan met een mooie halve wind, dan inklaren en nog wat slaap scoren.

12 uur Finse tijd.

Zo, slaapje uit! Wat een prachtig gebied. Een zee vol met eilandjes. De meeste bestaan uit een kale rots. Allemaal hebben ze een vorm. De een lijkt op de een walvis, de ander op een hoofd. Het ene eiland is volledig kale rots en het andere is bebost. De meeste zijn onbewoond, een enkele, zoals ons eiland Haapasaari is bewoond. Na nog even verkeerd te zijn gezeild, kwamen we rond 8 uur aan bij de douane op het eiland Haapasaari. Het inklaren was zo gebeurd. Geen ingewikkeld gedoe, een douanier, de paspoorten checken en een crewlist afstempelen. Klaar! Daarna door naar het haventje. Door een smal geultje van een meter of 10 breed kwamen we in een soort van binnenmeertje, omringd door wat houten huisjes. Prachtig, of we zo het paradijs binnen kwamen... Een klein steigertje waar we met de neus naartoe liggen. Aan de achterkant, jawel, een anker. Voor het eerst deze reis dat we ons ‘zandanker’ gebruiken. Zandanker, omdat ons anker eigenlijk alleen geschikt is voor zachte zandgrond en niet voor de harde bodem die we hier hebben. En dat bleek want het pakte niet vast. Alfred zwembroek aan en het water in om het anker goed in de bodem te drukken. Het werkte. We lagen vast en zitten nu in een heerlijk zonnetje in de korte broek in de kuip.

Nu is het avond en zitten we wederom in korte broek in de kuip. Toevallig nog Wifi ook, dus alles even updaten. We hebben nog heerlijk gezwommen. Paul zou vanavond koken en boodschappen doen in het winkeltje op het eiland. Heel klein, maar ze hebben alles. Toen hij boodschappen wilde gaan doen, bleek de winkel al dicht te zijn. Dus maar weer een blik. Heerlijk, alles went! Morgen tussen de scheren door richting Helsinki. Ergens onderweg pakken we wel een haven. We moeten goed opletten. Vastlopen betekent hier niet rustig in het zand bijten, maar hard op een rots lopen die onder water ligt. De juiste route volgen dus. 

Taco

Maandag 8 tm vrijdag 12 juli: St Petersburg

Wakker worden in St Petersburg. Wowww...goed gevoel zeg! Hebben we mooi gefixt! We zijn enorm nieuwsgierig naar de stad maar gebruiken de eerste dag om te klimatiseren, uit te rusten en... de boot schoon te maken. Na 5 weken continue bewoning door 3 stinkende kerels is een poetsbeurt wel op zn plaats. Maandag dus eerst enorm aan het poetsen geslagen, zowel binnen als buiten. En het was nodig, details zal ik besparen! Daarnaast de directe omgeving van de haven wat verkend. Die bestaat dus vooral uit restaurants, discotheken en feesttenten. Er is hier dan ook dag en nacht leven. En we hebben een achterbuurman in de haven, een Rus, die Dennis Rousos (of hoe heet ie ook al weer) fan is. Iedere avond dezelfde CD. Mn gitaar kan in de hoes blijven. Rare jongens, die Russen.

We bevinden ons duidelijk op het terrein van de rijke St Petersburgers. Auto’s van merken die ver buiten ons bereik liggen, Porches, Ferrari’s volop. Er is zelfs een landingsplaats cq opstijgplaats voor helikopters en we zien zeker 5 heli’s per dag mensen halen en brengen. Je zou hier haast vergeten dat het grootste deel van de inwoners veel moeite moet doen om iedere dag eten te kunnen kopen. Toch is het best wel heel erg leuk om hier rond te lopen. Communiceren is bijzonder lastig. Borden lezen sowieso al niet. De Russische tekens, er is geen touw aan vast te knopen. We zijn dus zo goed als woordblind hier. In andere landen herken je vaak toch nog wel een betekenis in een woord, nou hier dus niet. Iedere letter is anders en nergens thuis te brengen in onze logica... En er zijn maar weinig Russen die Engels spreken. Duits is al helemaal not done. Handen en voetenwerk dus. Ik hou er wel van. Wel leuk als je dan toch iemand treft die een woordje Engels spreekt. Maandag ook eens even goed gekeken wat we allemaal willen gaan doen in St Peter. 

St Peter is een relatief jonge stad. Gesticht door Tsaar Peter de Grote zo rond 1700. Tsaar Peter heeft zijn ideeën opgedaan in Amsterdam, toen hij daar een paar jaar als timmerman aan het werk was. Met name de ringen van kanalen heeft hij afgekeken van Amsterdam. St Peter is gebouwd op 44 eilanden en heeft zo’n 5 miljoen inwoners.

Dinsdag zijn we eerst maar eens per metro, ieder station is een paleis op zich, zo mooi met marmer en ornamenten gemaakt, naar de Nevski Prospekt gegaan. Dat is de Kalverstraat van St Petersburg. Een lange straat, 6 rijbanen voor auto’s vol met oude gebouwen, kerken, winkels, restaurants en alles wat een miljoenenstad kenmerkt alleen dan niet in het groot, maar in het heeeeel groot. Het lijkt erop dat alles in St Peter gewoon groter en grootser is dan waar dan ook. Onder leiding van Alfred een flinke wandeling gemaakt en diverse oude gebouwen en kerken bezichtigd. Uiteindelijk kwamen we op het plein voor de Hermitage uit. Nou, dan weet je dus helemaal niet meer waar je kijken moet. In feite is de Hermitage een deel van het winterpaleis van de Tsaren. Allemaal pracht en praal. Besloten om er dinsdag niet in te gaan, maar daar een ander moment voor te prikken. Er stond overigens ook een enorme wachtrij voor de ingang. 

Er wordt enorm veel getrouwd in deze stad en dat wordt uitbundig gevierd. Meestal rijdt het bruidspaar in een enorme hummer. Ze stappen overal uit voor foto’s en meestal wordt het feest dan tot in de vroege uurtje voortgezet in een van de feesttenten bij de haven. Zeker 10 stellen gezien vandaag!

Na deze vermoeiende dag heeft Alfred ons een heerlijke verse maaltijd uit eigen keuken voorgeschoteld.

Woensdag en donderdag zijn we apart op stap gegaan. Alfred is een oude-gebouwen- en museumman die daar graag veel tijd doorbrengt en niet van winkelen houdt en Paul en Taco zijn vooral ook van de winkeltjes, rondscharrelen, toeristenbus, voetbalstadion, wat sneller door musea en kerken en gewoon lekker mensen kijken vanaf een bankje. Ok, komt weer een heli binnenvliegen... herrie...geland.

Woensdagochtend op tijd vertrekt Alfred voor een dag Hermitage. Paul en ik kiezen voor een woensdagavond bezoek, omdat dat de enige avond in de week is dat de Hermitage geopend is en we dan minder mensen verwachten. Die zitten dan te dineren op de dikke cruiseschepen die hier volop in de haven liggen. Wij dus eerst uitslapen en daarna op naar het stadion van Zenith St Petersburg. Dat was Paul zijn grote wens. Wij dus daarheen. Eerst worden we door een mopperende Rus weggestuurd. Na enig aandringen mogen we toch het terrein op en naar de fanshop. Paul koopt een mooi shirt van de club met naam en rugnummer en ik sta te genieten. Het stadion zelf mogen we helaas echt niet in. Daarna weer op naar de Nevsky Prospekt en van daaruit wat meer naar souvenir- en andere winkels geweest. Errug leuk. Mijn wens is al een tijd om een zeemanskruis mee te nemen uit St Petersburg (een kleintje dan he voor om mijn nek...:)), dus we sjouwen ook iedere juwelier in om daarnaar te zoeken. Helaas zonder succes. Blijkbaar bestaan die dingen hier niet... Rond 4 uur naar de Mac om te eten. Toch lekker, zelfde patatten en hamburgers als in Nederland, alleen niet te lezen... Rond 5 uur in de Hermitage. En ... geen rijen en zeer rustig. Sommige zalen was niemand meer te zien. Heerlijk! We hebben er 4 uur lang rondgesjouwd en o,o,o... zeer indrukwekkend hoor. Alles groot en groots. Alle beroemde Nederlandse schilders (de schilderijen dan) hangen er wel: uiteraard Rembrandt, Jan Steen, Rubens (ok, Belg), van Gogh. En andere beroemdheden: da Vinci, Michelangelo. Als 10% in een Nederlands museum hangt spreken we over een uitgebreide collectie. Hier hangt gewoon alles bij elkaar! We hebben de Nederlandse schilders uitgebreid bekeken. Verder vooral erdoorheen gelopen. Het is teveel om te bevatten en goed te bekijken. Ik ben absoluut geen kunstkenner en ga eigenlijk nooit naar een museum, maar ik ben toch echt wel onder de indruk. En Paul ook trouwens. Veel foto’s gemaakt. Wat ons trouwens opvalt is dat de belichting van de schilderijen erg slecht is. Veel hang haaks op een raam waardoor er door het zonlicht een onmogelijke spiegeling ontstaat. Tjeemig, ik lijk wel een kenner:). Afgepeigerd komen we rond 11 uur weer op de boot. Heerlijk! Het grootst deel van de Nederlandse Kustzeilers is inmiddels ook vertrokken. Om een of andere reden ben ik toch blij dat we deze reis helemaal zelfstandig maken.

Donderdag is Alfred ook nog een aantal kerken en klassieke gebouwen gaan bezichtigen. Paul en ik slapen weer wat uit en gaan naar het centrum voor een rondrit met de toeristenbus. Zo’n hop-on hop-of dubbeldekker. Heerlijk. Even niet lopen en toch alles zien. Aansluitend gaan we toch weer lopen: op souvenirjacht. We kunnen natuurlijk niet met lege handen thuis komen. Nou, dat valt niet mee. Voortaan meteen iets kopen als je het ziet en niet denken: dat doen we morgen wel. En ik natuurlijk op jacht naar een zeemanskruis. Das een hangertje met een kruisje en een ankerboog eronder. Mooi symbool waar ik voor sta en een leuk aandenken aan St Peter. Eerst gingen Paul en ik voor een tatoeage maar daar zien we toch maar van af... :). Afijn, wel 50 juweliers bezocht en ik was het al helemaal zat... Het was ook al een uur of 8. Gelukkig heb ik een zoon die dan gewoon zegt: deze winkel ook nog even pa. En wat denk je... de allerallerlaatste, achteraf gelegen, rommelige, kleine, donkere antiekwinkel had een hele mooie liggen, precies wat ik zoek. Hoe is het mogelijk!! De verkoopster hangt het bij me om en die gaat nooit meer af:)

Ik helemaal blij. Hapje gegeten in de stad en rond 11 uur weer op de boot. ‘s Avonds aan de wal nog even een biertje drinken. Erg leuk: rond 12 uur werd er een kampvuur aangelegd en konden we genieten van Russische volksmuziek, gezongen door de aanwezige klanten met begeleiding van gitaar.

Vrijdag vooral alles klaar gemaakt voor ons vertrek. Diesel getankt (80 cent per liter, dank u), boodschappen, haven betalen, souvenirs stormvast opruimen, Vladimir informeren en afscheid nemen, onszelf schoonmaken:). Nu is Alfred nog een laatste rondje stad aan het doen en ben ik bezig met dit verslag en de route naar Finland. We zijn nu op de helft en hebben nog 6 weken om via Finland en Zweden door de scheren naar Denemarken te zeilen.

Taco

Zaterdag 6 en zondag 7 juli

Vergi - St Peterburg

Afstand: 146 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid: 5,2 knopen.

28:10 uur gevaren

Zondagmorgen 1AM. Gefeliciteerd ma met je verjaardag vanaf de Russische wateren! Onderweg naar ons einddoel: St Petersburg.

Vanmorgen natuurlijk lekker uitgeslapen na het feestje van gisteravond. We hadden om 11.30 met de douane afgesproken op ‘uit te klaren’. Natuurlijk geen douane om 11.30. Wij dus maar op zoek en ergens in een achteraf gebouwtje zaten wat mensen van de douane. Allemaal geen probleem. Meegelopen naar de boot, paspoorten, crewlist, internationaal eigensdombewijs van de boot laten controleren, een mooie stempel van Vergi op de papieren en alweer klaar. Bij boten is het zo dat wanneer je buiten de EU gaat, er in het laatste EU land uitgeklaard moet worden en, in ons geval, in Rusland weer ingeklaard. Bij vertrek uit Rusland hetzelfde riedeltje andersom. Dat is allemaal om vast te stellen dat we geen illegale goederen of mensen meenemen. 1 Uur vertrokken we. Daarvoor Vladimir, onze contactman in St Petersburg, geïnformeerd over de verwachtte aankomsttijd. Goodbye Estland! Van alle Baltische staten en Polen is Estland ons toch wat tegen gevallen. Havens ver van de steden af, een rommeltje vaak, best duur ook alles, veel alcohol overal. Ook de mensen die wij zijn tegengekomen zien er meer Westers uit dan in de andere Baltische staten. Estland is denk ik het meest Europees van de Baltische staten en misschien hebben ze zich te snel geprobeerd aan te passen aan het Westen. Talinn is natuurlijk wel prachtig en Vergi was gewoon erg leuk!! Het totaal overziend zijn we erg positief verrast over de Baltische staten en Polen. Vooraf veel horrorverhalen gehoord over lawaai in de havens, vervelende autoriteiten, slechte voorzieningen. Wij zijn dit allemaal niet tegen gekomen. Alleen maar positieve ervaringen: hulpvaardige mensen, goed en lekker eten, prima sanitair, wel wat geluid maar niet overdadig, gewoon gezellig dus! Vandaag echt ideaal zeilweer. Windje half, 4 a 5 en een lekker zonnetje. Al snel kreeg arme Paul toch wat last van het bier van gisteravond. Zijn lunch (goulashsoep van de Unox) werd dan ook al snel gevoerd aan de vissen. Rond 4 uur vlogen we de grens over en kwamen we in Russische wateren terecht. Het is dan zaak om via de marifoon de Russische Coastguard op te roepen, zodat ze weten wie er binnenkomt. Ook gedaan en in prima Engels onze gegevens doorgegeven. Net als dat er snelwegen zijn, zijn die er ook op zee voor de koopvaardijschepen: de Traffic Lanes. In Rusland moet ieder schip, dus ook zeiljachten van deze routes gebruik maken. Normaal blijf je er buiten omdat een zeiljachtje nog wel eens over het hoofd wordt gezien door een koopvaardijschip van 300 meter lang. We letten dus extra op en hebben de route over het randje van de snelweg uitgezet. Truus de stuurautomaat helpt ons hier prima bij en houdt ons exact op de koerslijn. De hele tocht al een prima windje. Nog geen motor hoeven gebruiken. Wel een rif gezet omdat alles in het donker toch minder controleerbaar is en het stevig waait. Hoewel... donker? Helemaal niet. Zelfs nu, om 1 uur snachts is de wereld prima verlicht. Af en toe worden we ingehaald door een enorm cruiseschip dat als een kerstboom, zoveel verlichting, haar passagiers naar St Petersburg, Talinn of Helsinki brengt. Ze zullen wel denken als ze ons zo op de RuitenTroef zien zitten. Verder geen enkele zeilboot gezien. Nog een mijl of 60 te gaan tot Krohnstad. Dat is het eiland zo’n 20 mijl voor St Petersburg waar wij in moeten klaren.

Zondagmorgen 10AM. Om 2 uur vannacht heeft Alfred mij afgelost. Ik hem weer om 5 uur en hij mij weer om 8 uur zodat ik nu net wakker ben en heb ontbeten. We zijn nog 15 mijl verwijderd van Krohnstad, de plek waar we moeten inklaren voor St Petersburg. Vannacht hadden we een prima wind. Diverse buien zijn langs getrokken, maar gelukkig niet over ons. Geen patrouillevaartuigen gezien. Nu is de wind volledig verdwenen zodat we op de motor varen. 

Zondag 15.30 Russische tijd.

Ja, Russische tijd. We hebben de klok wederom een uur naar voren geschoven. We lopen nu dus 2 uur voor op Nederland. Om 12 uur het inklaringscomite opgeroepen op de marifoon. Wederom 3x de naam van de boot moeten spellen. Volgende boot toch maar een meer internationale naam bedenken. Om half 2 kwamen we door de smalle opening in de dijk/weg naar de kom waarin St Petersburg ligt. Best even heftig. Na 3 jaar van ideeën en voorbereiden zijn we er nu gewoon. Vreemd gevoel. En nog mooier: op het moment dat wij binnen voeren, passeerden we een fregat van de Nederlandse marine. Die vertrok uit St Peterburg. Iedereen zwaaien! We liggen nu inmiddels al zo’n 2 uur bij de douane aan de steiger te schudden. Bij elke boot die langskomt worden we enorm door elkaar geschud en wordt de boot tegen de steiger gesmeten. Helaas heeft dat erin geresulteerd dat het dekbeslag, waar een landvast doorheen loopt, van het dek los is gekomen. De bouten en moeren dwars door het polyester eruit. Baaaalen. Eens kijken of dat in de haven gerepareerd kan worden. Voorlopig de schade bedekt met duktape. De ontvangst was sowieso niet geweldig want de eerste vraag was waarom ik me niet had gemeld via de marifoon. Wel gedaan dus. Nou ja, ook al zijn we bekaf, we laten onze stemming maar niet bederven. Er lijkt nu beweging te komen bij de ambtenaren, dus snel polshoogte nemen.

Zondag 22.30.

Nou, dat was wat bij immigratie en douane. Jawel, 2 aparte instanties die niet samenwerken en dus niet van elkaar weten wat ze doen. Eerst hadden we immigratie aan boord. Dat mannetje overal kijken, in de kast en in het toilet of we echt niet met meer dan met 3 personen zijn. Daarna zo’n 4 formulieren invullen en alle paspoorten inleveren. Na een kwartier kwam hij al terug om te melden dat alles in orde was, maar dat de douane nog moest komen. Kan nog wel een half uur duren zei hij er nog bij. 2 uur later kwam er dus eindelijk een mannetje van de douane. Ik moest mee en op naar zijn kantoor. Helaas sprak deze man geen Engels, dus met handen en voeten legde hij me uit dat ik nog eens 2 formulieren in moest vullen met min of meer dezelfde vragen die ik ook al bij immigratie had ingevuld. Trouw gedaan natuurlijk. Daarna wilde hij de paspoorten zien. Ik zei: die heeft immigratie en die zou ze aan u geven. Daar snapte hij niets van. Ik nog een keer met handen en voeten. Na enige tijd begreep hij het. En zo ging het maar door. Om 16.30 was eindelijk alles gereed en konden we naar ons einddoel: St Peterburg. Dat was nog 20 mijl, dus om 20.30 kwamen we aan in de haven, bekaf. Maar ook hier een super ontvangst. Er liggen zo’n 30 jachten van de Nederlandse kustzeilers die als groep hier naartoe gezeild zijn vanwege de festiviteiten rond de vriendschapsbanden tussen Nederland en St Petersburg die deze zomer worden gevierd. Dus een gezellige ontvangst! Veel mensen kennen de website en we hoorden al: Hey, de RuitenTroef. Leuk! 10 Juli gaan zij weer terug. Wij blijven hier zeker een dag of 5. Net nog wat gegeten in de jachtclub en nu uitbuiken in de kuip. We zullen vast lekker slapen!

Taco

Vrijdag 5 juli

Talinn-Vergi

Afstand 55,8 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,9 knopen.

11:29 uur gevaren

Vandaag om half 9 vertrokken, we hadden een flink stuk zeilen voor de boeg, maar de voorspelde omstandigheden leken perfect voor deze reis. Er was ’s ochtends een zuidenwind windkracht 3 en ’s middags westenwind windkracht 4 voorspeld. Aangezien we begonnen met een koers richting Noorden en daarna zouden afbuigen naar het oosten, leken dit ideale omstandigheden. 

We voelden voor het vertrek al nattigheid. Er was nagenoeg geen wind, maar de ervaring leert dat op zee er dan soms toch genoeg wind blijkt te zijn. 

Echter er was geen zuchtje wind!!!

En dat is bij zeilen toch wel vervelend als je zo’n lang stuk moet. We hoopten dat de omstandigheden zouden veranderen en dat deden ze, maar op een heel andere manier. Na een uurtje varen, was Tallinn nog maar nauwelijks meer te zien. Het werd heiig en langzaam maar zeker steeds donkerder boven Tallinn. Wij waren net op tijd vertrokken, want hadden nog steeds een heerlijk zonnetje. De bui bleef achter ons hangen, dus daar hadden wij geen last van. Langzaam maar zeker ontwikkelden zich boven land nieuwe buien. Wij zaten precies op de rand van het gebied met buien en het gebied waar de zon scheen. Er zaten boven de kust een aantal forse onweersbuien, maar die bleven boven land hangen en naderden soms een klein beetje op zee, maar keerden steeds weer terug. Op een bepaald moment was er een heel dikke bui met zwaar onweer op nog geen 500 meter afstand, terwijl wij geen regen hadden.  Even verderop voer een vrachtschip langs dat vol in de zon lag.

Eigenlijk zijn we de hele dag tussen de buien door gelaveerd.  Soms achter ons, soms voor ons en dan weer opzij, maar gelukkig nooit boven ons hoofd. Alles bij elkaar ongeveer een kwartier regen gehad en voor de rest heel veel zon. 

In de buien zat natuurlijk wel wat wind. Af en toe de zeilen hijsen,  even zeilen en dan weer naar beneden, omdat we nauwelijks vooruit kwamen door het afnemen van de wind. Om een uur of 5 ’s middags dan toch een straffe wind vanuit het zuiden. Toen alles weer stond en we eindelijk lekker zeilden, ging binnen 10 seconden de wind van het zuiden, naar het oosten, dus pal in de wind.

Als zeiler wordt je niet blij van dit weer. De motor en de stuurautomaat hebben het druk gehad vandaag.

Wat wel erg leuk was, waren de zeehondjes die we onderweg tweemaal tegenkwamen. Doordat er geen wind is, is de zee ook vlak en daardoor vallen de zeehonden sneller op. 

We zijn net aangekomen in Vergi waar, als alles goed gaat, wij morgen gaan uitklaren en vertrekken naar St Petersburg, voor de laatste etappe van de heenreis. Natuurlijk wel even afwachten wat de voorspellingen zijn, want als er onweer voorspeld wordt of de wind blijft in het oosten, kan het zomaar zijn dat we een paar dagen “vastzitten” in Vergi in Oost Estland. De disco is net gestart in de haven. Er hangen een paar discolampen en er klinkt luide muziek. Alles bij elkaar ligt de haven met 7 boten helemaal vol. Wij konden nog net aanleggen op het laatste plaatsje. 

Alfred

Toch nog even vermelden: wat een geweldige avond hebben we gehad. Smiddags hadden de ‘organisatoren’ al aangegeven dat er zeker 300 mensen zouden komen op de disco. Er zijn er misschien 30 geweest. Maar wel bijzonder gezellig. Tot een uur of 2 hebben Paul en ik met een groep ‘Esten’ gezeten onder het genot van het nodige bier. Stappen met mn zoon. Toch leuk! Alfred ‘de wijze’ koos eieren voor zn geld en dook om een uur of 12 de kooi in. Ook niet verstandig van Paul en mij gezien de tocht die we voor de boeg hadden. Maar ja:YOLO:).

Taco

Donderdag 4 juli

Stranddag Talinn.

Wederom rustig aan gedaan. Uitslapen en lekker ontbijten. Vervolgens de trossen los en zeker 200 meter naar de zeilclub van Talinn gevaren. Een erg leuk haven, iets verder de rivier op. Morgen starten er internationale zeilwedstrijden, dus het is hier de hele dag een drukte van belang met kleine bootjes: optimisten, lasers en nog wat van dat spul. Rond een uur of 11 zijn we naar het strand gegaan. Fantastisch weer. Ik heb zelfs wel 3x gezwommen. En dan moet het wel echt heel warm zijn:). Nu weer lekker op de boot, gedoucht en al. Straks eten en dan weer eens op de gitaar. Morgen zeilen, naar Vergi.  Aardig wat mijlen voor de boeg en als het goed is de wind weer in de rug! En wat een mooie stad is Talinn. We hebben hier genoten!

Taco

Woensdag 3 juli

Sightseeing Talinn.

Vanmorgen maar weer eens lekker uitgeslapen tot een uur of half 10. Alfred was alweer vroeg uit de veren. Ontbijten en met de bus naar Talinn. Wowww... wat een stad! Talinn is de hoofdstad van Estland en heeft zo’n half miljoen inwoners. Het ‘oude’ centrum van Talinn is mooi, verschrikkelijk mooi zelfs! We hebben uren rondgeslenterd door oude, smalle straatjes. Winkeltjes, kerken, mensen, bier, broodjes, Mac Donalds (voor het eerst in 4 weken...), parken, zon, terrasjes, en zelfs een kerktoren van ik geloof 258 treden beklommen. Het uitzicht wat super. Daardoor ontdekten we ook een op het oog leuke haven in het centrum van de stad, min of meer tussen de cruiseschepen. Morgen blijven we nog een dag omdat de wind uit de verkeerde hoek waait. We gaan dus wel verkassen van de vergane glorie Olympische Haven naar de oude centrum haven. Overigens al besloten om niet vanuit Talinn in 1x naar St Petersburg te varen. We gaan eerst naar Vergi, de laatste haven van Estland. En dan of via Finland of rechtstreeks naar St Petersburg. Vrijdag vertrekken, dus we verwachten zondag of maandag in St Petersburg te zijn. De windverwachtingen zijn perfect.

Taco

Dinsdag 2 juli

Route: Dirhami - Talinn

Afstand: 47 mile

Gemiddelde snelheid: 5,3 kts 

Tijd: 8:53 uur

We liggen in Talinn! Na weer een fantastisch mooie zeildag hebben we een belangrijke mijlpaal bereikt in onze reis. Over de tocht van vandaag kan ik kort zijn. 8 Uur, opstaan, half 9 varen, kwart voor negen ontbijt met koffie en thee. Dat alles onder het genot van een mooie ruime wind, kracht 4 ongeveer en een lekker zonnetje. Hier en daar een wolkje en verder prachtig weer dus. De stuurautomaat erop en onder vol zeil karren maar. Een knoop of 6 lopen we wel. We passeren een mooie klif met een vuurtoren die bijna in zee kukelt, hij staat inmiddels vlak bij de rand van het klif dat steeds verder afbrokkelt. We hebben de camera’s in de aanslag, want het zal maar net gebeuren nu wij er langs varen. Dat moment wil je niet missen:)! Rond 2 uur kakt de wind in en gaan we nog maar 3 a 4 knoop. Rond 3 uur is er geen wind meer en motoren we de laatste 15 mijl. We liggen nu in de Olympische haven van Talinn. In 1980 waren de OS in Moskou en het watergebeuren was hier in Talinn. Er is daarvoor een enorm havencomplex gebouwd, waar wij nu dus liggen. Vergane glorie zeg! Jammer! Een te groot havencomplex voor deze stad. Alles is vervallen en het is een ongezellige bende in de haven. We hebben gelukkig wel een leuk restaurant gevonden. We zitten nu buiten op het terras en overzien het hele havencomplex. Dat is dan wel weer leuk! Op een enorm stuk asfalt staan zeker 50 campers. Straks maar even langs lopen. Morgen gaan we de stad bekijken. Waarschijnlijk vertrekken we vrijdag voor een non-stop trip naar St Petersburg. Het kan ook zijn dat we nog een haven verderop pakken. Eens zien hoe de wind zicht ontwikkelt. Eerst maar eens toeristje spelen.

Taco

Maandag 1 juli

Route: Kuivastu (Muhu, Estland) - Dirhami

Afstand: 47 mile

Gemiddelde snelheid: 5,6 kts 

Tijd: 8:22 uur

Na 4 weken varen, zitten we aardig in het ritme. 8 Uur gaat de wekker genaamd Alfred af. Hij gaat dan al broodjes halen, terwijl Paul en ik dan langzaam uit onze coma ontwaken. Ontbijten doen we meestal tijdens het varen, dus om half 9 varen we de haven alweer uit voor een tocht van zo’n 47 mijl. We zijn de haven nog niet uit of het begint enorm te regenen. Uit het niets! Flink balen, we hebben ook nog niet ontbeten en nog erger, nog geen koffie gehad. Nou, zeilen omhoog, Paul en Taco de regenpakken aan en Alfred die als een soort chinees doorgeefluik de broodjes en koffie van binnen naar buiten doorgeeft. Lekker soppige broodjes dus. En het blijft regenen, de heeeele dag. Onze 2e echte volledige regendag. Extra jammer, omdat we door een landschappelijk schitterend gebied varen: smalle geultjes tussen allemaal eilandjes door. We zien er helaas niet veel van door de dichte laaghangende wolken die maar blijven plenzen. Rond 11 uur vaart er opeens een coastguard bootje van Estland naast ons. Even kijken we elkaar aan met een indringende blik. Dan zwaaien en dat is voor de coastguard genoeg om een rondje om ons heen te draaien en er snel vandoor te gaan. Qua zeilen verdelen we de taken op zo’n dag zodat niet iedereen continu in de regen zit. Eerst Paul en Taco buiten, dan Taco alleen tot een uur of half 2, rond half 1 een heerlijk soppig broodje hamburger door het doorgeefluik. Rond half 2 Alfred buiten en Taco lekker binnen en rond 2 uur Paul ook weer naar buiten en nog meer broodjes hamburger... oops. Zo lossen we elkaar wat af, hetgeen wel bijzonder prettig is met dit weer. De wind is uitermate gunstig, waardoor we continu zo’n 6 knopen of meer lopen. We zitten nu ook op een dag varen van Finland (naar het Noorden). Dat is ook te merken, we komen veel Finse zeiljachten tegen. Toch leuk om te zien dat we niet de enigen zijn die ons vrijwillig nat laten regenen. Rond 5 uur zijn we al in het haventje, totaal in de middle of nowhere. Een bouwkeet, zand en bomen. Maarrr...we worden opgewacht door een mooie blonde havenmeesteres, een heel ander gezicht dan de oude wat nors uitziende havenmeesters met een peuk in de mondhoek die we tot nu toe steeds hebben getroffen (hoewel ook allemaal aardig hoor...). In 2 tellen liggen we dan ook vast, met wat extra gebaren natuurlijk om indruk te maken. Later komen we erachter dat de havenmeesters hier 24 uurs diensten draaien. Onze havenmeesteres heeft dus een dienst van half 10 smorgens tot half 10 de volgende ochtend. En slapen tussendoor mag niet, want stel je voor dat er nog een boot binnenkomt of dat er wat gebeurt. En dat in een haventje waarin maar 17 boten liggen... Bij het haventje is een soort van bouwkeet dat als restaurant dienst doet. Je kunt alleen buiten eten... Het dichtstbijzijnde volgende restaurant is 7 km verder. Tsja, wat nu... Gelukkig breekt de zon door op dat moment en wij beschouwen dat dan maar als een teken om bij de bouwkeet te gaan eten. En echt... ik heb vanavond de lekkerste gerookte zalm van mn leven gegeten. Hmmmm... en nog een enorm stuk ook. Als Hollander zijnde dus extra tevreden:). Nu weer heerlijk op het bankje in de kuip. Alfred is met Paul aan de wandel. We liggen met de punt naar het strand toe, 10 meter verderop. Wat wil een mens nog meer!

Taco

Zondag 30 juni

Route: Kuressaare (Saarema, Estland) - Kuivastu (Muhu, Estland)

Afstand: 47,8 mile

Gemiddelde snelheid: 5.0 kts 

Tijd: 9:46 uur

Voor 8 uur opgestaan en snel vertrokken. Afscheid genomen van de havenmeester (zeer hulpvaardig) en de Duitse buurman, die ons stond uit te zwaaien. Er was weinig wind en we hadden een flinke trip voor de boeg, dus snel vertrokken. Gelukkig was het het bezeild, waardoor wij de motor al snel uit konden zetten en lekker konden zeilen. Eerst aan de wind, maar doordat er weinig golven waren, was het erg ontspannen. Later werd het nog relaxter doordat de wind schuin van achter kwam. Wij voeren in de golf van Riga en qua golfslag merk je een duidelijk verschil met de Oostzee, waar toch meestal wel een flinke golfslag blijft.

De haven die wij wilden aandoen (tip van de havenmeester), was helemaal nieuw en staat nog niet in onze boeken. Het alternatief was een open haven, met veel deining bij westen- en noordenwind. Wij kozen voor de nog onbekende haven. Dat betekende wel even goed uitkijken waar de haveningang precies was. Aangekomen in dit kleine haventje, waar bovendien vrij weinig boten lagen, bleek het er erg knus te zijn. De haven was helemaal beschermd van alle kanten, dus geen deining. Bij het binnenvaren werden wij door Finse zeilers al gewezen op een man die aan kwam sprinten. Hij zou ons de meest geschikte plek gaan wijzen. Achteraf bleek dit de Estse Usain Bolt te zijn, want hij deed de hele tijd niets anders dan van de ene naar de andere plek sprinten. Ons aanleggen, inschrijven, Nederlandse vlag ophangen, snel terugsprinten om een Deens echtpaar naar binnen te loodsen, Deense vlag hangen, etc. Het havengebouw lag zeker 300 meter van de feitelijke haven, dus hij deed dit uiteraard steeds in een recordtijd, met zo nu en dan een sprint van zeker 100 meter in naar schatting 11 seconden. 

Wij wilden graag weten of er wifi aanwezig was, maar na 5 minuten achter hem aanrennen, heb ik het maar opgegeven. Dit verslag zal dus een dagje moeten wachten voor het op onze website geplaatst kan worden.

Bij aankomst kregen wij een boekje met de havens van Estland en er staat ons nog het een en ander te wachten. Alle havens zijn zodanig geplaatst dat ze meestal aan het uiteinde van een zeer lange pier zijn gesitueerd, waarbij aan het eind van de pier een soort niemandsland is gesitueerd, waarbij de dichtstbijzijnde woning op minimaal 3 kilometer is geplaatst.

‘s Avonds toch nog maar even een wandeling in de buurt gemaakt. Er bleek een oude weg gemaakt van keien vlakbij de haven te zijn. Deze weg had de laatste tsaar in 1914 t/m 1916 laten aanleggen door Estse arbeiders, die daarvoor de keus hadden betaald te worden in gouden of papieren roebels. Praktisch als de gemiddelde Est is, werd gekozen voor de papieren variant, vanwege het gewicht (gemakkelijker mee te nemen). Helaas waren na de val van de tsaar door de revolutie in 1917, de papieren roebels waardeloos.

De weg is drie kilometer lang en met name gebruikt om kanonnen te verplaatsen, die op strategische plekken waren gericht in WO 1 en WO 2.

Alfred

Zaterdag 29 juni

Rustdag. Voor vandaag is er regen en geen wind voorspeld. Het is een mooi eiland, dus gisteravond al besloten om een auto te gaan huren. Om half 10 vanmorgen staat de auto klaar bij de haven. Een Nissan Qashqai (volgens Paul schrijf je het zo). Nog een automaat ook, en dat voor weinig. Als Hollander zijn we dus tevreden. Van de havenmeester hebben we allerlei toeristische routes gekregen, dus wij op pad. Na wat vechtpartijen over wie er achter het stuur mag, vredig op reis. Een van de eerste bezichtigingen is een Russisch Orthodoxe kerk. Blijkt het om een bewoond klooster te gaan. Staan wij te kijken, komt er een non aanlopen die in vloeiend Engels vraagt of we de kapel willen zien. Graag natuurlijk. Dus met zn 4-en de kapel bekeken. Indrukwekkend. De Orthodoxe kerk is weer heel anders dan de Katholieke of Protestantse kerk. Vervolgens vraagt ze of we het klooster willen zien. Ook graag natuurlijk! Dus een rondleiding en een interessant gesprek met deze non over het ‘non-zijn’, de kerk, wat ze doen en of ze ook internet hebben... Er wonen 6 nonnen in het klooster, allemaal verschillende nationaliteiten. Deze non is een Duitse en is jaren non geweest in Griekenland en nu gevraagd om deze gemeenschap in Estland verder op te bouwen. Er zijn 14 Othodoxe kerken op Saarema. Erg mooi en indrukwekkend om met zo iemand te praten. Heel wat anders dan de snelle wereld waarin wij leven. Onder de indruk zitten we het eerste kwartier na dit bezoek in de auto. Verder rijdend nog wat kerken bekeken, een mooi klif, een forellenvisvijver (erg aardig om te zien hoe een gevangen forel binnen 5 minuten in heerlijke vismoten op een barbecue ligt) en heel veel bomen. Wat ook opvalt is dat er op Saarema vreselijk veel dorpjes zijn. 2 Huizen en het is een dorp. Wat ook opvalt is dat de mensen niet de pracht en praal hebben en uitstralen die we in Polen, Litouwen en Letland hebben gezien. Ik ben benieuwd hoe dat in de andere Estlandse steden is. Vanavond in Kuressaare gegeten en daarna bij de havenbuurtjes op de gitaar gespeeld, gezongen en bier gedronken. Paul is zijn oplaadsnoer van zijn mobiel kwijt en baalt hier stevig van. Gelukkig had de buurman een passende kabel. Voor nu dus even gered, in Talinn kan hij vast een nieuwe kopen. 

Donderdag 27 juni en vrijdag 28 juni

Route: Liepaja (Letland) - Kuressaare (Saarema, Estland)

Afstand: 119 mile

Gemiddelde snelheid: 5,2 kts 

Tijd: 22:46 uur

Om 8 uur worden we wakker. En, voor de eerste keer, het regent. Dat wordt dus, ook voor de eerste keer, ontbijten in de boot. Lekker verst Lets brood.

Vandaag een behoorlijke tocht: 60 mijl. Zo’n 12 uur varen. De wind is Zuidwest en dat is erg mooi. Ruim achter. We zeilen dan ook heerlijk. We zijn op weg naar Ventspils. Volgens de boeken een saaie vissershaven, ver van het stadje zelf af. Het gaat nu zelfs zo lekker, dat we overwegen om vannacht door te varen naar de verderop gelegen haven. We hebben nu wind mee en morgenmiddag draait de wind weer naar Noord. En das wind tegen. Vanmiddag om 4 uur nemen we een beslissing. Dan kijken we eerst naar onszelf: hoe voelen we ons, niet beroerd ofzo en zijn we nog voldoende fit. Daarnaast uiteraard de wind. Nog steeds uit de goede hoek? Eten hebben we zat aan boord, dus dat komt goed!

Vervolg:

Het is 02.00 AM. Jawel, we hebben dus besloten om door te varen! Ik zit onder de sprayhood in de kajuitingang en hou de boel in de gaten. De stuurautomaat is vanaf vanmorgen 10.00 uur al druk en houdt het goed vol. We varen alleen op de Genua, pal voor de wind. Overdag hadden we alleen het grootzeil uitstaan. Vlak voor het donker hebben we die verwisseld voor de genua, omdat die door 1 persoon makkelijker te hanteren is als er wat aan de hand is. Het effect van grootzeil en genua samen is op deze koers nauwelijks groter, temeer omdat de boom die de genua kan uithouden, gesneuveld is. Alfred en Paul slapen. Rond een uur of 3 maak ik Alfred wakker, dan kan ik een uurtje of 2 slapen. Rond middernacht zagen we op de telefoons dat het thuisfront al meerdere keren had gebeld vanavond. Dat was schrikken en vreemd. Zit je midden op zee, geen land te zien en dan komen de sms-jes en gemiste oproepen binnen. Zo kregen we dus het nieuws dat Abe, de hond van mijn dochter Mirjam, is ingeslapen. Hij was al een tijd ernstig ziek en is veel te jong overleden. Abe was alles voor mn dochter en schoonzoon, dus wel verdrietig zo midden op de Oostzee. Dan zijn de huidige communicatiemiddelen toch wel erg prettig, want je kunt elkaar dus gewoon bellen. Zo kwam het dat ik Mirjam vannacht nog aan de telefoon heb gehad. Erg fijn zo!

Overigens: inmiddels lopen we een uur op jullie voor. In Litouwen kon de klok een uur naar voren.

De hele tocht dus al de wind in de rug. Dat is een tijd geleden voor ons gevoel! Heerlijk. Zonnetje erbij en dan is het relaxen. Overdag hadden we tussen de middag een soepje van Unox en om een uur of 7 PM een heerlijke babi-pangang uit blik met een beetje van Taco. Rond een uur of 4 vanmiddag was de wind zodanig dat we de vaarboom wilden uitzetten aan de genua. Dan wordt het zeiloppervlak groter en vang je dus meer wind. Maar helaas...helaas... er zat al een scheur in het metaal van de boom, en nu brak ook de bevestigingshaak waarmee hij aan de mast zit, af. Die is dus afgeschreven! Volgende haven in de container. Eerder op de dag brak er al een harp van de giekneerhouder doormidden met een droge tik. Het moet niet gekker worden. Krijgt de boot last van metaalmoeheid? Als we weer aan de wal zijn alles maar even nalopen. Uiteraard de neerhouder met een andere harp weer bevestigd. Met ‘voor de wind’ toch wel een essentieel onderdeel. De bemanning heeft zeker geen last van moeheid. We slapen wel veel, als we niet zeilen. De hele dag buiten en een ander ritme heeft impact. We zijn geestelijk goed uitgerust en gaan langzamerhand steeds anders denken. Inmiddels bijna 4 weken onderweg! Het begrip ‘tijd’ krijgt een wat andere dimensie. We hoeven niet meer om een bepaalde tijd ergens te zijn, de standaard-dagindeling van 6 uur eten en alles op een bepaalde tijd wordt steeds vager. We eten nu als we trek hebben (honger kennen we niet, zei mijn vader altijd). Nu zeggen we ook: ‘de wind is goed, dan varen we toch een nachtje door’... Eigenlijk meer luisteren en iets doen wanneer het lichaam dat aangeeft qua eten, slapen enzo. En St Petersburg komt natuurlijk dichter en dichter bij. Over 1 1/2 a 2 weken verwachten we er te zijn. Wanneer precies maakt ons niet uit. Even om me heen kijken: nee, geen schepen in de buurt. Wat heel mooi is, is dat het deze nachten niet donker wordt. We zitten al best Noordelijk en als ik nu naar het Noorden kijk is het gewoon hartstikke licht!

Vervolg:

We zijn vanmorgen om 8 uur aangekomen in Kuressaare, een mooie haven op het eiland Saarema. Duidelijk zijn de scandinavische invloeden in de haven te herkennen. Er is hier een sauna en een gezamenlijke doucheruimte (ok, wel mannen en vrouwen apart hoor). De reis is verder prima verlopen. Ik heb van 3 tot 5.30 geslapen. De rest van de tocht ook op de Genua, voor de wind. De wind is niet weggevallen en Truus de stuurautomaat (Truus is toch de makkelijkste naam), heeft ons keurig in de haven afgezet. We werden opgevangen door een alleraardigste havenmeester. Dat hadden we al gelezen in het Pilotboek van vd Vleut. Uitgebreide rondleiding en kom maar betalen als je weggaat. Daarna snel naar bed en om 12 uur een overheerlijke douche en ontbijt met gebakken eitje. Vanmiddag nog even gewandeld, wassen gedraaid en vanavond in het havenrestaurant gegeten onder het genot van Estlandse meezingers...

Taco

Woensdag 26 juni

Rustdag in Liepaja.

Liepaja, niet bepaald een stad die je als vakantiebestemming uitkiest. Wij liggen er toevallig, omdat deze stad op de route ligt. We zijn een dagje blijven liggen omdat het een leuke haven is en ook nog eens goed sanitair. Gewoon een aantal badkamers waar je kunt douchen en wat je maar wilt. De Letten hebben geprobeerd een boulevard naar Europese maatstaven te maken naast de haven. Dus er is een hotel, een restaurant, een snackbar, een discotheek en een sexshop aan de boulevard. Voor de locals is het vooral een paradeboulevard. Auto’s en motoren rijden af en aan met stoere mannen erin. Ramen open, zonnebril op en harde muziek. Wie heeft de mooiste? Dat is wat telt. Vannacht lagen we ongeveer recht tegenover de discotheek, dus vanmorgen maar iets opgeschoven. We kijken tegen een brug aan waar ieder kwartier een ouderwetse tram overheen rolt. Leuk! Vandaag verder vooral de stad bekeken. Erg de moeite waard. Mooie gebouwen, leuke winkels (zelfs een Nederlandse fietsenwinkel met Gazelle fietsen te koop die je bij ons in een museum vindt...) en, ahum, fantastisch mooie vrouwen. Ik weet niet hoe ze het doen maar de beenlengte van de gemiddelde Letse vrouw is zeker 10 centimer meer dan die van Nederlandse vrouwen. En over de rest zal ik het maar niet hebben... We komen dus oren en ogen tekort en botsen menig keer ‘bijna’ tegen een lantaarnpaal aan. ‘s Avonds heerlijk gegeten in het restaurant naast de sexshop die we verder overigens links hebben laten liggen.

Taco

Dinsdag 25 juni

Route: Klaipeda (Litouwen) - Liepaja (Letland)

Afstand: 54 Mijl

Gemiddelde snelheid: 4,7 knots

Tijd: 11:23 uur

Na gisteren een vergeefse poging tot vertrek, leken de vooruitzichten nu erg goed, dus om kwart voor 11 vertrokken wij. Een beetje laat, maar wij moeten nog even wennen aan het tijdsverschil. Even bijtanken, vanuit de tankjes met een zeer praktische hevel en nog even het Litouwse geld omzetten in vitaminerijk voedsel (vooral wijn en bier). Met goede moed en mooi weer vertrokken wij uit Klaipeda, waaraan wij toch wel heel goede herinneringen hebben. De wind stond Noord-noord-oost, waardoor het allemaal net te bezeilen was. Windkracht 3 tot 4 en al snel het voor de zekerheid gestoken rif er uit, waardoor wij optimaal konden profiteren van het heerlijke zeilweer. In het zuiden werd het behoorlijk donker, maar met een noordenwind hadden wij daar toch geen last van???

Wel dus, de wolken gingen helaas in een andere richting dan de wind die we hadden, waardoor de donkere lucht steeds dichterbij kwamen. Onze trouwe lezers weten inmiddels dat wij al ruim drie weken geen regen hadden gehad, dus een beetje overmoedig dachten wij (ik althans) dat ook deze onweersbui boven land een andere richting uit zou gaan. 

Niet dus!!!

Wij kregen de volle laag, inclusief onweer en bakken regen. Op een bepaald moment leek de zee net een zandvlakte. Er zaten geen rimpels meer op de golven, die werden door de regen gewoon platgeslagen. De wind draaide naar het Noorden, waardoor er ook niet meer te zeilen viel. Na de ergste buien, het grootzeil maar naar beneden gehaald en verder motoren. Je vraagt je af en toe af, wat je ook alweer leuk vindt aan zeilen. In sommige omstandigheden is dat erg lastig te bedenken. De regen hield uren aan, al werd het gelukkig wel minder hevig.

“Na regen komt zonneschijn” zegt het spreekwoord en ook deze bui ging over. De wind draaide weer wat terug naar het Oosten, waardoor wij weer konden zeilen. Om iets over tienen voeren we de haven binnen met alweer opnieuw een dreigende onweerslucht op de hielen. De haven van Liepaja (voor de Friezen uitspreken als “kievitsei ja”), waar de Russen tot 1994 een marinehaven hadden en die tot die tijd uiteraard potdicht heeft gezeten.

De haven stelt niet zoveel voor. Er zijn ongeveer 15 ligplaatsen langs de kade. Grappig is wel dat onze eerste buurman een mijnenveger in dit prachtige land van de Letse marine is.

Alfred

Maandag 24 juni

Vanmorgen werden we rond 9 uur wakker. De wind leek uit het Zuidwesten te komen, ideale richting voor ons. Dus toch maar vertrekken! Snel ontbijten, haven uitklaren, motor aan en varen. Goed, dat blijkt dus al snel anders te zijn. Eenmaal buiten de haven blijkt de wind naar het Noorden gedraaid te zijn en ook nog eens stevig! Niet best, want we hebben ruim 50 mijl af te leggen naar de volgende dichtstbijzijnde haven in Letland. Geen goed plan dus met de 26 uur van gister nog in de benen. Na kort overleg besluiten we om te draaien en terug te gaan naar de veilige haven van Klaipeda. Een heerlijk relaxte dag gehad! De halve dag in een internetcafe rondgehangen met onze laptops onder het genot van lekkere bakken koffie. Vanavond zowaar zelf gekookt: Paul en ikzelf pizza’s en Alfred een heerlijk blik erwtensoep van Valori... Vanavond lekker boekje en gitaar. Nu hopen op een andere wind dan uit het Noorden, eerder kunnen we feitelijk niet weg. Vanaf woensdag wordt er Zuidwesten wind voorspeld. Dat is mooi. Gelukkig hebben we wat speling in de planning en als de wind goed staat gaan we, of het nou ochtend, middag, avond of nacht is.

Taco

Zaterdag 22 juni en zondag 23 juni

Route: Gdansk-Klaipeda (Litouwen)

Afstand: 129 Mijl

Gemiddelde snelheid: 5,0 knots

Tijd: 26 uur

Deel 1. Op het moment dat ik dit schrijf is het 12 uur en zit ik alweer in mijn korte broek in de kuip op zee. We zijn inmiddels 23 uur onderweg en hebben nog zo’n 3 uur te gaan voordat we aankomen in Klaipeda. Wederom een strak blauwe hemel en een heerlijke halve winds koers, kracht 3. Svetlana, onze stuurautomaat zoemt er lustig op los. 

Gister zijn we om 1 uur vertrokken uit Gdansk. Paul is die ochtend nog de stad in geweest om wat souvenirs te kopen.

Alles in gereedheid gebracht voor de 125 mijl en hup, de motor starten. Hup...hup... hup... Niets dus, de startmotor deed niets. Baaalen. Taco met zijn gebrekkige technische kennis even de accu’s bekeken, hier en daar een taktisch tikje met de hamer, ergens anders weer wat dingen aandraaien en... hopla, hij deed het weer. Mooi zweetmoment! Stel je voor dat de motor er de brui aan geeft... Nog even onze laatste Poolse Zloty’s in de dieseltank gekieperd en varen maar. Op zee de zeilen hijsen. Helaas net niet bezeild, dus hoog aan de wind en af en toe overstag. Om zeeschepen van een paar 100 meter te ontwijken gaan we ook wel eens tactisch overstag. Laat nu een van die schepen wel voor ons uitwijken tijdens onze overstagmanoeuvre, waardoor we op ‘ramkoers’ komen. Snel weer terug overstag en alles onder controle. Overstag is trouwens door de wind draaien, voor de niet-zeilers onder ons. Tot een uur of 9 ‘s avonds hebben we kunnen zeilen in een steeds meer afnemende wind. Daarna de motor aan en de stuurautomaat erop. Voor de nacht best prettig, want daardoor konden we beurtelings gaan slapen. Een spannende nacht ook, omdat we door de Russische wateren moesten van Kalinigrad en daarbij buiten de 12 mijls zone moesten blijven. Met onze GPS en IPad geen moeilijke opgave. Paul had de eerste wacht: van 21.00 tot 24.00. Gewapend met koptelefoon en camera heeft hij dit prima gedaan, ik lag wat te dommelen in de kuip en Alfred lag rond 22.30 in bed. Ik had de 2e wacht, van 00.00 tot 3.00 en Alfred van 3.00 tot 6.00. Daarna wisselden Alfred en ik elkaar wat af. Wacht houden is trouwens vooral koffie drinken, een boek lezen en wat om je heen kijken. De boot doet de rest. Paul is opgebleven tot een uur of 5. Hij wilde perse de zonsopkomst meemaken en dat is gelukt. Hij ligt nu nog steeds in bed. Weinig beleeft verder snachts. Wel een tegemoet komend zeiljacht gepasseerd, die was op weg naar Gdansk. Daarnaast zijn we tijdens het varen onder de kust van Kalinigrad wel een uur of 2 a 3 op ruime afstand gevolgd door een schip van de Russische kustwacht. Althans, wij denken dat hij ons volgde. Paul en Alfred menen ook nog een onderzeeër te hebben gezien. Dus... Rond 6.30 begon het weer te waaien en heb ik de zeilen gehesen. En nu zeilen we dus nog steeds en naderen we ons doel van deze tocht: Klaipeda. En uiteraard hangt de gastenvlag van Litouwen mooi te wapperen in de mast. 

Deel 2. Om 3 uur komen we moe maar voldaan aan in Klaipeda. We hopen op een plekje in een haventje bij een kasteel. 2 Mannetjes draaien net een brug naar dit haventje handmatig open. Helaas steekt een van de mannetjes beide armen in de lucht als een ‘nee gebaar’ en mogen wij er niet in omdat wij te groot zijn. Kijk, dat hoor ik natuurlijk graag! Snel even douchen in een smerig sanitairhok en aan het Havenbier. Verderop staat er een band te spelen. Groot podium, groot park, geen publiek. Wij natuurlijk wel even kijken en daarna het stadje in voor een warme hap eten. Alfred en ik bestellen samen een gegrilde forel. Helaas is de afmeting zodanig dat het voor 1 persoon nog aan de magere kant is. Paul zit zich heerlijk vol te eten aan een goed stuk vlees. Wij jaloers. Om de pech voor Alfred nog groter te maken, stoot een oude dame zijn glas bier om, over Alfred heen. Hele toestand, de hele bediening met servetjes erbij. Lachen!

Tsja, ik durf het bijna niet te zeggen maar vanavond heeft het dan toch echt geregend. Een flinke onweersbui die ons al dagen aan het bedreigen was heeft alles over ons uitgestort. Het knapt nu weer op en hopelijk morgen weer blauw. We zien nog wel even wat we morgen doen. Nu zijn we alleen maar moe!

Taco.

Vrijdag 21 juni

Om 9 uur branden we de boot uit. Wat een hitte vandaag weer. Tot nu toe alleen maar mooi weer. De vooruitzichten voor de Baltische staten zijn ook goed. Vandaag gaan we Gdansk bekijken. Onder de bezielende leiding van onze gids Alfred, zien we alle mooi gebouwen, kerken, terrasjes enzovoorts. Meeste indruk maakt het standbeeld voor Solidarinos, de beweging van Lech Walesa die uiteindelijk de democratie in Polen heeft gebracht. Weer even een behoorlijk kippevelmoment voor ons als je dan zelf ook voor de hekken staat waar de arbeiders tegenover de Russische tanks stonden. In feite nog maar kort geleden: verschillende periodes tussen 1980 en 1989. De citytour afgesloten met een biertje op een terras, waar we aardig aan de praat raken met een groep Engelsen die hier een vrijgezellenfeest van een van hun vieren. Later blijkt dat het feestslachtoffer superdronken in zijn hotelbed ligt. De rest gaat gewoon door. Ze komen uit Manchester en de taal van ‘van Persie’  kennen ze goed. Nu weer even chillen op de boot met een bak koffie en dat weer richting centrum voor een hapje eten. 

We zitten weer heerlijk buiten op een terras. Paul en ik een Desperado, vanwege de hitte een lekker fris biertje. Alfred heeft een ander biertje, ook fris geloof ik. Hij kijkt zo blij:). Heerlijk aan de spareribs, nog nooit zulke lekkere gegeten. De ouders van degene die serveert wonen in Nederland, Venlo. Zij werken in de asperge en tomatenteelt. Volgens het meisje hebben ze het erg naar hun zin. Ze moest eens weten hoe de Polen die in NL in deze sector werken, heel vaak worden uitgebuit. 

Op de wandeling terug worden we getrakteerd op een fantastisch mooi afscheidsconcert van Gdansk en ook Polen met een accordeon, viool en een ‘geen idee’... door 3 jongeren. Ik ga proberen het filmpje op de website te zetten. Wat een mooie stad en wat een mooi land is Polen. Mijn hart gestolen! Ik ben benieuwd wat de Baltische staten voor ons in petto hebben.

Morgenmiddag vertrekken we naar Klaipeda in Litouwen. Een tocht van 124 mijl, langs de Russische enclave Kalinigrad. Gaan we ongeveer 24 uur over doen, dus weer een nacht op zee. We moeten buiten de territoriale wateren blijven en gaan dus in een keer door. De windvoorspelling is perfect: 4 a 5 uit zuidwest. Dat is voor het lapje. Wind mee voor de niet-zeilers. Ik weet niet hoe het daar gesteld is met wifi en wanneer je onze nieuwe verhalen en foto’s weer kunt zien, dus geen zorgen, we komen vanzelf weer in de lucht.

Donderdag 20 juni

route: Wladyslawowo-Gdansk

afstand: 38 mijl

gemiddelde snelheid: 4 kts

tijd: 9:25 uur

Vanmorgen zoals gewoonlijk om 8 uur uit bed. Vannacht geen herrie gehoord van de visafslag en vele vissersboten die hier liggen. De grootste vissersvloot van Noord Polen ligt hier. In tegenstelling tot alle andere Poolse havens is deze haven niet ingericht voor toeristen. Gisteravond uitgebreid in moeten klaren bij een in uniform gestoken Bosmano (Pools voor havenmeester) op het havenbureau, hij liet ons daarbij vol trots een camera zien waarmee hij zo ongeveer in kan zoomen tot in onze boot...in mijn bed.... Lekker dan. Betalen kon daar niet, daar kwam weer iemand anders voor langs. De sleutel van het toilet konden we zo nodig ophalen bij mannetje nummer 3 in een blauw hokje weer heel ergens anders. Dat begon dus al mooi vanmorgen. Wij lopen naar het toiletgebouwtje, zien de deur open staan en stiefelen slaperig naar binnen. Meteen komt er iemand aan rennen: gebruik van het toilet is 2 Zlotty. Tsja, dat hebben we even niet mee. Ok jammer, terug naar de boot. Pfff... Snel wegwezen, nu wel echt windstil, en lekker ontbijten tijdens het varen met Natasha (de stuurautomaat dus he...) aan het roer. Vlak onder de kust langs tussen het oefengebied en het strand door. Een smal bevaarbaar strookje. Erg leuk om te zien allemaal. Halverwege komen we in wat serieuze mistflarden terecht. Maar de Ipad met GPS en AIS wijst ons de weg. Mooi gezicht, die zeedampen! Na zo’n 3 uur motoren kunnen we de zeilen hijsen. Er was wind uit de goede hoek. Snel naar Gdansk. We zeilen nog een nieuwe Bavaria voorbij. Die man balen! Rond 3 uur naderen we de invaartonnen van Gdansk. Portcontrol opgeroepen op de marifoon en zowaar een welkom met enthousiaste reactie. Om Gdansk binnen te komen moet je nog zo’n 5 mijl door de stad motoren. Geweldig! Bij de ingang van Gdansk langs het oorlogsmonument. WO2 is hier begonnen. Als eerbetoon aan de gevallenen brengen zeilers hier een vlaggegroet. Wij ook natuurlijk. Daarna langs enorme scheepswerven. Ook indrukwekkend omdat hier natuurlijk Lech Walesa zijn verzet is begonnen tegen het communisme. Enorme schepen aan de kade. Onze mast komt nog niet tot het gangboord! Rond 4 uur liggen we midden in het centrum. We zijn allemaal best onder de indruk van deze stad en de historie.

Ik zit nu aan een bakkie in de kuip. Hier liggen allemaal van die patserboten. De mannen doen een wedstrijdje ‘wie heeft de grootste’ en de dames flaneren langs de boulevard. Gelukkig doen wij normaal:). We liggen midden in het centrum van deze stad. Wat gaaf hier! Deze hele stad was volledig verwoest na de oorlog en is weer steen voor steen opgebouwd. Prachtig. Een groot monument en museum. Morgen blijven we hier en gaan we de stad eens goed bekijken.

Taco

Woensdag 19  juni

Vandaag om half 10 vertrokken, we hoeven maar 33 mijl, dus dat valt mee. In de haven hadden we de indruk dat het niet waaide, zoals was voorspeld. Het was weer prachtig weer, inmiddels de 18^e dag zonder regen, waarbij het bovendien hoofdzakelijk zonnig is geweest. Maar bij het verlaten van de haven bleek er toch een flinke wind, aantrekkend van 3 tot 4 en soms wel bijna 5. Heerlijk zeilen, maar de wind wel pal tegen, dus kruisen tegen de wind. Hierdoor per saldo 14 mijl extra gevaren. Met de flinke wind was het dus af en toe aanpoten. Eigenlijk voor het eerst op de Oostzee wind tegen, dus dat was even wennen. De golven vielen vandaag mee. Dat kwam met name doordat het gisteren niet erg hard had gewaaid en de wind ook draaide. Tegen het eind van de middag viel de wind vrijwel geheel weg. De laatste ca. 10 mijl dus op de motor gevaren. We kwamen om half 8 aan in de haven van Wladislawowo. Dit bleek een grote vissershaven te zijn, met maar 10 plekken voor de pleziervaart. Wij konden de laatste plek in beslag nemen, want het haventje lag verder vol. Bij het aftuigen liet ik door een vreemde beweging van de boot de val voor het grootzeil los, waardoor hij tussen mast en achterstag heen en weer bleef zwaaien. Door de deining vloog hij heen en weer. Met de hand pakken lukte steeds net niet. Toen probeerde ik met de pikhaak de val te pakken. Dat lukte na flink wat pogingen gelukkig wel, waardoor we niet de mast in hoefden om de val weer op te halen. 

Vanavond gegeten in het havenrestaurant.  Dit was net helemaal vernieuwd en geopend. De ober/ mede-eigenaar sprak heel goed Engels en zelfs een woord Nederlands (astuuuubliefjjt). Hij had jaren geleden enkele jaren in de taxfree-shop gewerkt op de minicruises van IJmuiden naar Newcastle. Dit was de eerste keer dat de menukaart op een voor ons begrijpelijke manier kon worden vertaald. Heerlijk gegeten in het restaurant. Voor omgerekend 25 euro eet je hier met z’n 3-en. Voor die prijs kunnen wij maar nauwelijks een maaltijd blikvoer vanuit Nederland maken. Hij vond het ook zichtbaar leuk om Nederlandse gasten te hebben, want hij kwam steeds weer een praatje maken.

Morgen vertrekken we naar Gdansk (Danzig). Een flinke trip weer, maar een leuk vooruitzicht om de stad van Lech Walesa te bezoeken. Nog even uitzoeken hoe precies te varen, want er ligt weer een militair oefengebied op de route, waar wij omheen moeten varen. In Gdansk zijn wij ongeveer op de helft van de heenreis naar St Petersburg. Dit is tevens de laatste haven in Polen, daarna vertrekken wij naar Litouwen.

Alfred

Afstand 47 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,7 knopen.

10 uur gevaren

Startpunt Leba 

Eindpunt Wladislawowo 

Dinsdag 18 juni

Rustdag

vandaag heerlijk uitgeslapen en rustig wakker geworden. Alfred was natuurlijk als altijd de vroege vogel en mijn vader en ik kwamen om half 10 het bed uit. Meteen de korte broek aan want het was prachtig weer. Alfred had vandaag weer voor bakker gespeeld en heeft ons een heerlijk menu aangeboden met broodjes. Na het eten nog even snel de boot schoonmaken en de dieselwas doen (de boot stinkt nog steeds naar de diesel van vorige week, zeker in de kledingsbak van Alfred) en daarna naar het dorpje toe om een fiets te huren. Rond half 12 waren we dan zo ver en hebben we een fiets gehuurd om naar de hoogste duinen van Europa te fietsen. Het was een heerlijk tochtje van 8,5 km (goed voor onze conditie) met de camera’s op zak. Eenmaal aangekomen duinen om ons heen nog hoger dan de Grebbeberg. De duinen waren prachtig en het leek wel op een woestijn zo groot. Op het strand hebben Alfred en ik gezwommen in de Oostzee, me vader vond het toch nog iets te koud. Ik heb tenminste heerlijk gezwommen en Alfred volgens mij ook wel. Na lekker opgedroogd te zijn gingen we weer richting de boot. Meteen toen we de duinen uit liepen kwamen we een vos tegen, wauw wat zijn die mooi!!. Mooie foto’s gemaakt natuurlijk. Halverwege de lange fietstocht was er een eettentje en hebben we ff lekker gesnackt. Daarnaast was er nog een klein museumpje over raketten die de Duitsers op London hebben geschoten en daar werden getest. De meeste keren ging het toch wel fout en dan zou ik toch wel blij zijn als ik in zo’n bunkertje zit. Bij de boot weer terug aangekomen gedoucht en opgefrist om uit eten te gaan. Eerst de fietsen terug gebracht en daarna heerlijk gegeten in een open restaurant. Stonden buiten allemaal tafeltjes en in het midden een fontein met een Maria en kruik. Met een volle buik weer teruggelopen naar de boot. Me vader heeft de gitaar maar gepakt en is met volle borst zijn best gaan doen omdat er natuurlijk weer vrouwen op de kant staan. We zitten nog heerlijk na en gaan morgen dan weer door naar Wladyslawowo, lijkt me moeilijk uit te leggen als je er woont.

Groetjes Paul

Maandag 17 juni

Darlowo-Leba

Afstand: 63 mijl

Gemiddelde sneheid: 4,7 knots

Tijd: 13:32 uur

Om kwart over 5: trrrrring... de wekker. Pffff...gebroken staan Alfred en ik op. Wat een tijd zeg! Maar ja, we hebben een behoorlijke dagtrip van zo’n 65 mijl af te leggen. Eerst even naar het toilet en tanden poetsen. Deur op slot. Maar direct wordt er open gedaan. Blijkt de havenmeester, een oud mannetje in trainingsjack, gewoon op de bank in het havenkantoor te hebben geslapen. Met 1000 excuses doet hij snel de deur open. Ik kan er wel om lachen.

Klokslag 6 uur liggen we voor de brug met nog een jacht en 2 vissersboten. Door een plotselinge windvlaag worden we bijna tegen de brug geblazen, het gaat net goed. Verderop de havenmond uit, de zee op. De havenmond van Darlowo is smal. Er staan een stevige bries, 5 a 6, recht op de havenmond. De golven worden dan ook samengepropt in deze havenmond en zijn enorm. Heftig gezicht. Met de motor op volle kracht stuiteren we de haven uit, de zee op. Snel de zeilen hijsen, zodat we wat stabieler op de golven komen te liggen. Dat werkt! Buiten de branding van de haven wordt het iets rustiger, maar de golven blijven hoog. De eerste 10 mijl moeten we hoog aan de wind, om het militaire oefengebied te omzeilen. Een enorm gebied, we zien geen oefeningen maar gaan er toch maar omheen zodat we geen problemen krijgen. Het andere zeiljacht kiest wel voor de rechtstreekse route naar Leba en gaat dwars door het oefengebied met het risico van een hoge boete. Na 2 uur aan de wind stampen kiezen we een ruimere koers om het gebied heen en hebben we de wind weer achter. Het weer is echt perfect. We boffen. Tot nu toe kunnen we eigenlijk alle dagen prima zeilen met wind uit gunstige richtingen. We hebben een stuurautomaat aan boord die bij ruimere koersen prima het werk aan de helmstok kan doen. Afhankelijk van het land waar we zijn, heeft ze een naam. In Nederland is het Truus, in Duitsland Helga en nu in Polen is het Natasha. Ze wordt steeds mooier. Dus vanaf een uur of half 9 kunnen wij weer relaxen, een boekje lezen, koffie drinken, hamburgertje eten door Paul gemaakt, schoonheidsslaapje, appel, water, tukjes, borrelnoten, cola... En Natasha maar zoemen aan het roer. Ze gaat de hele dag mee op onze accu. Mooi mens... Ja, als je op zee bent, ga je wat anders tegen veel zaken aankijken. O ja, rond half 11 zag Paul vandaag het daglicht. Het hele eerste stuk met de enorme golven heeft hij gewoon geslapen. Hij slaapt momenteel sowieso zo’n 12 uur per nacht. Klokje rond dus. Ik merk dat ik ook snel moe ben en lig voor mijn doen ook uiterst vroeg in bed, rond 11 uur.

Rond 5 uur geeft de wind er de brui aan en wordt het bijna windstil. De laatste 2 uur dus op de motor. We varen vlak onder de kust. Leba staat bekend om haar duinlandschap. Fantastisch mooi om te zien vanaf het water. In de 2e wereldoorlog oefenden de Duitsers hier voor de veldslag in Afrika. Nou, is dat even een mooi leermoment? Rond half 8 leggen we aan in alweer een mooie Poolse jachthaven. Lekker gegeten en nu alles bijwerken en opruimen op de boot. Het is vakantie, maar we zijn er ook nog druk mee. Straks weer even lekker gitaar spelen. Ik kan elke avond dezelfde liedjes spelen want we liggen toch telkens ergens anders. 

Morgen blijven we hier een dagje liggen. Lekker uitslapen (Paul en ik dan) en daarna de duinen bekijken. We lopen mooi op schema. Donderdag komen we hopelijk aan in Gdansk.

Taco

Zondag 16  juni

Kolobrzeg-Darlowo 

Vandaag om half 10 vertrokken met een eind varen voor de boeg. We konden vandaag dwars door een militair oefengebied zeilen, omdat er op zondag in Polen niet geoefend wordt. Wind mee, vanochtend windkracht 5 tot 6, dus we vlogen over het water. Door de windkracht wel hoge golfen, tot wel een meter of 2. Langzaam maar zeker nam de wind af, tot we om een uur of half 3, vrijwel helemaal geen wind meer hadden. Op het weerbericht werd gewaarschuwd voor buien met windkracht tot 8 Bf. We konden kiezen, nog 20 mijl motoren, of het dichtstbijzijnde haventje bij een leuk toeristenstadje binnenlopen, dat we net gepasseerd waren. Wij kozen voor het laatste. Weer een mooie nieuwe haven mey een pas geopend havenkantoor op basis van EU subsidies. Weinig zeiljachten, dus ik ben benieuwd hoe lang zoiets mooi blijft! Dit betekent wel dat wij morgen om een volgend oefengebied heen moeten en daardoor wat extra mijlen voor de kiezen krijgen, maar dat is geen probleem. We staan morgen vroeg op (planning kwart voor 5) en vertrekken om kwart voor 6. De brug van Darlowo gaat elk uur, exact op het uur open voor een minuut of 5, dus te laat betekent een uurtje wachten. Morgen hebben wij ca. 65 mijl voor de boeg, dus een flinke zeildag.  Paul heeft al aangekondigd de eerste uurtjes niet actief mee te maken (ben toch niet gek!!!).

Paul heeft zich weer uitgesloofd voor school. Deze keer helemaal op eigen initiatief. Hartstikke goed! Tijdens het koffie zetten rook Paul opeens een brandlucht. Bleek de theedoek al enigszins in brand te staan. Gelukkig bleef het daarbij. Mooi zwart vierkantje in de handdoek.

Vanavond door Darlowo gewandeld. Dit is een echt vakantiedorpje. Een boulevard met allerlei winkeltjes en restaurantjes. Veel is nog dicht, want het is hier uiteraard ook nog het voorseizoen. Zelf ook even gegeten in het dorp. Voor de prijzen, waar je hier een maaltijd voor krijgt, eet je in Nederland een voorgerecht. Zelf eten koken zullen we hier minder vaak doen. Dat halen wij de 2^e helft van de reis wel weer in.

Alfred&Taco

Afstand 36,5 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,5 knopen.

6 uur en 40 minuten gevaren

Startpunt Kolobrzeg 

Eindpunt Darlowo 

Zaterdag 15 juni

Swinoujscie-Kolobrzeg

Afstand: 52 mijl

Gemiddelde snelheid: 6,3 knots. Nieuw snelheidsrecord !!!

Tijd: 8:30 uur

Terwijl een groot deel van Nederland vanmorgen kon uitslapen omdat het zaterdag is, zijn wij zoals altijd alweer vroeg in de veren. Alfred al om 6 uur, ik om 8 uur en Paul om een uur of 10. Alfred had nog wat vaag werk te doen... jaaaa jaa...tuurlijk. Rond half 9 alweer de zee op, en al varende een heerlijk ontbijt met koffie, geserveerd door Alfred. Wederom echt een fantastische zeildag. Wind uit Z/ZO en we zeilen naar het Oosten. Iets tussen halve en aan de wind dus, de absolute topkoers voor deze boot. En dat laat de RuitenTroef zien ook. Als een woesteling vliegt ze door het water, een groot schuimspoor achter ons latend. We zien steeds minder zeiljachten op onze route, dus we zeilen eenzaam en alleen langs de Poolse kust. Omdat de wind uit Zuidelijke richtingen komt, hebben we nu ook nauwelijks last van golven. We lopen dus ergens tussen de 6 en 7 knopen. Hetzelfde gevoel als wanneer je met een beetje knappe auto 180 op de snelweg rijdt. Genieten! Tussen de middag lekker Poolse broodjes, een soort spons, die we vanmorgen in de haven hebben gekocht met worst die we nog hadden liggen uit Denemarken (Gedser). 

Ruim voor ieder denkbaar tijdschema varen we om5 uur al de haven in van een stadje met ingewikkelde naam. Wel een echte Hanzestad volgens onze pilotboeken. We hebben trouwens 2 van deze boeken mee. Een echte heel zakelijk en feitelijke van de RCC Pilotage Foundation in het Engels en een lekker leesbaar Nederlandse vaarwijzer over de Oostelijke Oostzee van Rene Vleut. Beide boeken vullen elkaar mooi aan en bevatten ieder detail dat we moeten weten wanneer we een plaats binnenvaren. De jachthaven of marina is vaak ergens weggeborgen en dan moet je wel de lokale vaarregels weten. Noodzakelijke bagage dus.

Rond 5 uur varen we dus Kolobrzeg binnen. We belanden midden in een groot ‘kinderfeest’ dat zo ongeveer eindigt als wij hebben aangelegd en een kijkje willen nemen. Nou ja, dan maar een biertje in de kuip. We liggen in een supersjieke haven die met veel EU subsidie is gebouwd. Onvoorstelbaar mooie (sanitair)gebouwen en weer die leuke Poolse sfeer. Hoe anders dan in Duitsland. Hele mooie mensen hier die veel zorg aan hun uiterlijk besteden, vriendelijk, behulpzaam. Mijn beeld over Polen wordt momenteel in sneltreinvaart bijgesteld. Alfred is momenteel aan de wandel. Hij wil graag de Hanzestad bekijken. Volgens eigen zeggen even ‘mensen kijken’. De letterlijke boodschap laat ik maar achterwege. Paul en ik geloven het wel en zitten lekker op de boot. Beetje een eind lopen vinde wij. 

Polen: Een trots volk die druk aan het opbouwen zijn. Morgen weer verder langs de Poolse kust. Zometeen maar weer lekker uit eten in het havenrestaurant dat uitkijkt over de haven. Zie vooral ook de foto’s. 

Vrijdag 14 juni

Vandaag een min of meer verplichte rustdag in Swinoujscie. Toen we wakker werden waaide het windkracht 6 a 7 en het regende flink. Weer terug in bed dus en Paul en Taco lekker uitslapen. Om half 10 opgestaan met lekkere Poolse broodjes. Op naar het havenkantoor om een dag te verlengen. Hele toestand, want dat paste niet in het oorspronkelijke schema van de dames bij het loket. Alle gegevens over de boot en bemanning opnieuw opgeschreven. Vervolgens wilden wij douchemuntjes, een muntje voor de wasmachine en de droger. Dat werd de dames bijna teveel en er werd druk gerekend. Uiteindelijk voor een Eurootje of 20 alles voor elkaar. Nuttige met het aangename verenigd en alle vieze kleren gewassen. Wat een putlucht! Na de was een heerlijke Sunil geur. Vervolgens weer naar de stad, van alles bekeken. Paul was onder de indruk van de messen en pistolen (Paul corrigeert: wapens noem je dat Pa) die je zomaar kunt kopen.

En Paul heeft zowaar een uur aan zijn schoolwerk besteed. 

Vanmiddag in een cafe een bakkie met lekkers gedaan. Goede bediening:) Nu weer even op de boot en straks gaan we weer naar de stad voor een hapje eten.

Taco en Paul

Donderdag 13  juni

Vandaag om 8 uur, want de bouwvakkers van Stahlbrode hadden er weer zin in. Er werd weer allerlei luidruchtig materieel ingezet, dus van uitslapen kwam niet veel. Niet erg want we hadden vandaag ongeveer 48 mijl voor de boeg (ongeveer 85 km). Even opgefrist en vervolgens broodjes gehaald, trossen los en gaan met die banaan. De wind was zuid, dus halve wind en een deel aan de wind. Er waaide een dikke 3 tot 4 Beaufort, bij vlagen 5. Onderweg een paar broodjes gegeten, die we bij de havenmeester hadden gehaald. We konden het hele stuk zeilen, dus een heerlijk dagje. Onderweg kruisten wij een Duits zeilschip dat bijdraaide en dezelfde koers nam. Natuurlijk is het geen wedstrijd, maar als een ander schip dezelfde route vaart, 3 meter langer is en anderhalf keer meer zeil heeft, is het natuurlijk leuk als je niet weggevaren wordt. Gaandeweg passeerden wij ze en bij aankomst hadden wij een half uur voorsprong. Toch grappig. ’s Avonds spraken wij de bemanning van dit schip. Zij zaten met z’n 3-en aan 6 flessen sterke drank en hadden genoeg excuses, waarom zij dit keer niet sneller waren, maar tegelijkertijd toonden ze respect dat wij met een kleinere boot sneller hadden gevaren. 

Bij de Poolse grens van gastenvlag gewisseld. Altijd weer een hele ceremonie met volksliederen (of in ieder geval datgene dat wij er van maken). Wij merken dat wij steeds meer moeite met de volksliederen krijgen. In Polen varen wij een eindje de rivier op bij Swinoujscie (uitspraak wordt de huiskamervraag) en leggen aan in een prachtige jachthaven, met Europees geld gefinancierd. Het liggeld is veel lager dan in westelijker havens, voor elektriciteit en water betaal je hier de hoofdprijs. Even lekker de stad in. Geen wifi in de haven, maar op de kaart bij de haven staat aangegeven dat je midden in het centrum wel wifi hebt, dus maar even proberen. Onderweg horen we alleen maar goed nieuws. Matthijs van Miriam is geslaagd voor zijn hondengeleidersexamen en Pieter voor zijn havo. Goed nieuws, dus daar hebben we er maar eentje op geheven. We zaten heerlijk op een terras in de stad, wat verrassenderwijs een hele stad bleek te zijn, met een prachtig centrum, zowel mooie gebouwen als leuke winkels. Op het terras hadden wij wifi, dus alles kon weer worden bijgewerkt en er kon weer worden gewhappt, geviberd, geskypt en gemaild. Nu lekker een kop koffie en de route voor morgen alvast uitwerken. Nog onzeker, want de weerberichten waren een beetje tegenstrijdig. Morgenochtend beslissen we pas of we gaan of niet.

Alfred

Afstand 45,1 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 5,7 knopen.

7 uur en 53 minuten gevaren

Startpunt Stahlbrode

Eindpunt Swinoujscie (Polen)

Woensdag 12 juni

Dag 11; woensdag 12  juni 2013

Vandaag om half 8 opgestaan, want wij wilden graag door de brug van Stralsund. Die brug opent maar 5 keer per dag. Wij wilden de openstelling van 12.20 meemaken, de eerstvolgende was om 17.20, te laat om daarna nog een stuk te varen. Na een scheerbeurt (Taco en Alfred, want Paul sliep nog), snel vertrokken, iets te snel achteraf bezien. Wij waren de haven nog niet uit of we lagen al vast, muurvast wel te verstaan. Beetje extra gas vooruit, beetje extra gas achteruit, links in de verstaging hangen, rechts hangen, het maakte allemaal niet uit. De boot draaide een beetje op zijn plek, maar dat was het dan ook. Niets wees op deze ondiepte in de haven van Vitte, maar wij waren er maar mooi het slachtoffer van. Er zat niets anders op dan te water te gaan met een lijn en proberen daarmee een oplossing te verzinnen. Gelukkig voor ons, was te water gaan niet nodig, want er ging net een Duitse zeiler te water en wij riepen hem te hulp. Na enig aandringen kwam hij onze kant op. Hij wilde wel even helpen. Wij vroegen om een lijn naar de wal te brengen, maar hij opperde om de lijn naar de top van de mast aan te trekken, waardoor de boot scheef zou komen te liggen en vanzelf weer los zou komen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen hij de lijn aanpakte bleek al hoe ondiep het bij de boot was. Hij stond tot zijn buik in het water. Hij pakte de lijn aan en liep steeds hoger de ondiepte in, tot hij tot zijn enkels in het water stond. Al snel nadat hij het hogerop zocht, bleek dat hij “vergeten” was een zwembroek aan te trekken. Hij stond tot zijn enkels, in zijn adamskostuum aan onze lijn te trekken. Het hele geval liet hem warm of koud, dat was duidelijk te zien. Het rukken aan onze lijnen, hielp geen zier, waardoor wij overgingen op plan b, wat eigenlijk ons plan a was. Hij bracht een lijn naar een paal aan de kant, maakte hem vast, waarna wij de lijn op een lier konden zetten. Na een flinke krachtsinspanning van Paul, die inmiddels door alle drukte ook wakker was geworden, kwamen wij los en konden wij onze weg vervolgen. Alle dank ging uiteraard uit naar onze Duitse vriend, die zich stond te ontdoen van allerlei vage waterplanten met een handdouche. Snel even tanken in het dorp en op naar Stralsund. We moesten alles op de motor doen, omdat er een vrij smalle vaargeul is, tussen Hiddensee en de rest van Rügen, en wij de wind pal tegen hadden (zuidenwind, windkracht 1 of 2).

Stralsund is een prachtige plaats vanaf het water, nog het best te vergelijken met Kampen, bezien vanaf de IJssel. Wij besloten na het passeren van de brug, door te varen, omdat met Zuidenwind, door wilden varen naar Thiessow, het uiterste puntje van Rügen (zuidoosten). Dat ging eerst nog een stukje op de motor en daarna al vrij snel zeilend. Lekker windje uit het zuiden, heerlijk zeilen. Dat duurde echter maar een half uurtje, de wind nam flink af en draaide naar het oosten. Het vooruitzicht om met weinig wind nog een uurtje of 4 te mogen moteren, lokte ons niet echt, dus besloten om een andere haven te zoeken. De keus viel op Stahlbrode, waar we op dat moment net voorbij voeren. Stahlbrode bleek een bruisende metropool te zijn; niet dus. In Stahlbrode is niets te doen, zijn geen winkels, zijn ze met de haven aan de gang, waardoor overal lawaai vandaan komt. De havenmeester was wel erg vriendelijk en we hebben lekker geluierd de rest van de middag. We zijn de volledige plaats door geweest (wandeling van ca. 30 minuten). Op de kade stond een Nederlands echtpaar, die al op de terugweg waren van hun Europatour. Samen met de camper. Op de vraag of ze al lang onderweg waren, antwoordde de man, nee, nog maar 2 maanden. Mevrouw kon het aardig pratende houden, maar wij hadden trek, dus… Bij het afscheid zei ze tegen Taco, dat ze het knap vond dat hij het zo lang uithield met 2 van die blagen!!! Mevrouw had de verhoudingen duidelijk verkeerd ingeschat. ’s Avonds gegeten bij de havenmeester; bier en worst, (hoe Duits kan Duitsland zijn). Overdag havenmeester en runt hij een winkeltje. ’s Avonds gaat de barbecue aan en grilt hij worstjes onder de boom (Johnny B under the tree). Lekker ongecompliceerd worstjes bakken en bier drinken. Nu ik dit schrijf probeer ik het bier te neutraliseren met een kopje thee. Taco zit gitaar te spelen met een kop koffie. Allemaal weer opgewarmd met een gastankje, waarvan ik vooraf dacht dat het al bijna leeg zou zijn. Het gaat inmiddels al anderhalve week mee en er wordt een oventje voor de broodjes mee verwarmd en uiteraard water voor koffie, thee en afwas. Het zal wel op zijn als we over de grens met Polen zijn, waar dit soort tankjes niet te vullen zijn. In de wereldstad Stahlbrode overigens ook niet.

Alfred

Afstand 25,6 mijl gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,4 knopen.

6 uur gevaren

Startpunt Vitte

Eindpunt Stahlbrode

Dinsdag 11 juni

rustdag. Wel 2,5 mijl naar een andere haven gevaren: Vitte, omdat daar WiFi zou zijn en een iets grotere plaats om onze rustdag door te brengen.

Eerst maar eens lekker uitslapen. Half 9 worden we gewekt door de havenmeester. Betalen! Verse broodjes en uitgebreid ontbijten. Daarna maken Alfred en Taco een stevige wandeling over paadjes, zand en rotsen. Een erg leuk eiland, leuke winkeltjes en heel veel Duitse toeristen. Tussen de middag halen we een lekker broodje makreel bij de rokerij tegenover de boot. Na het broodje gooien we de trossen los, onder veel bekijks van de Duitse toeristen. We varen naar Vitte, een iets groter plaatsje met Wifi volgens de pilot waardoor we de website weer kunnen  updaten en Paul met z’n maten kan kletsen. Maar helaas helaas. In het havenkantoor vertelt de havenmeester dat we communiceren door te praten en niet via internet. Er is dus geen Wifi. Nou ja, dan moet ons thuisfront nog maar even geduld opbrengen. Verder wederom een leuke haven. Ook nog even het dieselslangetje van gister iets steviger vastgezet waardoor het nu echt nooit meer los komt. Gegeten in een knus restaurantje aan het water. Helemaal goed. Morgen vroeg op, half 8. We moeten diesel tanken en het tankstation is alleen tussen 8 en 9 uur ‘s morgens open. Rare jongens, die Duitsers.

Taco

Maandag 10 juni

gevaren: 53 mijl

gemiddelde snelheid: 4,9 Knots

gevaren: 10.56 uur

Gedser-Kloster

Vandaag hebben we een hele afstand te overbruggen, wel 50 mijl. We gaan naar Hiddensee, een eiland naast Rugen. Wat we vanmorgen nog niet wisten, is dat het een dag zou worden met absolute hoogtepunten en ook met dieptepunten. Rond half 10 verlaten we de haven. De wind is slapjes. We moeten bijmotoren om onze gewenste snelheid van 5 knopen te halen. Af en toe zetten we de motor uit als er voldoende wind is om ons schip op de zeilen voldoende vaart te geven. Ik heb voor mijn verjaardag van mn goede vrienden een trekzak gekregen. Concertina volgens de ingewijden. Zo’n apparaat waarvoor Maxima indertijd een traantje liet. Zo’n ding heb ik dus ook meegenomen op de boot. Ik zit heerlijk in het zonnetje te pingelen op de trekzak. Best ingewikkeld. Mijn medereizigers, Alfred en Paul steken de gek met me. Het is ook erg lastig want het werkt anders dan een piano. En een piano kan nu eenmaal niet mee op de boot. Ik speel voor Maxima. Net als we met zijn allen zitten bij te komen van mijn variatie op ‘don’t cry for me Argentina’ en ik een korte pauze wil inlassen, duiken er wel 4 tuimelaars op uit het gladde strakke water, ongeveer 3 meter vanaf de boot. We schrikken ons een hoedje en zijn helemaal overdonderd door dit prachtige gezicht. Alsof ze vragen: speel nog een liedje voor ons. Na een minuut zijn ze weer onder. Niet in staat om meteen de goede foto’s te maken kijken we elkaar verbouwereerd aan. Wat mooi. Geen pauze en meteen weer doorspelen op de trekzak. Paul en Alfred stimuleren me zelfs. En inderdaad, na 5 minuten komen ze weer boven. Vlak naast de boot. Wil je nog een nummer spelen vragen ze? Nu zijn we wel in staat om mooie foto’s te maken. In totaal zijn ze 4x bovengekomen om daarna in de diepte van de blauwe zee te verdwijnen. Mijn vingers zijn ook blauw van het trekzak spelen, dus die ook maar opbergen dan. We zitten nog lang na te genieten van dit mooie schouwspel en bestempelen dit als absoluut hoogtepunt van de reis tot nu toe. Inmiddels trekt de wind ook aan tot kracht 3 a 4. En we hebben de wind precies achter. Genua uitgeboomd en we vliegen over de Oostzee. We hebben Helga, onze stuurautomaat aan boord die de boot met een zoemend geluid keurig op koers houdt. Ondertussen eten we wat, lezen we wat, drinken we wat en eten we weer wat. Sportief hoor. Een heeeeerlijke babi pangang, dit keer gemaakt door Afred. Rond 7 uur naderen we onze bestemming voor vandaag, een klein dorpje geheel in Oostduitse stijl. Via allerlei zeer smalle geultjes naderen we al motorend onze bestemming. Op dit eiland rijden er geen auto’s, dus echt terug in de tijd. Om half 8 leggen we aan in een pittoresk haventje. Als ik, zoals elke dag, een blik in de machinekamer werp, schrik ik me een ongeluk. De dieseltank is aan het leeglopen. Het slangetje aan de onderkant waaraan de hoeveelheid nog aanwezige diesel is af te lezen, is los geschoten. Een kwartiertje langer varen en we waren stilgevallen in de smalle geultjes. Niet best! De diesel stroomt vrij uit de tank onder de luiken in de bilge van de boot. Stinken...pffff... Het lek provisorisch gedicht, daarna zo’n 20 liter diesel opgedweild en in emmers afgevoerd. Wat een stank! Nu nog het slangetje weer bevestigen aan de tank. Dat is allemaal niet goed bereikbaar, dus de gehele voorraadkist leeg waardoor we via een luikje bij de tank kunnen komen. Tot overmaat van ramp valt Paul zijn mobiel in de dieselprut. Snel uit elkaar en hopen dat de diesel vervliegt en hij het morgen weer doet. Uiteindelijk lukt het met elkaar om het slangetje weer lekdicht te monteren. Door al die lekkage stinken we als Michelinmannetjes die in een dieselbad zijn geweest. Allemaal dus lekker douchen en om 10 uur eindelijk aan ons havenbiertje. Dit was dus het dieptepunt van de dag... hoewel...positief beschouwd toch een overwinning omdat we alle problemen zelf hebben opgelost. Morgen een dagje rustig aan!

Taco.

Zondag 9 juni

gevaren: 30 mijl

gemiddelde snelheid: 4,9 Knots

gevaren: 6:14 uur

Burgstaaken-Gedser

Vanmorgen om 8 uur weer appel (geen appel qua fruit, maar qua opstaan enzo). Paul bleef liggen en zag rond 12 uur pas het daglicht, het is tenslotte zondag. Rond half 10 vertrokken voor een echt fantastische zeildag. Motor kon na de haven meteen uit. In een streep met halve tot ruime wind naar Gedser gevlogen. Langs een enorm windmolenpark in zee gevaren. Indrukwekkend. Waarom doen wij dat in Nederland niet... Geheel volgens stijl hebben we de Duitse gastenvlag verwisseld voor de Deense. Daarbij natuurlijk het Deense volkslied uit volle borst gezongen. Rond half 4 waren we in Gedser. Wat een verschil met de Duitse havens. Veel gemoedelijker, sfeervoller hier dan in het grosse Deutchland. Boodschappen gedaan en macaroni gemaakt met heel veel verse groente. 1x Per week wat groente kan geen kwaad! Gisteravond al even gezien, een solozeiler ook met een Victoire 933. Vanavond kwam hij ook aan in Gedser(derrie). We hebben hem maar even mee laten eten. Was wederom een interessante ontmoeting en we zijn weer een fles wijn rijker. Zo komen we heel wat interessante mensen tegen die we in ons dagelijkse leven niet zo snel tegen komen.

Alle mannen blij, want we hebben internet. Weer lekker alles bijwerken in het avondzonnetje.

Taco

Zaterdag 8 juni

Afstand 38 mile gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,8 knopen.

8 uur gevaren

Laboe-Burgstaaken

Vandaag eerst rustig opgestart. Het was windstil vanochtend, dus weinig zin om erg veel haast te maken. Het doel was Burgstaaken in Fehmarn.  Dit is een schiereiland, slechts verbonden middels een hoge brug met het vaste land van Duitsland. Om 10.00 het ruime sop gekozen en meteen gaan zeilen. Na een aantal dagen motoren, wilden wij toch wel graag weer de zeilen hijsen. Na een uurtje rustig voortdobberen (windkracht  1,2) trok de wind aan naar ruim 3. Met de wind schuin achter konden wij dwars door een militair oefengebied heen zeilen. Normaal is dit gesloten voor pleziervaart, maar op zaterdag en zondag wordt er niet getraind in oorlog voeren, dus is het vrij voor de scheepvaart. Dit bespaarde ons een flinke omweg. Ideaal zeilweer; lekker zonnig, windkracht 3 en wind schuin achter, wat wil een (zeil)mens nog meer? De temperatuur lag wel wat lager dan de afgelopen dagen. 

We konden bij aankomst kiezen uit een moderne marina met een groot appartementencomplex of een kneuterig haventje met veel authenticiteit. We kozen uiteraard met 2 tegen 1 (nee! Paul was voor het kneuterige haventje) voor de laatste (je moet tenslotte authentiek blijven). Achteraf goede keus, leuk dorpje en heerlijk vis gegeten. Wel een onvriendelijke dame in de bediening, maar goed, je kunt ook niet alles hebben.

Alfred

Meest bijzondere gebeurtenis: perfect zeilweer, kon niet beter (bijzonder, want een zeiler is vrijwel nooit tevreden)

Vrijdag 7 juni

Afstand 24 mile gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,3 knopen.

5 uur en 40 minuten gevaren

Rendsburg-Laboe

Vanochtend werden wij gewekt door het lawaai van grasmaaiers. Naast het lawaai van voorbij rijdende treinen wel een lawaaiige jachthaven. Wij hebben echter alle drie heerlijk geslapen, dus geen last gehad van het lawaai. Het was een kleine jachthaven, maar heel knus. Eerst wat broodjes gegeten en toen Paul de mast ingehezen. De zaling was heel vies en die heeft hij schoongemaakt. Daarna wat foto’s gemaakt vanaf zijn bijzondere plek halverwege de mast. Om een uur of tien zijn we vertrokken om de rest van het Kieler-kanaal af te varen. Daarna door de sluizen aan de Oostzee-kant van het kanaal. Weer een heerlijk staaltje Duitse Grundlichkeit mogen aanschouwen. In een gigantische sluis, met maar een paar plezierboten, maar de plezierboten mochten uitsluitend voor de daarvoor aangewezen plekken liggen. Nadat de sluiswachter met veel overtuigingskracht iedereen op de betreffende plekken had gekregen, gingen de sluisdeuren dicht en bleek de sluis maar voor 10% vol te liggen.

Het weer was weer heerlijk. Een graad of 22 en volop zon. Vanochtend eerst erg weinig wind, maar aangekomen op de Oostzee bleek er toch een redelijke wind te staan. Na een aantal dagen op het kanaal was het eindelijk tijd om de zeilen weer te hijsen. We verblijven nu in Laboe, in een prachtige jachthaven. Wij hebben uitzicht op prachtige zeil- en motorjachten. Vanavond aan het strand lekker gegeten. Wij zijn langs het strand naar een onderzeeër gelopen, die daar op het strand wordt tentoongesteld. 

Alfred

Meest bijzondere gebeurtenis: ontzettend eigenwijze Nederlander in de sluis, had het aan de stok met de sluiswachters

Donderdag 6 juni

Cuxhavn-Rendsburg

afgelegd: 55 mijl

gemiddelde snelheid: 5,3 knots

tijdsduur: 10:15 uur

Vandaag prachtig weer, een heerlijke vaardag. Helaas kon er niet worden gezeild. Wind tegen naar Brunsbuttel, daar de sluis in het Kielerkanaal op. Op de Elbe naar de sluis hadden we de stroom mee. Dat was te merken, want we liepen 8 knopen (voor de insiders: dat is erg snel met wind tegen...). We hadden geluk bij de sluis. We hoefden maar een kwartiertje te wachten en we konden naar binnen. Lachen in de sluis. We lagen naast Engelsen, uit London. Zij gingen ook zeilen op de Oostzee en hadden de tijd tot half oktober. Onvoorstelbaar zoveel pensionado’s en andere reizigers die de komende maanden gaan rondzeilen op de Oostzee. Ongeveer 30 jachten in de sluis waarvan zo’n 20 Nederlanders. Naast ons een nerveuze Duitser. Die is ook op weg naar de Oostzee. Die man ging echt voor zekerheid, want hij had maar liefst 1000 liter diesel aan boord. Een varende bom! Gelukkig liggen we niet bij hem in de haven nu. Zou ik niet lekker van slapen... Overigens knalde hij bij het verlaten van de sluis eerst op een vrachtschip en daarna tegen de wal. Wij lachen... (sorry, leedvermaak). De rest van de dag in korte broek en blote bast gevaren op het kanaal. Onderweg de buikspieren getraind (Paul en Alfred dan, ik ben te lui). Rond half 6 een overheerlijke macaroni schotel a la Taco bereid. Heeerrrrlijk. Nu liggen we in Rendsburg. Net even een wandeling gemaakt en de buikspieren geoefend met een glas bier! Nu lekker chillen in de kuip en de zon onder zien gaan. Straks nog maar even op de gitaar mn riedeltje afwerken.

Taco

Dinsdag 4 en woensdag 5 juni

Lauwersoog-Cuxhaven

afgelegd: 119 mijl

gemiddelde snelheid: 4,9 knots

tijdsduur: 24:13 uur

We leven nog! Aan de ene kant een prachtige tocht qua bezeilbaarheid, aan de andere kant door de kou en de hoge golven vanaf de zijkant een uitputtingsslag! Terwijl ik dit schrijf heb ik een paar uurtjes geslapen, is het woensdag een uur of half 2 en ziet het leven er weer prachtig uit.

Dinsdag rond 8 uur zijn we vertrokken uit Lauwersoog met afgaand tij. (Dan gaat het sneller omdat de stroom mee is...) Onze verwachting was: veel motoren en eventueel kruisen omdat de wind NO voorspeld was en wij in onze beschutte haven geen idee hadden waar de wind vandaan kwam. Tot onze verrassing bleek die echter uit een goede hoek te waaien: pal Noord. Hierdoor konden we grotendeels zeilend door de Waddenzee tussen de eilanden door en... nog mooier... was ook Cuxhavn bezeild! Een heerlijk windje, kracht 4 a 5, waardoor ook het rif al snel uit het zeil verdween en we enorm opschoten. Maar oooo, wat een golven. Door de langdurige Noordelijke winden bleken er enorme hoge golven van een meter of 2 a 2,5 te staan. En iedere hoge golf vond het blijkbaar een uitdaging om onder ons door te rollen, waardoor we werden opgetild met onze 5000 kilo en weer met een misselijk makend gevoel in het golfdal terecht kwamen. En dat had dan ook al snel effect bij een van de bemanningsleden. Na het eerste BiFi (geen WiFi, maar BiFi) worstje dat Paul nam, ging die meteen enorm dwars zitten (waar hebben we dat eerder beleefd...). Binnen no-time was het Bifi worstje gevoerd aan de vissen met de rest van zijn maaginhoud. Daarna is Paul in bed gedoken en heeft hij zijn eerste keer echt zeeziek verwerkt. Toen hij na een uurtje of 3 wakker werd was hij gelukkig weer het mannetje. Intussen heerlijk zeilend in behoorlijk tempo waarbij we uur in uur uit konden genieten van de gratis kermisattractie, ook wel golven genoemd. Omdat we hoog aan de wind zeilden konden we de stuurautomaat ook niet gebruiken, dus het was beurtelings aan het roer. Rond een uur of 6 ‘s middags besloten we dat het toch goed was om een warme hap te eten. Omdat ik me nog goed voelde, heb ik in de schommelende keuken een overheerlijke maaltijd Babi Pangang gemaakt. Culinair hoogstandje dat er bij iedereen inging als...zoete saus en/of koek.  Aansluitend ben ik even gaan slapen en hebben Alfred en Paul de honneurs waargenomen. Uur of 8 weer wakker met het gevoel te lang in de kajuit te zijn geweest waardoor ik een toch wat weeïg gevoel in mn maag voelde opkomen. Snel thermo kleding en zeilpak aan en de frisse ijskoude lucht in. Zo dicht mogelijk op elkaar om warm te blijven. Daar vaar je dan, de nacht moest nog komen. Ons stoere schip gaf geen krimp en joeg maar door en door. Om een uur of 8 ging Alfred even binnen een slaapje doen. Paul en ik in de kuip buiten. Alfred was nog niet in vaste slaap of daar ging het helemaal mis! Een sprint van 2 meter met ongetwijfeld een nieuw wereldrecord in de kajuit bracht hem bij het gootsteentje waar alles dat normaal gesproken in je maag moet blijven in sneltreinvaart door de gootsteen vloog. Gelukkig maar, net op tijd. En de nacht moest nog beginnen...geen mogelijkheid tot uitwijken meer naar een haven, Alfred goed ziek, ik op het randje en de kermisattractie ging lekker door. Wel een hele mooie zonsondergang beleefd. En toen was het donker, koud, beroerd en waren alle ingrediënten aanwezig om heel diep te gaan en op de vraag uit te komen: waarom doe ik dit eigenlijk allemaal en wat is de lol!

Gelukkig heeft (bijna) alles zijn keerpunt, zo ook deze tocht. Na zo’n 70 mijl zeilen nadert de monding van de Jade rond middernacht. Al het scheepvaartverkeer uit Bremen komt hier langs en doorkruist onze route. Alertheid is dan ook geboden. De AIS bleek hier een heel fijn hulpmiddel. Op de IPad zie je dus de schepen varen en voor anker liggen en kan je anticiperen op hun vaarbewegingen. Veel schepen liggen ook voor anker op onze vaarroute te wachten op het invaren naar Bremen. Daar moeten we dus ook omheen. De schepen die voor anker liggen, lijken wel verlichtte steden met flatgebouwen op zich. Wat enorm groot en wat een kerstbomen. In de stilte hoor je ankerkettingen kraken en dieselmotoren brommen. Indrukwekkend! We zijn alledrie alert en houden de scheepvaart in de gaten. Hierdoor verdwijnt de vermoeidheid en de beroerdheid als sneeuw voor de zon. Na dit gedeelte kruipt Paul in bed en duiken Alfred en Taco weer de donkere nacht in. De wind is rond de Jade ook zodanig afgenomen dat we de motor erbij moeten zetten. Hierdoor ook een iets rustigere zee. Rond 3 uur begint de ochtend alweer en om 4 uur schiet de zon als een bloem omhoog. Warmte! Nu wordt het ook weer echt leuk! Alfred en ik dommelen om de beurt wat als de andere aan het roer zit. Van zeilen komt niets meer, dus de laatste 8 uur 100% op de motor. De laatste 3 uur hebben we Helga, onze stuurautomaat, aangesloten. Konden we allebei dommelen en vooral ook vechten tegen de slaap.

Na precies 24 uur en 13 minuten bereiken we rond 8 uur Cuxhavn. Helemaal kapot in bed gedoken en met een zeer bevredigd gevoel. En wat een fantastische boot hebben we!

Taco

Maandag 3 juni

Dokkum-Lauwersoog

afgelegd: 13 mijl

gemiddelde snelheid: 4,2 knots

Vanmorgen voor het eerst sinds tijden lekker niet gedoucht, geen haren gekamd en niet geschoren... De opmerking van de dag kwam vanmorgen van een willekeurige wandelaar: Een Victoire, de koningin van de zeiljachten. Kijk, dat hoor ik natuurlijk graag. Na broodje en bijbehorende sloten koffie rond half 11 vertrokken uit  Dokkum, toegejuicht door mijn schoonouders. Meteen een bekende boot bij de kladden, onze Duitse (ex)buren uit Makkum. Zij gaan ook naar Cuxhaven, maar eerst naar Borkum. Wij gaan in 1 keer. Het eerste deel konden wij zeilen en helaas voor onze Duitse Freunde vlogen wij ze telkens voorbij, om bij een brug weer bij elkaar te komen. Na Dokkumer Nieuwe Zijlen (of iets dergelijks) helaas weer verder poekelen op de motor naar Lauwersoog. Unsere Duitse Freunde nu weer voor ons uit.

Terwijl ik dit schrijf, lopen we hartstikke vast in de vaargeul op het Lauwersmeer. Genua uit en met zn allen aan een kant hangen... Plop, we varen weer.

Nu in de haven van Lauwersoog. De zon schijnt, maar verder is het koud en harde wind uit de verkeerde hoek. Vanmiddag relaxed gedaan en de genua vervangen door de high aspect. Die zullen we nodig hebben als we hoog aan de wind zeilen. Plan is om morgenvroeg om 8 uur te vertrekken naar Cuxhaven, maar het kan ook zijn dat we het weer niet goed genoeg vinden en dan liggen we hier morgen ‘verwaaid’.

Taco

Zondag, 2 juni

Drachten - Dokkum

Afstand 28,6 mile gevaren 

Gemiddelde snelheid 4,1 knopen.

Meest bijzondere gebeurtenis: Alfred bijna in het water gestapt.

Verslag van etappe 1 van de reis naar st Petersburg. We zijn vandaag van Drachten naar Dokkum gevaren. We starten onder zeil, maar na De Veenhoop was het gebeurd met zeilen. De wind recht van voor, pal noord, de route via Eernewoude en Warten lieten ons wel een prachtig stukje Friesland zien. Smalle vaarten, veel eilandjes en prachtige huizen. Bovendien een prachtige zondagmiddag. We waren nog niet echt verwend dit jaar, dus al aardig wat volk op het water. Nog wel fris, maar een strakblauwe lucht en een lekker zonnetje. Door Leeuwarden maak je een vreemde curve. Je gaat langs zuiderburen, vaart dan via het Van Harinxma kanaal langs de Zuidkant en komt via het industrieterrein aan de zuidwestzijde Leeuwarden binnen. Alles bij elkaar wel 10 bruggen in Leeuwarden. Net de laatste gemist (ging 5 minuten te vroeg dicht), waardoor we een uurtje mochten pauzeren. Ook geen straf, lekker bakje koffie en een pak mergpijpjes (large) aan de wal van een vaart in Leeuwarden. 3 maanden geen haast, dus dat uurtje mag de pret niet drukken. Daarna weer een eind gemoterd en vanaf Bartlehiem konden we weer zeilen. De wind was een beetje afgenomen, maar nog genoeg om lekker te zeilen. Daarna lekker gegeten bijna de schoonouders van Taco. Paul viel na het eten bijna op de bank in slaap. De buitenlucht maakt niet alleen hongerig, maar ook slaperig.

Alfred

Zaterdag 1 juni

Nog 1 nachtje. Gek gevoel. Na 3 jaar van ideeën vormen en plannen maken is het nu eindelijk zover. Ik sluit de fase van voorbereiden af en we gaan morgen dan echt vertrekken. 1000 Nachtjes werden 365, 100, 90, 50, 10, 9, 5, 3, 2, 1 nachtjes. Onvoorstelbaar gevoel nu. Ik heb me vaak een voorstelling gemaakt van hoe het zal zijn, zo vlak voor vertrek. Nauwelijks te bevatten en anders dan iedere voorstelling. Vandaag alle kleding aan boord gebracht. Het is nu echt alleen nog maar een kwestie van de motor starten, de zeilen hijsen en weg varen.

Het afscheid dat ik de afgelopen dagen heb beleefd was bijzonder. Vorige week met vrienden en familie in een tent in de achtertuin, inclusief een sketch van m’n kinderen. Donderdagavond tijdens een personeelsfeestje werd ik totaal verrast met kado’s en een kaart met mooie wensen van m’n collega’s en vrijdag op kantoor werd ik door iedereen zo ongeveer platgeknuffeld. Ik ben niet snel emotioneel, maar de warmte waarmee ik de afgelopen week van iedereen afscheid heb genomen was bijzonder en best heftig! En dat bedoel ik in positieve zin.